xoves, decembro 28, 2006

Gloom Cookie: The Carnival Wars



Hai xa unha chea de anos que descubrín Gloom Cookie, a creación máis popular de Serena Valentino, a través de Internet. Sen embargo, a súa publicación en castelán non tivo lugar ata o 2004, cando a editorial DCómics deu saída ós dous primeiros tomos da serie. Foi daquela cando puiden adentrarme nunha obra da que apenas coñecía uns atractivos deseños elaborados polo que sería debuxante orixinal da serie, Ted Naifeh. O resultado foi certamente decepcionante: a obra carecía de profundidade, tratándose dunha mistura superficial de romanticismo adolescente e clixés góticos. Decidín entón deixar de seguir unha serie que, por outra banda, non se seguiu publicando.

Agora cae nas miñas mans o cuarto tomo da edición norteamericana no que, baixo o título de The Carnival Wars, se recopilan os números 18 a 23 da serie orixinal. Cómpre destacar, en primeiro lugar, que o debuxante Ted Naifeh deixoulle o seu posto unha Harley Sparx que, se ben mantén o espíritu gráfico orixinal da serie, resulta claramente inferior a aquel. Os seus cadros resultan tan confusos como torpe a súa narrativa, de xeito que en demasiadas ocasións resulta complicado seguir a acción, especialmente cando os debuxos non contan con diálogos ou textos de apoio.

No que atinxe ó argumento, se os primeiros tomos reunían historias curtas e apenas vencelladas entre si, atopámonos agora no medio dunha trama a longo prazo que ten a súa orixe nun tomo previo e ha concluir noutro posterior, trama na que agroman desordenadamente superpoderes místicos, mortes e resurreccións, dimensións alternativas, etc. O seu tratamento é igualmente confuso e de capacidade emotiva ou mesmo interese escasos. De feito, como di un dos personaxes, “this is like some horrid plot to a badly written soap opera”. Eu non sería quen de definilo mellor.

mércores, decembro 27, 2006

Ice Haven



Random House – Mondadori iníciase na edición de cómics publicando a recente Ice Haven de Daniel Clowes, unha das figuras senlleiras do independente norteamericano. Probablemente, o primeiro que chama a atención nesta obra é o seu formato: 14,5 cm de alto por 20,5 de longo, é dicir, un formato horizontal que semella axeitarse ó das tiras dos xornais antes que a unha novela gráfica (termo sobre o cal, por certo, o autor descarga acertadamente a súa ironía). Diríase que dende a propia concepción formal da historia, Clowes renuncia a seguir o camiño fácil, vontade que se fai extensiva ó resto da obra. Así, partindo dunha premisa non excesivamente orixinal, a conmoción que provoca nunha pequena vila o secuestro dun neno, o autor vai tecendo unha historia na que se entrelazan perspectivas múltiples sobre uns mesmos feitos que nos permiten non só achegarnos a aqueles, senón tamén ós habitantes de Ice Haven.

Deste xeito, preséntasenos unha infancia inadaptada, insegura e chea de medos e, en perfecta correlación, a uns adultos contradictorios, frustrados e igualmente inadaptados. Pero por riba de todo, destaca a ollada de Clowes, o suficientemente próxima como para facer retratos emocionalmente significativos ó tempo que distante abondo para non xulgar o mundo que describe. A intención irónica axiliza a lectura sen chegar a impoñerse ó lector.

O reultado é unha obra complexa na construcción pero de lectura doada, que esixe un certo esforzo por parte do lector ó que se compensa cunha historia repleta de contido, de humor intelixente e de bo facer narrativo. En defnitiva, Ice Haven ven a demostrar que no cómic se asumen como normais obras que noutros medios serían consideradas de vangarda.

xoves, decembro 21, 2006

Crise de Identidade



O Universo DC leva máis de dous anos padecendo unha sucesión de macroeventos de nomenclatura diversa cuio punto de partida, se obviamos a mediocre Titáns / Xustiza Nova: Día de Graduación, é a miniserie Crise de Identidade. Escrita por Brad Meltzer e debuxada por Rags Morales, o seu éxito de crítica e público soprendeu en boa medida á editorial e deu lugar a un ronsel de crossovers que, como é habitual, mudarán todo para que nada cambie.

O argumento céntrase na Liga da Xustiza e xira en torno a importancia que a identidade segreda ten para os superheroes. Non obstante, a trama de Crise de Identidade, lonxe de resultar orixinal, reúne elementos habituais en argumentos policíacos ou de xénero negro: un asasinato, un segredo inconfesable e unha investigación. O seu desenvolvemento é correcto e mesmo con acertos evidentes, como a confrontación entre Deathstroke e a Liga no número 2 ou os tensos acontecementos do capítulo 5, centrado en Robin e o seu pai. A resolución é previsible, non porque o lector poda intuir a identidade do asasino con antelación, senón porque se axusta ó modelo habitual neste tipo de argumentos.

