martes, decembro 29, 2009

BD: Os mellores do 2009



Se hai uns días Cultura Galega adicaba un artigo ao mellor da literatura galega do 2009, hoxe atopamos BD: Os mellores do 2009, texto que recolle algúns dos nomes da BD galega que destacaron no ano que remata e no que tiveron a amabilidade de invitarme a opinar.

venres, decembro 04, 2009

Incógnito 1



Non descubro nada se digo que o plantexamento de Incógnito (Panini, 2009) ten moitos elementos en común con Sleeper, obra que non casualmente ten os mesmos autores. De feito, a historia desta nova produción do tándem Ed Brubaker/Sean Phillips é imaxe-espello da que anos atrás desenvolveran para o selo Wildstorm: se daquela o relato partía de camuflar a “un dos bos” entre “os malos”, agora a premisa é a de acubillar a “un dos malos” entre “os bos”. Como pode intuirse nunha primeira achega, os dilemas que abrollan cando un heroe se ve obrigado a actuar coma un delincuente son bastante máis interesantes que os que se lle apoñen a un criminal que debe actuar con rectitude. Consecuentemente, este Zack Aniquilante (nin a RAE nin o Xerais, por certo, coñecen esta palabra) que protagoniza Incógnito carece do carisma de Holden Carver na mesma medida en que Zoe Zeppelin non resiste unha comparación con Miss Misery.

Cómpre recoñecer, non obstante, que o contexto creativo no que xurden ambas obras é ben distinto. Brubaker e Phillips eran menos coñecidos e prestixiosos cando acometeron, con Sleeper, unha lúcida revisión en clave noir dun universo superheroico de matriz noventeira que ata entón dera poucos (ou ningún) froitos. Como en tantas outras ocasións, a inexistencia de expectativas e a pobreza do material de orixe determinaron unha manga ancha editorial que derivou nun acto de (re)creación libérrimo, apaixoante pola súa sabia combinación de xénero negro e superheroes e que tivo a virtude de saber chegar á súa conclusión no momento preciso. Incógnito é a long awaited recuperación dese ton narrativo por uns autores cuxos traballos máis recentes disociaban os elementos que en combinación os levaran ao éxito. Probablemente, nin o xénero negro de Criminal nin os tebeos canónicamente superheroicos de Bru para Marvel estiveron nunca á altura de Sleeper, nin dos mellores arcos de Gotham Central. Tampouco o está este Incógnito, que o guionista presenta ao lector co seu coñecido dominio narrativo, perfectamente secundado polo discreto encanto de Sean Phillips nos lápices e polas cores de Val Staples. Difícil que un non se sinta compensado polo diñeiro gastado e o tempo invertido ante tanto oficio e bo facer. Mais a excelencia fica aínda un paso máis aló.

Este primeiro arco argumental ten moito de capítulo cero e a súa conclusión é un claro punto de partida para todo o demáis. Está por ver ata onde pode chegar a cabeceira.

Entradas relacionadas

martes, decembro 01, 2009

Kick Ass 1



Kick Ass (Marvel, 2008) pode interpretarse como a enésima revisión en clave realista do imaxinario superheroico ou precisamente como o contrario, a tematización definitiva do xénero. Aínda que Mark Millar concede un protagonismo pouco disimulado á contemporaneidade a través das súas iconas tecnolóxicas máis representativas (YouTube, Facebook), a realidade funciona apenas como contrapunto para os que serían os referentes fundamentais da historia, os lugares comúns das ficcións protagonizadas por superheroes: orixe, identidade secreta, uniforme, patrullaxe enmascarada…

Millar parece ter claro cal vai ser a orentación da cabeceira, mais o seu desenvolvemento peca de irregular e desleixado. A estruturación da trama é pouco menos que desastrosa, cando menos valorada no seu formato de publicación orixinal, o comic-book. A historia parte dun flashback eterno, que se esquece axiña (á altura do sexto capítulo nin se lle puxo fin, nin se lembrou unha soa vez a condición retrospectiva da narración) e cuxa única e innecesaria función semella ser a dar soporte a unha primeira persoa narrativa que fala en pasado. A indefinición inicial, cuns primeiros capítulos repetitivos e escasos en contido, lastra o decurso dunha historia que atopa en pequenos detalles (algunhas referencias, algúns diálogos) os seus maiores acertos. Millar recurre outra volta a un certo tremendismo lúdico, que se materializa en escenas de violencia extrema e cuxo expoñente máis evidente é o personaxe de Hit Girl. A representación dunha cativa impúber decapitando gangsters con expresión indiferente ou sendo tiroteada polo seu pai como adestramento parece responder á intención recurrente en Millar de provocar a quen se deixe pola vía máis doada, relegando a un segundo plano o discurso máis sutil, que o hai (na caracterización da meniña e o seu pai como rednecks ou nalgúns dos seus diálogos, por exemplo). John Romita recurre con demasiada frecuencia a viñetas de grande tamaño, o que semella evidenciar a falta de sustancia dalgúns capítulos a que aludiamos antes. Ademáis, o veterano Tom Palmer non aporta o labor de limpeza e concreción coa tinta que adoita favorecer ao seu debuxo.

Como sabemos, hai película en avanzado estado de xestación. Todo un sinal dos tempos: as engranaxes da maquinaria cinematográfica traballan implacablemente e con case total independencia respecto do referente orixinal; mentres, os lectores non tivemos aínda acceso ao que sería o primeiro arco argumental completo. Porén, neste caso a pantalla cinematográfica semella ser o destino natural da historia. Non só porque a revisión do xénero superheroico que Millar leva acabo incorpora tamén as aportacións do audiovisual (velaí eses superheroes que poñen banda sonora de Danny Elfman á súa vixiancia), senón tamén porque é na imaxe real onde se percibe como ridículo, estraño ou desviado o que en papel se xustifica de seu: que un tipo se poña un pixama e saia á rúa a facer xustiza.

Entradas relacionadas – Mark Millar
Authority Vol.2
Guerra Civil

Entradas relacionadas – John Romita
World War Hulk