Non descubro nada se digo que o plantexamento de Incógnito (Panini, 2009) ten moitos elementos en común con Sleeper, obra que non casualmente ten os mesmos autores. De feito, a historia desta nova produción do tándem Ed Brubaker/Sean Phillips é imaxe-espello da que anos atrás desenvolveran para o selo Wildstorm: se daquela o relato partía de camuflar a “un dos bos” entre “os malos”, agora a premisa é a de acubillar a “un dos malos” entre “os bos”. Como pode intuirse nunha primeira achega, os dilemas que abrollan cando un heroe se ve obrigado a actuar coma un delincuente son bastante máis interesantes que os que se lle apoñen a un criminal que debe actuar con rectitude. Consecuentemente, este Zack Aniquilante (nin a RAE nin o Xerais, por certo, coñecen esta palabra) que protagoniza Incógnito carece do carisma de Holden Carver na mesma medida en que Zoe Zeppelin non resiste unha comparación con Miss Misery.
Cómpre recoñecer, non obstante, que o contexto creativo no que xurden ambas obras é ben distinto. Brubaker e Phillips eran menos coñecidos e prestixiosos cando acometeron, con Sleeper, unha lúcida revisión en clave noir dun universo superheroico de matriz noventeira que ata entón dera poucos (ou ningún) froitos. Como en tantas outras ocasións, a inexistencia de expectativas e a pobreza do material de orixe determinaron unha manga ancha editorial que derivou nun acto de (re)creación libérrimo, apaixoante pola súa sabia combinación de xénero negro e superheroes e que tivo a virtude de saber chegar á súa conclusión no momento preciso. Incógnito é a long awaited recuperación dese ton narrativo por uns autores cuxos traballos máis recentes disociaban os elementos que en combinación os levaran ao éxito. Probablemente, nin o xénero negro de Criminal nin os tebeos canónicamente superheroicos de Bru para Marvel estiveron nunca á altura de Sleeper, nin dos mellores arcos de Gotham Central. Tampouco o está este Incógnito, que o guionista presenta ao lector co seu coñecido dominio narrativo, perfectamente secundado polo discreto encanto de Sean Phillips nos lápices e polas cores de Val Staples. Difícil que un non se sinta compensado polo diñeiro gastado e o tempo invertido ante tanto oficio e bo facer. Mais a excelencia fica aínda un paso máis aló.
Este primeiro arco argumental ten moito de capítulo cero e a súa conclusión é un claro punto de partida para todo o demáis. Está por ver ata onde pode chegar a cabeceira.
Entradas relacionadas
Cómpre recoñecer, non obstante, que o contexto creativo no que xurden ambas obras é ben distinto. Brubaker e Phillips eran menos coñecidos e prestixiosos cando acometeron, con Sleeper, unha lúcida revisión en clave noir dun universo superheroico de matriz noventeira que ata entón dera poucos (ou ningún) froitos. Como en tantas outras ocasións, a inexistencia de expectativas e a pobreza do material de orixe determinaron unha manga ancha editorial que derivou nun acto de (re)creación libérrimo, apaixoante pola súa sabia combinación de xénero negro e superheroes e que tivo a virtude de saber chegar á súa conclusión no momento preciso. Incógnito é a long awaited recuperación dese ton narrativo por uns autores cuxos traballos máis recentes disociaban os elementos que en combinación os levaran ao éxito. Probablemente, nin o xénero negro de Criminal nin os tebeos canónicamente superheroicos de Bru para Marvel estiveron nunca á altura de Sleeper, nin dos mellores arcos de Gotham Central. Tampouco o está este Incógnito, que o guionista presenta ao lector co seu coñecido dominio narrativo, perfectamente secundado polo discreto encanto de Sean Phillips nos lápices e polas cores de Val Staples. Difícil que un non se sinta compensado polo diñeiro gastado e o tempo invertido ante tanto oficio e bo facer. Mais a excelencia fica aínda un paso máis aló.
Este primeiro arco argumental ten moito de capítulo cero e a súa conclusión é un claro punto de partida para todo o demáis. Está por ver ata onde pode chegar a cabeceira.
Entradas relacionadas
Ningún comentario:
Publicar un comentario