venres, xuño 29, 2007

Gotham Central: Corrigan II



Unha consideración preliminar. A primacía dos propósitos comerciais fronte ós creativos nos grandes crossovers fai que, en moitos casos, os resultados deixen moito que desexar. Cando, por riba, estamos ante “eventos mensuais” que non trascurren en colección aparte senón que afectan a todas as series dun universo, o normal é que a acción principal se concentre nunhas poucas cabeceiras mentres o resto cumplen con historias forzadas, que interrumpen o normal transcurso da serie e, nos máis dos casos, resultan perfectamente prescindibles.

Iso é o que lle acontece ó primeiro capítulo dos catro que compoñen este derradeiro tomo da serie regular de Gotham Central, no que os protagonistas deambulan sen un propósito definido por un escenario no que non se nos explica suficientemente o que acontece. Tratándose dunha serie considerablemente arredada do universo superheroico tradicional (anque formalmente integrada nel) o resultado é ainda máis insatisfactorio.

Cumplido este trámite, Greg Rucka e Kano afrontan o que será o arco final da serie, no que se resolverá unha subtrama que ven desenvolvéndose ó longo dos últimos números, o caso do axente corrupto Corrigan. O protagonismo céntrase, como non podía ser doutro xeito, na parella de policías que no transcurso dos capítulos previos se revelou como a máis carismática da comisaría de Gotham, Crispus Allen e Renee Montoya. Rucka articula un final aberto (de feito, ten tanto de final como de principio) que non termina de resultar satisfactorio. Guiada por unha evidente vontade de fuxir de tópicos, a conclusión consegue non resultar previsible, ainda que non se pode dicir o mesmo dos excesos dramáticos que a preceden.

En calquera caso, unha das mellores series dos últimos tempos atopa un final digno, algo que non resultaba doado dada a ausencia de dous dos seus tres (con Rucka) artífices principais: Ed Brubaker e Michael Lark. Se o traballo do guionista é correcto, non menos o é o de Kano cos lápices, ben secundado por Stefano Gaudiano e Lee Loughridge. A conclusión consegue ser, ademáis, respetuosa cos personaxes de Allen e Montoya. Chamados polas altas esferas de DC comics a ocuparen un lugar máis visible no seu universo superheroico, ambos se verán sometidos nun futuro próximo a unha inevitable desnaturalización devaluadora.

Entradas relacionadas
Gotham Central: Robin morto
Gotham Central: O alquimista
Gotham Central: Corrigan
Gotham Central: Caso sen resolver
Gotham Central: A vida está chea de decepcións


xoves, xuño 28, 2007

Promethea 1



Ainda que poida parecer outra cousa, a liña America’s Best Comics promovida hai uns anos por Alan Moore, non estaba exenta de riscos. Poucos artistas concitan o favor de crítica e lectores cun grao de unanimidade comparable ó do de Northampton. E sen embargo, a súa explícita intención de arredar temporalmente os seus proxectos máis persoais e adultos para crear unha liña de cómics dirixida ó grande público supuña en boa medida un reto, non só por entrar en competición directa coas grandes editoriais do mainstream norteamericano (anque finalmente a liña ABC sería editada por Wildstorm e, indirecta e imperceptiblemente, por DC), senón ademáis pola evidente dificultade que supón para calquera escritor guionizar ata media ducia de series mensuais. Feitas esas consideracións, transcurridos xa un feixe de anos dende a irrupción inicial de Tom Strong, Top Ten ou a Liga dos Cabaleiros Extraordinarios e pervivindo ainda a liña, anque con periodicidade variable e presenza escasa, pódese dicir que os resultados foron, tanto no comercial como no creativo, claramente satisfactorios.

O caso de Promethea pode ser, a este respecto, paradigmático. Nunha aproximación intuitiva podería pensarse que nos atopamos ante un cómic próximo ó xénero superheroico, con protagonista feminina e a maxia como leit motiv esencial, isto é, unha caste de mistura entre Doutor Estraño e Wonder Woman. E non sendo unha imaxe totalmente distorsionada, o certo é que semellante visión resulta simplista e, por tanto, insuficiente. E é que para Moore, crear un producto asequible non implica absterse de introducir elementos que lle confiran unha certa profundidade. Así, o personaxe de Promethea xurde da irmandade entre imaxinación e maxia, literatura e mito, temas todos eles recurrintes na obra de Moore. O que se presenta como lenda apócrifa remata nun exercicio de metaliteratura (ou metahistorieta), participando da idea apuntada polo autor en From Hell de que a veracidade pode emanar da fantasía e non necesariamente da verdade histórica. E todo o anterior baixo a apariencia dunha aventura pseudo-futurista, fluida e accesible.

Digno de mención resulta igualmente o labor de J.H. Williams III cos lápices. Coñecendo tanto a exhaustividade dos guións de Moore como o seu gusto polas simetrías, é posible que sexa tamén súa boa parte da responsabilidade no que atinxe ó acabado gráfico da serie. Non obstante, o bo gusto de Williams nas espectaculares composicións de páxina e no deseño de criaturas máxicas resulta o complemento idóneo para os guións do inglés, conferíndolle á serie unha imaxe de seu.

