venres, febreiro 26, 2010

Astonishing X-Men: Esgazada



Unha confesión de lector e fan dos X-Men: nunca aturei a Lobezno. Nos 80, a medida que se incrementaba a súa popularidade, medraba tamén a miña incomprensión e certa teima cara un personaxe que sempre me pareceu plano, antipático e previsible, o espello no que se miraría un lector adolescente ávido de autoconfianza e probablemente tamén de autoafirmación viril. O establecemento definitivo da súa personalidade na etapa de Claremont e Byrne deixouno atrapado nun esterotipo, o do tipo duro que nunca se trabuca, co conseguinte descarte doutros rexistros que ofrecían moitas máis posibilidades. Lobezno é infalible ata o tedio. Nunca puiden con el, tampouco con Harry o Sucio, Chuck Norris, ou o Punisher. Nunca puiden cos tipos duros.

É por iso que só podo interpretar o tratamento que Joss Whedon lle dispensa neste Astonishing X-Men: Esgazada (Panini, 2010) como resultado dunha visión do personaxe coincidente coa miña. Xa dicía, verbo de entregas anteriores, que Whedon mantiña ao superheroe canadense nun discretísimo segundo plano e mesmo se podía intuir nalgún detalle unha certa antipatía cara el. O perpetrado neste terceiro arco argumental é pouco menos que unha vinganza, unha rexouba que ten moito de resarcimento por décadas de infalibilidade. E tamén é, en certa medida, un tratamento novidoso e por tanto interesante.

Poucas obxeccións poden facérselle á caracterización dos personaxes por parte de Whedon. Ao contrario, o creador de Buffy centra boa parte do interese da trama na personalidade dos membros do grupo, xustificando a súa definición en acontecementos pasados de épocas dispares. Este recurso á continuidade resulta case provocador nun contexto como o actual, no que a historia acumulada dos superhéroes é percibida coma un lastre ou mesmo un tabú para moitos guionistas. O esforzo de Whedon por expoñer as súas fontes é un exemplo de humildade e respecto cara os seus predecesores, ademáis dunha demostración de que a continuidade pode ser un recurso moi rendible se se sabe facer un bo uso dela. Polo demáis, o creador de Buffy outorga un singular protagonismo a Kitty Pryde, personaxe polo que sempre deveceu e ao que lle tira partido como poucos escritores foron quen de facelo. Todo indica que a Whedon, como a tantos outros escritores nos que as grandes compañías depositan as súas esperanzas, lle deron unha ampla liberdade. A novidade está en que el a usou para atarse ao espíritu e a letra das mellores etapas da franquicia.

Entradas relacionadas
Astonishing X-Men: O don
Astonishing X-Men: Perigoso

martes, febreiro 23, 2010

Rosalie Blum: Unha sensación coñecida



Probablemente, un dos maiores acertos de Unha sensación coñecida (La Cúpula, 2009), primeiro volume da proxectada triloxía de Rosalie Blum, resida no contraste entre o inocente das formas e o turbio do contido. Camille Jourdy adopta un rexistro gráfico próximo á ilustración infantil, cun trazo ben definido, cores vivas e unha tipografía caligráfica, para narrar unha historia consagrada a revelar o lado escuro dos personaxes. Non estamos ante unha burda exposición de escabrosidades senón ante unha máis sutil exploración do espazo íntimo dos protagonistas, aquel no que abrollan as actitudes máis difícilmente xustificables. Así, o voyeurismo de Vincent e a súa obsesiva vixilancia de Rosalie Blum revela os seus problemas de relación mais tamén unha vontade de intromisión na intimidade allea e mesmo un desexo de apropiación do outro. Algo semellante pode dicirse da súa nai, refinada manipuladora de fíos emocionais que se prevale da súa condición de anciá para manexar ao seu fillo. Ou da propia Rosalie Blum, de vida aparentemente abandonada e que intuimos coñecedora (consentidora?) do seguimento de que é obxecto. Lonxe de xulgar, a ollada de Jourdy naturaliza os comportamentos inconfesables, conducindo esta historia de deixe melancólico cara un final que é sobre todo principio do que seguirá.

xoves, febreiro 11, 2010

A escena do crime



Ed Brubaker era prácticamente un recén chegado a Vertigo, e por extensión a DC e ao mainstream norteamericano, cando escribiu A escena do crime (Norma, 2000). Ata entón colleitara boas críticas como autor independente (autor completo, lembremos, xa que el mesmo debuxara algúns dos seus traballos previos) e desenvolvera algún traballo menor para o selo adulto de DC, como un one-shot de 1995 sobre o presidente adolescente Prez. Os catro números de A escena do crime que Norma publicou en dous tomos pretendían ser o arco inaugural dunha serie regular (ou colección de miniseries) de orientación noir que finalmente non tivo continuación, se exceptuamos unha historia de 8 páxinas para o Vertigo Winter’s Edge de 1999. A lectura actual desta miniserie non deixa de suscitar curiosidade, non porque amose unha faciana descoñecida do escritor norteamericano senón precisamente polo contrario: el era o mesmo mais o contexto era outro.

