luns, agosto 26, 2013

Tom Strong 5

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Sabemos que os cómics que Alan Moore creou para a súa liña ABC pretendían ser unha caste de competencia refinada ao tebeo comercial norteamericano. Por iso, malia tratarse dunha iniciativa “de autor”, tampouco debe sorprender que, chegado certo momento e na mellor tradición do cómic de masas, Moore confiase a outros autores a continuación dunha cabeceira coma Tom Strong, que a partir do número número 23 pasou a ser escrita e debuxada por diferentes equipos artísticos. Malia a súa diversidade, todos eles interpretaron o seu paso polo título coma unha continuación do labor previo de Moore, asumindo todos os sinais de identidade da serie e sen aspirar a alterar o status quo da mesma.
 
O quinto tomo da serie (Norma, 2008) contén os números 26 a 30 da cabeceira e neles atopamos a visión do personaxe de catro escritores e outros tantos debuxantes. A proposta do guionista Mark Schultz mestura ciencia e fantasía ao servizo dunha mensaxe ecoloxista, nun exemplo paradigmático de fidelidade aos conceptos de Moore. Perfectamente secundado polo infalible Pascual Ferry nos lapis, o seu capítulo ben podería ter sido asinado polo autor de Watchmen. Non tan atinado aínda que tamén coherente coa concepción orixinal do personaxe, é o seguinte relato, escrito por Steve Aylett e debuxado por Shawn McManus, que recunca nas viaxes interdimensionais que xa introducira Moore para ofrecer visións alternativas (e, para máis señas, cartoonizadas) dos personaxes do título. Pola súa banda, Brian K. Vaughan e Peter Snejberg desenvolven no número 27 unha narración que adopta o punto de vista de Pneuman, o robot axudante de Strong, e no que se propoñen os dilemas habituais dos relatos protagonizados por personaxes robóticos (o Eu, Pneuman que atopamos na cuberta do número resulta abondo elocuente), acompañando unha trama de ironía (unha antagonista chamada Mirada Crítica que libera a personaxes de cadros) xenuinamente mooreana. Sen ser un relato redondo, acerta na súa melancólica humanización do personaxe de Pneuman. O tomo péchase cunha historia en dúas partes a cargo de Ed Brubaker e Duncan Fegredo, na que o protagonista debe enfrontarse a unha versión de si mesmo exenta de atributos heroicos, e que, coma os capítulos precedentes, carece de pretensións, alcanzando os seus mellores momentos cando Brubaker exacerba a súa mirada irónica: “El cielo era siempre gris, los políticos siempre mentían, la gente vivía presa de la soledad. La aventura y el sentido de la maravilla no existían (…). Me di cuenta de que un lugar así no podía existir excepto en la mente de un loco”.
 

domingo, agosto 25, 2013

Qadriños: Asterix volverá falar galego da man de Xerais















Está a ter unha magnífica acollida nas redes sociais a noticia de que Xerais publicará en galego Asterix e os pictos, o novo álbum de Asterix e primeiro dos irredutibles galos sen participación de ningún dos seus creadores, Goscinny e Uderzo. O interese desta nova, da que falo extensamente en Qadriños, é dobre.
 
Dunha banda, axiña poderemos comprobar se a cabeceira pasa a estar en mellores mans tras a retirada dun Uderzo ao que deberiamos xulgar con máis visión de conxunto e non só considerando o mediocre e polémico tramo final da súa produción. Jean-Yves Ferri e Didier Conrad non parecen unha mala elección, mais probablemente o seu labor estará sometido a un férreo control editorial, así que cómpre ser prudentes e agardar para comprobar o que poden dar de si.
 
Doutra, a aposta de Xerais por Asterix, que non se limita á edición da nova aventura, senón tamén das posteriores, ademais da reedición do material clásico, supón a recuperación para o galego dun título fundamental da BD europea e uns personaxes que excederon xa hai moito os límites do medio para se converteren en auténtica cultura popular. Poucos cómics gustan indistintamente a nenos e adultos como o fai Asterix; poucos cómics resisten tan ben o paso do tempo e seguen ofrecer, décadas máis tarde, o gozo máis elemental, entretemento e diversión, na súa versión máis intelixente e refinada. Asterix é un clásico da BD por dereito propio e un dos poucos cómics do que existe unha tradición de edición en galego. En galego foron publicados, en distintas etapas e por diferentes editores, 20 álbums do personaxe e cómpre non esquecer que a edición en galego do último álbum da serie ata a data, O libro de ouro, foi posible porque houbo unha campaña popular demandándoo.