Pero o éxito da serie non parece derivar exactamente do anterior, senón doutro elemento supostamente transgresor presente na historia. E é que o segredo ó que aludimos máis arriba ven a arrincar un anaco de inocencia e heroísmo a varios personaxes de indiscutible peso no Universo DC. Sendo certo que isto, lonxe de resultar novidoso, enlaza cunha tendencia xeralizada no cómic de superhéroes que parte dos anos oitenta e ten atravesado diferentes fases, non é menos certo que ata o momento DC mantivera ás súas figuras máis icónicas (se cadra coa excepción de Batman) arredadas desta tendencia. Non obstante, un ten a sensación de que esa suposta transgresión non é tal, que os cambios na configuración dos personaxes apenas trascenden os límites desta miniserie e que, en definitiva, a idea que anima a historia resulta estar bastante por debaixo das súas pretensións.

O labor gráfico de Rags Morales tampouco pasa de correcto. Malia a ter unha narrativa aceptable, as súas figuras semellan desproporcionadas en certos momentos e pecan dun certo estatismo. Nen as tintas de Michael Bair nen as cores de Alex Sinclair favorecen o seu traballo.

En definitiva, un cómic probablemente sobredimensionado e que é probable que a longo prazo non permaneza na memoria do lector.

martes, decembro 12, 2006

Ex Machina: a marca



Un dos escritores máis destacados da nova fornada que se está a abrir paso no mercado americano actual é Brian K. Vaughan, creador dos Runaways, de Y, o último home ou deste Ex Machina. Se a primeira é unha serie discreta e sobredimensionada pola crítica, tanto Y… como a que agora nos ocupa demostran que Vaughan posúe un especial talento á hora de deseñar premisas suxerentes das que se poden extraer moitas e moi proveitosas historias.

Mitchell Hundred, o ex-superheroe metido a político que protagoniza Ex Machina, proporciona unha perspectiva fresca e novidosa a tramas que doutro xeito presentarían unha orixinalidade escasa. Polo demáis, Vaughan atrévese a sustentar boa parte da súa historia nun suceso tan traumático para a sociedade norteamericana como os atentados do 11-S, sendo quen de manter respecto do mesmo a distancia suficiente como para evitar excesos dramáticos ou patrióticos. Cómpre destacar, ademáis, tanto a complexidade da estructura narrativa, con saltos temporais que permiten coñecer simultáneamente a traxectoria presente e pasada dos protagonistas, coma a evidente preocupación do autor por definir a uns secundarios chamados adquirir protagonismo co decurso tempo. Polo demáis, a trama inmediata ten pouco de espectacular pero, partindo das liñas mestras establecidas no tomo anterior, permite un primeiro achegamento ó que sen dúbida será un dos elementos esenciais da serie de cara ó futuro: a orixe dos poderes de Hundred.

O artista Tony Harris adoptou nesta serie un estilo máis realista do que nel resulta habitual, recurrindo a modelos fotográficos que, ó meu entender, pouco aportan de positivo: nen un incremento da expresividade, nen unha mellora da narrativa, e si, pola contra, un molesto estatismo e uns acabados excesivamente forzados. Respetando o dereito dos artistas a evolucionar, non podo deixar de opinar que o resultado sería considerablemente mellor de ter mantido o que poderíamos chamar o seu estilo “tradicional”.
Entradas relacionadas:

luns, decembro 04, 2006

Queen & Country: operación dente de león



Greg Rucka é un escritor de longa traxectoria no mercado norteamericano, especialmente dentro do xénero superheroico. Malia a aceptable calidade media do seu traballo en todos estes anos, non hai dúbida de que o seu rendemento mellora notablemente cando trascende os clichés do cómic de superheroes e introduce elementos doutra categoría na que semella desenvolverse con especial comodidade: o xénero negro e de espionaxe. Boa mostra do anterior son tanto o labor de Rucka canda a Ed Brubaker en Gotham Central coma a súa creación persoal máis popular, a serie Queen & Country.

Norma vén de publicar o volume que leva por título Operación: dente de león, que recolle os números 21 a 24 da edición americana e no que Rucka conta no apartado gráfico co debuxante Mike Hawthorne. É de agradecer o xiro que experimenta o argumento neste arco, prescindíndose das operacións no estranxeiro que ata o momento presidiran a acción e sustuíndoas por unha trama en clave interna, centrada nas loitas polo poder dentro do servizo británico de intelixencia. Nese senso, a acción no sentido máis popular do termo deixa paso á negociación entre as instancias implicadas e a unha sutil investigación como moeda de troco. O resultado pode considerarse satisfactorio non só dentro da coherencia do volume e da serie, senón tamén como ponto de partida para futuras tramas.

No que atinxe ó labor de Hawthorne, estamos unha vez máis (é a tónica xeral da serie, con moi poucas excepcións) ante un artista limitado, con problemas de perspectiva e mesmo nas proporcións, por máis que, de ter que destacar algunha virtude, sexa quen de utilizar con intelixencia o branco e negro. Unha mágoa, a serie melloraría moito se o aspecto gráfico estivese á mesma altura que o argumental.