A little piece of goodnight, título deste primeiro arco argumental, reúne todas as características dos relatos de xénero negro polos que Brubaker devece e que desenvolve agora na súa serie Criminal. Resulta significativo que un produto que no 99 fallou no seu intento de ampliar o catálogo de xéneros dun selo que, incapaz de desviarse dos subprodutos derivados de Sandman, estaba a morrer de éxito, se nos ofreza agora pola maior editorial norteamericana coma a quintaesencia do traballo de autor. En algo debeu de mudar o mercado e dalgún xeito debemos de evolucionar os lectores. Brubaker, pola contra, está onde estaba.

Nestes catro capítulos asistimos ao plantexamento e resolución, cun pulso narrativo moi semellante ao que agora nos ten afeitos, dunha trama na que agroman moitos dos tópicos do xénero negro cos que Brubaker gosta de xogar. Moitos dos personaxes e escenarios claman por un desenvolvemento para o que non hai espazo e que xa non chegaría. Malia iso, a miniserie funciona correctamente e a única discordancia con traballos máis recentes é, se cadra, unha maior claridade. É probable que esta diferenza de ton, que o aproxima ao policíaco e o alonxa do máis xenuino hard boiled, sexa debida ao traballo de Michael Lark nos lápices. Lark viña daquela de asinar traballos como Terminal City, cun acabado luminoso próximo á liña clara, e aínda que as súas pranchas para A escena do crime revelan un cambio de rexistro evidente, non chega á perfección noir que acadaría en Gotham Central ou mesmo en Daredevil, tamén con Brubaker. Porén, o seu traballo nesta miniserie resulta tamén salientable, contando co entintado de Sean Phillips, que tamén tería os seus coñecidos (Sleeper, Criminal, Incógnito) momentos de gloria con Bru, e coas cores de James Sinclair. Hai, en todo o dito, motivos abondo para unha reedición desta obra?

Entradas relacionadas

mércores, febreiro 10, 2010

Terra Obscura 1



A experiencia dinos que naqueles cómics nos que Alan Moore aparece acreditado como simple argumentista e con algún outro autor como guionista a súa ascendente sobre o resultado final adoita ser escasa. Este primeiro volume recopilatorio da miniserie Terra Obscura (Norma, 2010) confirma esta impresión. Non se trata de manter a Moore nun nimbo reverencial, senón simplemente de constatar que o que os créditos suxiren atopa a súa correspondencia no texto: apenas se albiscan nesta historia os elementos formais ou materiais que caracterizan a escrita do de Northampton. Debemos pensar, xa que logo, que foi Peter Hogan, que escribira o mítico Robo-Hunter para 2000 AD a principios dos 90, o principal responsable de desenvolver o microuniverso redivivo que Moore recuperara anos antes na cabeceira de Tom Strong. Naquela historia, os antigos personaxes da editorial Nedor, agora libres de dereitos, volvían á acción tras décadas nunha caste de animación suspendida, no que constituía unha metáfora do seu propio devir editorial. A presente miniserie pretende ser continuación daquela trama, asentando a aqueles heroes nun mundo que cambiou moito durante a súa ausencia.

Este labor de posta ao día, que inclúe a actualización de uniformes, a transmisión de legado heroico entre personaxes e probablemente tamén unha tabula rasa no seu perfil psicolóxico, lévase a cabo cunha historia lineal e sinxela como pretexto, netamente superheroica, probablemente superheroica de máis para Moore. Hogan válese destes S.M.A.S.H. (nome orxinal do supergrupo que se perde na tradución) para articular un discurso retro e presidido por unha ollada limpa e unha pulsión aventureira coincidinte coa que atopamos noutras series da liña ABC, como a propia Tom Strong ou Top 10: The Forty Niners. O resultado desta primeira miniserie que Norma recolle nun tomo único ten moito de punto de partida malia que, polo de agora, só foi desenvolvido nun arco posterior que sairá axiña.

Yanick Paquette asina uns lápices, ben secundados por Karl Story nas tintas, aos que se lles poden poñer poucos peros, agás constatar a súa evidente débeda con Adam Hughes e Terry Dodson, e con Kevin Nowlan na definición facial dos personaxes.