Xa que logo, a aposta de Xerais pola cabeceira será fundamental para que non se rompa ese fío que une as creacións de Uderzo e Goscinny cos lectores galegos e por iso é esencial que o apoio a esta iniciativa non se limite a rechíos, MeGustas e +1s, senón que se traduza na súa viabilidade comercial. Dende aquí, desexámoslle toda a sorte.

domingo, agosto 18, 2013

Fatale: La muerte me persigue





















Fatale é a nova serie de creación propia de Ed Brubaker e o debuxante Sean Phillips, unha nova volta de rosca ao xénero negro que ambos cultivaran xa en Sleeper, Criminal ou Incógnito. En La muerte me persigue (Panini, 2013), primeiro tomo da serie, Brubaker camiña simultaneamente en dúas direccións opostas. Por unha banda, recorre a algunhas das esencias más ortodoxas do xénero, ao ambientar parte da acción nos anos 50, o que lle permite recrear formas e ambientes dos grandes clásicos do noir. Por outra, engade elementos terroríficos á trama criminal, xogando a unha mestura de xéneros moito máis contemporánea. O resultado participa das virtudes habituais da escrita de Brubaker, que constrúe e resolve un relato sólido, sen fendas, ben fornecido polo debuxo duro dun Phillips que aporta a atmosfera sombría que a narración demanda.
 
Sen embargo, e malia a mestura de xéneros, o argumento non chega a afastarse da previsible estrutura do relato criminal da que o escritor é devoto. Acomodado na recuperación e posta ao día do xénero, Brubaker leva anos repetindo as mesmas fórmulas con talento suficiente para obter o recoñecemento da crítica e a fidelidade dun público incondicional, pero a súa escrita non evoluciona. A execución é tecnicamente irreprochable pero a partitura é sempre a mesma, con variacións que son apenas matices. Na súa produción, especialmente nos seus traballos nas marxes da industria, abundan os títulos notables. Mais alén de preferencias persoais, segue a faltar unha obra que destaque claramente por riba das demais e que represente a contribución ao tebeo comercial norteamericano dun autor que pasa por ser un dos mellores do panorama actual.

luns, agosto 12, 2013

La imposible Patrulla X 3

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ademais do predecesor de John Byrne no título, Dave Cockrum fora o primeiro debuxante de Uncanny X-Men, o creador gráfico de moitos dos novos personaxes e o seu entendemento co guionista Chris Claremont durante a súa estadía no título fora bo, polo que traelo de volta cando Byrne deixou a cabeceira foi una decisión cargada de lóxica. Tamén foi unha decisión conservadora. Con todas as súas virtudes, o seu grafismo resultaba xa clásico naqueles anos, máis aínda en comparación coa modernidade dun Byrne que estaba a producir as mellores páxinas da súa carreira. O terceiro tomo de Marvel Gold: La imposible Patrulla X (Panini, 2012) recolle integramente esta segunda estadía de Cockrum na cabeceira mutante, ademais de capítulos soltos doutros títulos relacionados coa serie.
 
O volume ábrese cun capítulo debuxado por Brent Anderson no que Cíclope se enfronta a D’spayre, ao que segue unha decepcionante aventura en tres números, xa con Cockrum como debuxante, na que os antagonistas dos mutantes serán a Arcade e o Doutor Morte. Maior interese teñen os capítulos seguintes nos que Claremont recupera ao principal adversario da Patrulla X, Magneto, xa que neles comeza o proceso de transformación que faría do Amo do Magnetismo un dos viláns (ou non) máis complexos e interesantes da Marvel dos 80 e posterior. Se dende a súa orixe ata ese intre Magneto non pasara de ser un tirano plano e previsible, na saga que abrangue os números 148 a 150 da cabeceira Claremont aporta uns primeiros matices á súa figura, ofrecendo datos do seu pasado e facéndoo dubidar das súas propias conviccións, comezando unha produtiva remodelación do personaxe da que tiraría partido máis adiante.
 
Non sería Cockrum, senón de novo Brent Anderson, quen debuxaría o intranscendente Anual #5 da cabeceira, cos 4F e Arkón coma convidados, e os Badoon coma adversarios. Tamén descansaría durante un par de meses na serie regular, coincidindo coa reaparición da Raíña Branca e o resto do Club Hellfire. Mais regresaría no número 153 da cabeceira debuxando “o conto de fadas de Kitty”, un capítulo autoconclusivo no que a máis nova do equipo mutante facía dos seus compañeiros de equipo os protagonistas dun relato de aventura e fantasía. Escrita por Claremont a suxestión do propio Cockrum, a inocencia e desenfado desta historia contrasta co ton cada vez máis sombrío que caracterizara a cabeceira meses atrás. Os capítulos que pechan o tomo, do 154 ao 158, envolven a Patrulla nunha aventura espacial na que o debuxante se reencontrará con outros personaxes deseñados por el, os Saqueadores Estelares. Nela, mutantes e Saqueadores enfrontaranse aos Shi’ar e tamén ao Niño, unha nova raza extraterrestre que fai aquí a súa primeira aparición e que dará lugar a unha magnífica saga espacial que concluirá no tomo seguinte.
 
En conxunto, a segunda estadía de Cockrum no principal título mutante marca unha certa baixada da tensión dramática, que fora en ascenso durante a etapa de Byrne. Coa liña argumental central algo máis dispersa e tras algunhas historias de transición, o relato comeza a tomar forza de novo no tramo final, nos capítulos que serven de prólogo á Saga do Niño que leremos no seguinte volume.
 
