luns, xuño 22, 2009

Kaarib



As apariencias enganan e este Kaarib é unha boa proba. Calquera que contemple as capas dos tres álbumes que compoñen a serie e mesmo quen se asome ás páxinas interiores levará, probablemente, unha idea equivocada do que este cómic é. O debuxo de Jean-Paul Krassinsky, de plantexamento e composición inequívocamente europeos pero con claras influencias manga na configuración dos personaxes, contribúe a crear unha imaxe xuvenil e lixeira que concorda coa concepción, fornecida polas recentes experiencias cinematográficas, do xénero de piratas como vehículo para a evasión aventureira.

Cómpre matizar. Kaarib é, efectivamente, un cómic de piratas que participa da pulsión aventureira propia do xénero, mais dista moito de ser un produto de consumo doado. Aos tópicos propios do xénero, o escritor David Calvo engade un plantexamento fantástico que incorpora, ademáis, elementos do folclore caribeño. O resultado é unha trama complexa e requintada, de ton máis grave do que imprime o estilo gráfico de Krassinsky e na que os personaxes se alonxan do estereotipo a partir do cal foron, aparentemente, concebidos (o heroe, a moza o contrapunto xuvenil). A historia non termina de callar aínda que se rexistran bos momentos, especialmente cando se atopan solucións de síntese que superan a separación entre forma e fondo. Por exemplo, no deseño de personaxes, algúns de feitura inquedante.

mércores, xuño 17, 2009

Ex Machina: Ex cátedra



Tanto por esta cabeceira como pola xa concluida Y o último home, recoñecemos a Brian K. Vaughan coma un escritor máis enxeñoso e hábil plantexando argumentos que desenvolvéndoos. Porén, en Ex cátedra (Norma, 2009), séptimo volume da serie Ex Machina, atopamos exemplos dos seus defectos habituais e ningunha das súas virtudes.

A historia que ocupa os catro primeiros números do volume parte dunha idea tan pouco verosímil como que o Papa de Roma invite ao ex-superheroe e agora alcalde de Nova York Mitchell Hundred a unha audiencia no Vaticano. Máis forzado aínda resulta que o propósito do encontro sexa comprobar se Hundred está poseído polo demo ou se, atención, é o propio anticristo. Velaí, Xoán Paulo II concertando un tête a tête con quen podería ser, en palabras de Madonna, the devil in disguise. E se a premisa é de seu mala, prolongala durante catro números só a empeora. Consecuentemente, estamos ante un dos momentos máis baixos da cabeceira ata o momento.

O tomo péchase cun capítulo autoconclusivo que relata a historia da Comisaria Angiotti. Trátase dunha historia de transición, de plantexamento sinxelo e pretensións modestas, narrado cos constantes saltos temporais que caracterizan a Vaughan e destinada a redondear a personalidade dunha secundaria que ata agora non acadou excesivo protagonismo. Sen conter grandes aportacións á cabeceira, mellora considerablemente os capítulos precedentes.

Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: Apagón

Entradas relacionadas – Brian K. Vaughan

Y o último home: Comos e porqués

xoves, xuño 11, 2009

Isaac o pirata



Non parece a saga de Isaac o pirata sexa precisamente un prodixio de planificación, senón máis ben o contrario. En apenas cinco álbumes cambiou varias veces de rexistro, de argumento central e mesmo de protagonistas. Así, a pulsión aventureira do primeiro álbum (As Américas, Norma, 2003) deixa lugar a un ton máis lóbrego no segundo (Os xeos, Norma, 2004); á altura do terceiro (Olga, Norma, 2005), a cualificación de Isaac como “pirata” comeza a renxer; o cuarto (A capital, Norma, 2006) marca a transformación da historia en relato picaresco; Jacques, personaxe irrelevante na primeira metade da saga, capitaliza o quinto álbum ata darlle nome (Norma, 2007). A de Isaac é unha viaxe sen brúxula nin destino aparente, viaxe que o autor, Christophe Blain, suspendeu sine die, ainda que seguro que non por non saber cara onde conducila. Todo indica que nunca o soubo.

Así descrita a serie parece desastrosa, a carreira dun polo sen cabeza. Nada máis lonxe da realidade. O certo é que malia o exceso de improvisación, Isaac o pirata é unha cabeceira exemplar en moitos sentidos. O autor non só dá un recital gráfico, senón que demostra unha extraordinaria capacidade para manter tensa a corda dunha narración que non decae nin por un intre. O que podería ser un pastiche é realmente unha hábil combinación de xéneros: da aventura ao folletín, do terror á picaresca. As tramas ábrense pero non se pechan, todo permanece nunha perpetua indeterminación, pero a emoción perdura.

É de supoñer que Blain retomará a serie nalgún momento, se cadra para pechar o círculo definitivamente, reunir a Isaac coa súa amada e resolver o conflicto máis irrelevante da cabeceira, o da súa continuidade como parella. Porque é precisamente da súa separación de onde parte a historia e só manténdoos arredados hai espazo para a narración.