Entradas relacionadas
Tom Strong 2

martes, febreiro 09, 2010

A vida é boa se non te rendes



Nun recente artigo para o New Yorker titulado Origin of species, Chris Ware expón as dificultades que tivo para atopar en Internet imaxes de Rea Irvin, primeiro director artístico do semanario neoiorquino e creador de Eustace Tilley, a icona coa que agora se identifica a publicación. Suxire Ware que a influenza artística e o alcance popular de Irvin e de toda unha xeración de artistas gráficos da primeira metade do século pasado foron moi superiores á sua consideración pública. Unha tese semellante á que sostén Seth en A vida é boa se no te rendes (Sins entido, 2009), na que a procura dun debuxante chamado Kalo a partir das poucas pegadas que quedan da súa carreira, unha ducia de viñetas aparecidas en diversas revistas dos anos 50, válelle ao autor canadense para homenaxear a toda unha estirpe de ilustradores que exerceron o seu labor en prensa durante décadas con escaso ou nulo recoñecemento artístico. O labor do proprio Seth, de Ware e doutros artistas tan recoñecidos como Adrian Tomine, Joe Matt ou Daniel Clowes testifican a ascendente actual daqueles artistas.

Mais a busca que emprende o Seth protagonista de A vida é boa… debe interpretarse tamén en clave persoal, como rasgo definitorio do carácter dun personaxe que se nos describe como inadaptado, alleo ao mundo e enfrascado nun universo persoal. Non hai unha recompensa clara que xustifique os esforzos que o protagonista invirte nunha pesquisa que se configura coma actividade improdutiva e cun significado só persoal. Esta é a vía pola que Seth define mellor ao seu eu autoficticio. A outra, o diálogo interior que o personaxe mantén ao longo de toda a obra, resulta, pola contra, torpe e afectada, unha ladaíña pomposa e autocompracente que lastra ao personaxe ata reducilo a un molesto estereotipo. Unha mágoa que Seth decidise engadir verbas onde probablemente abondaba cos feitos e coa sensación de melancolía que transmite o seu sempre magnífico debuxo.

Entradas relacionadas
Ventiladores Clyde

martes, febreiro 02, 2010

Lupus



Probablemente foi a consolidación da carreira espacial a partir dos anos 60, o que abriu novas perspectivas para a ciencia ficción. Se ata entón o xénero fora un campo de recreo pulp, un espazo para elucubrar sobre a capacidade de superación do ser humano ou xustamente o contrario, unha válvula para liberar certo pesimismo atropolóxico, comezou a agromar daquela unha visión diferente. O espacio deixou de observarse dende unha perspectiva futurista para ser abordado dende unha óptica máis próxima e humanizada, na que o entorno de ciencia ficción deixa de ser o nodo de atención para se converter nunha simple paisaxe diante da cal se escenifica o teatro das relacións humanas.

Lupus (Astiberri, 2005-2007) de Frederik Peeters semella recuperar, xa entrado o século XXI, este futurismo melancólico, a través dun drama intimista ambientado nun exuberante contexto de ciencia ficción. Os catro álbums que compoñen a saga relatan unha fuxida que, como adoita acontecer, é ao tempo viaxe exterior e interior do protagonista. O título da tetraloxía non deixa lugar a equívocos: o conxunto dos acontecementos que se nos relatan están consagrados ao propósito de exteriorizar a personalidade de Lupus, o protagonista, e tamén a ese fin se supedita o reducido aínda que atractivo e moi correctamente tratado elenco de secundarios. Peeters adéntrase no perigoso terreo da introspección, coa afectividade e especialmente as relacións familiares como argumento principal, nun complicado tour de force no que consegue eludir calquera afectación ou exceso dramático, engadindo un agradecido xiro argumental cara o final do relato que lle permite desviar a narración do que sería o seu traxecto previsible. Cómpre engadir que a obra gaña nunha lectura conxunta e sucesiva dos seus catro capítulos, por máis que estes gocen de identidade individual.

O labor gráfico de Peeters debe ser salientado sempre, especialmente porque a falta de espectacularidade do seu debuxo, máis aínda cando, como é o caso, traballa en branco e negro, pode facer menos evidentes as súas enormes virtudes. En Lupus atopamos mostras da súa imaxinación e pulcritude narrativa, sen esquecer a relevancia que para o ton do narración teñen tanto os seu deseños (fermosa e orixinal a súa proposta dun Universo eminentemente vexetal) coma unhas excursións oníricas plenamente xustificadas e dosificadas con sabedoría. Unha demostración de xenio tamén no apartado gráfico que se revela á altura do conxunto do relato.

Entradas relacionadas
Pílulas azuis
RG: Riyad-Sur-Seine
RG: Bangkok-Belleville