Os seis primeiros números da serie orixinal recollidos neste primeiro tomo editado por Norma abondan para constatar a súa sobresaínte calidade. Non está á altura das consabidas obras mestras de Moore (nen pretende estalo), pero si por enriba da meirande parte dos productos do mercado.

Entradas relacionadas
Cousa do Pantano: No pantano

mércores, xuño 20, 2007

Ex Machina: Realidade contra ficción



Contemplando cunha certa distancia o traballo de Brian K. Vaughan percíbense nas súas obras esquemas narrativos recurrentes. A narración simultánea de feitos presentes e pasados resulta esencial nunha obra como Ex Machina na que a caracterización do personaxe protagonista, Mitchell Hundred, toma como referencia constante o seu pasado como heroe enmascarado ou mesmo vivencias de mocedade, dun xeito semellante a como se explora de maneira habitual a xuventude de Yorick en Y o último home.

Este Realidade contra ficción non é unha excepción a este respecto, presentándose no pasado persoal de Hundred algunhas das claves de interpretación do que lle acontece no presente. Como era de agardar, a trama proporciona protagonismo a personaxes que foron presentados ó lector en capítulos precedentes, no que semella un exercicio de planificación coidadosa por parte do escritor. Sen embargo, por momentos semella que a serie quere xogar a dúas cartas a un tempo, sen que remate de definirse. Pártese da idea de que Hundred abandona a súa identidade superheroica para adicarse ó cargo de alcalde de Nova Iorque e nesa premisa, na preeminencia da faceta pública do protagonista, parece basearse a trama. Non obstante, en volumes como éste a faceta política de Hundred non pasa do anecdótico, mesmo aceptando que o tratamento non pretenda ser realista (que non o é en absoluto) mentres, pola contra, os seus superpoderes pasan a un primeiro plano. O punto forte da serie radica, ó meu entender, na caracterización e especialmente na capacidade de Vaughan para escribir diálogos enxeñosos, se cadra enxeñosos de máis para resultaren naturais.

Tony Harris segue na liña que ven marcando na serie, cun alto grao de artificiosidade e estatismo a consecuencia da utilización de modelos fotográficos. Non deixa de resultar paradóxico que aquelo co que se pretende acadar máis naturalidade e realismo veña a producir exactamente o efecto contrario.

Entradas relacionadas
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia

venres, xuño 15, 2007

Shenzhen



É probable que o Pyongyang de Guy Delisle non tería sido unha obra tan redonda de non ter sido precedida por Shenzhen. Ambas comparten propósito e enfoque: a aproximación en clave autobiográfica e moderadamente humorística ó mundo oriental (Corea do Norte e República Popular de China, respectivamente) por parte dun quebequés. Shenzhen funciona como ensaio xeral, sólido e ameno, fondamente respetuoso cos “outros” (a pesares da incomprensión persoal ou a discrepancia co modelo político), sanamente gracioso, sempre comedido. E sen embargo, debe considerarse sutilmente inferior á obra que a seguiría.

É menor a súa capacidade de penetración na cultura chinesa, se cadra porque, dacordo co narrado, o autor estuvo máis illado, tivo menos contacto cos chineses e mesmo con estranxeiros residentes naquela cidade. Hai un distanciamento maior na súa experiencia que en boa medida se transmite ó lector. Mesmo os seus trazos teñen un acabado difuso pouco favorecedor.

Xa que logo, podería dicirse que, paradóxicamente, o maior defecto de Shenzhen é Pyongyang, motivo polo cal resulta recomendable ler as dúas obras na orde en que foron publicadas orixinalmente (a edición de Astiberri seguiu a orde inversa), de xeito que, ó ir in crescendo, o disfrute de ambas sexa maior.

Entradas relacionadas:
Pyongyang

luns, xuño 11, 2007

Lúas de papel



O novo traballo de Fermín Solís supón un importante xiro respecto á súa traxectoria previa. Lúas de papel é un relato de xénero, moi alonxado das historias intimistas ás que este autor nos tiña afeitos, cuia coidada edición a cargo de Dib·buks incorpora outro elemento novidoso: a cor.

Solís adopta unha estrutura tradicional, seis cadros por páxina, para unha historia inzada de tópicos de xénero. O propio nome do protagonista, Cornelius Moon, exemplifica o enfoque excesivo e próximo á parodia que se lle imprime a un relato que, por outra banda, resulta lineal e directo, correctamente perfilado anque excesivamente simple. Xa que logo, o proxecto parece esgotarse nas súas pretensións superficialmente revisionistas, funcionando mellor como primeiro ensaio nun terreo descoñecido ou como vehículo de afirmación da versatilidade do autor que como obra en si mesma.

Resulta estraño atopar problemas de narración, un tanto abrupta por momentos, nun autor tan solvente a este respecto como Solís. Sen embargo, é precisamente no aspecto gráfico onde menos peros se lle poden poñer a este traballo, a cuia perfecta definición estética hai que engadir un atinado uso das cores. Paradóxicamente e ó contrario do que sostiña respecto a O banyan vermello, da mesma editorial, o trazo simple de Solís vese favorecido cando o tamaño de páxina é menor. Manías dos lectores, que nunca estamos contentos.

Entradas relacionadas:
Non te quero pero...