domingo, maio 31, 2009

Daredevil: Cazadores



Os capítulos que compoñen a saga que chegou a nós co nome de Cazadores (Panini, 2009) demostran ata que punto Frank Miller foi quen de impoñer a súa visión de Daredevil sobre a historia do personaxe. Así, sen alterar unha orixe que, por cuestións de estilo da época, aparece reproducida prácticamente en cada número, Miller foi introducindo sucesivos elementos que achegarían a cabeceira aos lugares comúns da súa obra, ata conformar unha versión do personaxe que prevalecería sobre a orixinal.

Miller introduce agora a Stick, mentor de xuventude do personaxe, co mesmo propósito co que introduciu a Elektra no volume anterior. Ademáis de enriquecer o pasado de Daredevil vía retrocontinuidade, os dous personaxes contribúen á súa configuración como heroe tráxico, arquetipo reiterativo na obra posterior de Miller e certamente alonxado do acróbata desenfadado que fora ata entón. Ambos sérvenlle ademáis a Miller para dar entrada ao mundo das artes marciais, tamén recurrentes na súa obra. Chama a atención a solemnidade con que se trata nestes capítulos a figura do ninja, hoxe de seu material próximo á parodia. Afeitos como estamos á homenaxe nostálxica e á recuperación posmoderna (se é que non son unha mesma cousa) do cinema de samurais, Miller non pretendía outra cousa que un cruce frontal e directo entre dous xéneros populares, superheroes e artes marciais, nun pastiche que xa fora ensaiado por Marvel en diversas ocasións pero que agora parece funcionar, fóra de modas, por vez primeira.

Polo demáis, Miller demostra non ter menos personalidade como debuxante que como escritor. As súas páxinas, en perfecta combinación coas tintas de Klaus Janson, amosan un dominio narrativo aos seus 25 anos inalcanzable para moitos artistas despois de toda unha carreira.

Entradas relacionadas – Daredevil
Daredevil: Marcado pola morte - Elektra
Daredevil: Guerra de bandas

Entradas relacionadas – Frank Miller
Hard boiled
Give me liberty
Martha Washington goes to war

xoves, maio 14, 2009

Criminal: Os mortos e os moribundos



Catherine Tramell, a protagonista de Instinto básico (1992) representou no seu día unha certa idea renovadora sobre o arquetipo da muller fatal. Era a propia escritora interpretada por Sharon Stone quen determinaba coas súas novelas a súa historia persoal, o que finalmente lle permitía eludir o tráxico destino que convencionalmente lles corresponde ás da súa condición. De compararmos a esta icona do cinema dos 90 con Danica Briggs, a femme fatale que Ed Brubaker introduce no terceiro tomo da cabeceira Criminal, decatarémonos de que ésta, aínda sendo quince anos máis nova, pertence á xeración anterior, aquela que pagaba cara a ousadía de exercer o seu poder sobre os homes.

Esa é a elección de Ed Brubaker, confirmada polas restantes historias deste volume, Os mortos e os moribundos (Panini, 2009), a de renovar a linguaxe do xénero negro manténdose fiel aos seus patróns máis clásicos. Pouco importan a solidez dos seus relatos ou a perfecta execución gráfica de Sean Phillips. Brubaker opta polo exercicio de estilo, por engadir ao sustrato da cabeceira novos elementos clásicos do noir americano (boxeadores, ex-combatentes de Vietnam, unhas pingas de blaxploitation…) e seguir facendo variacións sobre unha base inmutable. Nin unha nota fóra de tono, a súa é unha imitación caligráfica, elegante pero previsible, irreprochable na súa literalidade pero falta de risco.

Entradas relacionadas – Criminal

Entradas relacionadas – Ed Brubaker

martes, maio 05, 2009

As serpes cegas



Cómpre recoñecer o esforzo de imaxinación e medios que BDBanda está a facer para poñer en mercado uns álbums que, por calidade de edición e de contidos, resultan plenamente homologables á mellor BD europea.

As serpes cegas (BDBanda, 2008), escrita por Felipe Hernández Cava e debuxada por Bartolomé Seguí e que apareceu inicialmente serializada na revista BDBanda para ser posteriormente compilada nun único tomo, pode constituir un exemplo perfecto. Partindo dos movementos de filiación comunista xurdidos na Norteamérica da primeira metade do século XX, Cava desenvolve con oficio e un grande sentido do equilibrio unha historia que confronta idealismo e pragmatismo no que ao compromiso político atinxe, e que integra con naturalidade elementos que, tratados con menos habelencia, terminarían renxendo. Seguí non só se amosa coma un debuxante completo, capaz de combinar unha narrativa eficaz con pranchas de indiscutible beleza; ademáis o seu estupendo labor na definición das localizacións, o Nova York dos anos 30 do século pasado e a España da Guerra Civil, outórgalle un atractivo adicional á obra.

Do perfecto entendemento entre os dous autores xurde un traballo sen fendas, cuxa calidade se viu corroborada pola súa recente nominación no Saló del Cómic de Barcelona nas categorías de mellor obra e mellor guión (por máis que xurdise ao respecto unha polémica absurda). Apenas un pero que facerlle a esta edición: non consta de quen é a tradución ao galego.