Mais como diciamos, o presente tomo recolle tamén unha serie de historias alleas a Uncanny X Men aínda que relacionadas coa franquicia mutante. Atopamos en primeiro lugar os números 37 e 38 da cabeceira de Spiderwoman, no que a Muller Araña se enfronta a Juggernaut, Black Tom Cassidy e Syrin. Xustifica a inclusión dos mesmos non só a presenza da Patrulla X, que colabora coa superheroína seguindo o clásico esquema confrontación-cooperación dos crossovers, senón tamén o feito de ser Claremont daquela o guionista dunha cabeceira que esmorecería axiña. A tendencia do escritor a darlle un tratamento conxunto aos distintos títulos que escribía levaríao a introducir a Spiderwoman como secundaria no capítulo 148 de Uncanny. Algo moi semellante faría con Ms Marvel, personaxe cuxa serie estaba tamén a escribir e que, tras o seu peche, acubillou no título mutante coma secundaria. Antes escribiu o Anual #10 dos Vingadores, incluído tamén no tomo, un relato esencial na complicada cronoloxía da heroína e tamén punto de partida clave para Pícara, personaxe que fai a súa primeira aparición coma membro da Irmandade de Mística e que remataría por ser unha figura central na franquicia mutante. A historia vese claramente potenciada polo trazo poderoso de Michael Golden, un debuxante que leva anos fóra da industria e que asinaba entón un dos seus mellores traballos. Golden ilustra tamén dous dos catro capítulos da miniserie coa que arrincaría Marvel Fanfare, unha aventura na que a Patrulla X e Spiderman viaxaban á Terra Salvaxe para atoparse con Ka-Zar, Sauron e demais ilustres habitantes da mesma. Sen grandes achados, o interese está de novo no grafismo de Golden e do encargado de debuxar o derradeiro capítulo, Paul Smith, outro magnífico artista que ofrecería aquí a súa primeira versión dos Homes X antes de substituír a Cockrum coma debuxante habitual da cabeceira mutante. Pecha o tomo unha intranscendente aventura do Home de Xeo extraída do número de Bizarre Adventures debuxada por un George Perez case irrecoñecible.
 
Entradas relacionadas

venres, agosto 09, 2013

Skreemer

























Algunhas das cabeceiras máis influentes da primeira etapa do selo Vertigo, marca fundamental no cómic norteamericano dos 90, existían antes que o propio selo e foron reunidas dentro do mesmo tras a súa creación. É o caso de Sandman, Animal Man, Doom Patrol ou Swamp Thing. Tamén de Skreemer (Planeta, 2009), de Peter Milligan e Brett Ewins, obra que malia reeditarse habitualmente co selo de Vertigo na cuberta foi publicada orixinalmente por DC Comics en forma de serie limitada de 6 números en 1989, é dicir, catro anos antes de que a liña de cómic para adultos da compañía comezase a existir. A súa adscrición a posteriori xustificaríase no ton adulto do relato e tamén na orixe británica dos autores, elementos que resultarían característicos dos cómics Vertigo de principios dos 90.

Atopamos en Skreemer futurismo e violencia, dous ingredientes moi propios do cómic británico dos anos 80 (Judge Dredd, Rogue Trooper, Strontium Dogs...) do que ambos autores proviñan. Ambientada nunha Norteamérica distópica dominada por bandas mafiosas, a obra narra a loita do líder criminal Veto Skreemer por manterse no poder perante un inminente cambio de era. Argumentos clásicos coma o ciclo de ascensión e caída ou a imposibilidade de fuxir do destino conforman o núcleo dun argumento que, na tradición do mellor cinema de gangsters, xira arredor da figura dun Skreemer ao que Milligan pretende dotar dunha fasquía dramática, case shakesperiana. As constantes apelacións ao destino, as citas literarias (Finnegan's wake, tanto a novela de Joyce coma a canción popular irlandesa da que está tomado o título) ou a recorrente e moi teatral representación de Skreemer diante dun abismo evidenciarían o desexo demasiado obvio de Milligan de darlle profundidade á trama, o que remata por ser un obstáculo para o seu desenvolvemento. O traballo gráfico de Brett Ewins, de trazo ríspeto e escasamente vistoso, acompaña o relato correctamente, mais tampouco consegue engadirlle valor. A obra remata por diluírse nas súas pretensións.

Sen embargo e coas súas imperfeccións, Skreemer conserva aínda parte da súa forza primixenia e a súa lectura resulta interesante hoxe non só por ser o primeiro traballo de Milligan para o mainstream estadounidense no que agora se atopa solidamente instalado, senón tamén porque ilustra os primeiros intentos do cómic comercial norteamericano por abrirse a un público adulto, ao tempo que demostra que a estratexia adoptada non se limitou á fichaxe de creadores provenientes do mercado británico, senón tamén á importación de contidos claramente semellantes aos que levaban anos desenvolvéndose nas Illas.