xoves, febreiro 28, 2008

RG: Riyad-Sur-Seine


Apenas unhas semanas despois de ler Pílulas azuis, é probable que o mellor xeito de seguir coa obra de Frederik Peeters sexa cun traballo tan distanciado daquel como este RG: Riyad-Sur-Seine (Astiberri, 2007), onde a reflexión de corte biográfico e intimista en branco e negro se ve sustituida por un colorido e desprexuizado relato de xénero policiaco de vocación serial. Conxúrase o risco de repetir a fórmula de éxito o tempo que se confirma a versatilidade dun autor que xogou xa con outras formas de relato, dende a ciencia ficción ata o fantasía infantil. E agora coma entón, Peeters consegue ir máis aló do que serían meros exercicios de estilo; no canto de se recrear excesivamente nos tópicos do xénero, o autor suizo anteponlles a necesidade de contar unha historia nun escenario de vocación realista, e faino despregando os seus moitos recursos narrativos.

Este primeiro volume dunha serie de tres previstos constrúese a partir da figura protagonista, un Pierre Dragon do que non está claro se é personaxe convertido en guionista ou guionista convertido en personaxe. Todo o argumento semella concebido para dotalo de carisma e verosimilitude, ata o punto de quedaren desdebuxados o resto de secundarios: os compañeiros axentes, os superiores, os antagonistas, a parella actual e a ex-parella, así coma a súa filla. E pode dicirse que en boa parte o obxectivo se cumpre e Dragon consegue ser un personaxe interesante ainda que eu polo menos teño a sensación, a pesares da cantidade de boas críticas que obtivo esta obra, de que o conxunto se resinte un tanto do seu exceso de protagonismo e que este primeiro volume destaca máis polo que suxire de cara a un futuro que o que ofrece de seu.

Gráficamente, o labor de Peeters resulta tan impecable como adoita ser. Á relativa novidade que supón ver o seus lápices coloreados engádese unha estructura de páxina moi regular (que non repetitiva) e a habitual mestría do debuxante na caracterización dos personaxes. En conxunto, un traballo apreciable que probablemente irá a máis no futuro.

Entradas relacionadas
Pílulas azuis

sábado, febreiro 23, 2008

As aventuras do Universo



Cada vez estou máis convencido de que se as xeralizacións son sempre complicadas no que á arte se refire, sono aínda máis cando do sentido do humor se trata. Sinto unha predilección polas historias humorísticas de Lewis Trondheim, especialmente polas que protagoniza este papagaio antropomórfico trasunto do autor, pero non sabería explicar por que. As miñas circunstancias era unha obra case pesimista e dun humor destructivo centrada no quefacer profesional do autor; A maldición do paraugas recuperaba, grazas ó formato de crónica, unha ollada máis suavizada e con tendencia a unha ironía algo máis amable; este As aventuras do Universo (Norma, 2007) combina episodios de cotidianía con reflexións metafísicas de andar por casa. Pero permanece sempre ese personaxe entrañable que supostamente é o proprio Trondheim, rosmón e desganado, cetrino, mordaz, de conducta gamberril ás veces, pueril e mesmo inxenuo outras. E con el veñen os lugares comúns da súa obra, as reflexións do día a día, a insalvable contradicción que deriva de aborrecer certos aspectos do mundo e sentirse incapaz de facer nada para mudalos, a vontade tantas veces frustrada de nadar contracorrente.

Dicía que gosto deste autor e das súas obras e non sabería explicar por que. Podería mesmo discutirse se algunhas das planchas que compoñen este álbum teñen un contido realmente humorístico. E porén, todas elas me fan sorrir e mesmo asentir con complicidade. Xa que logo, non me fagan moito caso, supoño que son iso que se chama “un incondicional”.

Entradas relacionadas
A maldición do paraugas

venres, febreiro 22, 2008

O pequeno Polio



Seica a condición de fillo de arxelinos ten sido decisiva na obra de Farid Boudjellal, veterano autor francés que ten tratado temas sociais como o racismo ou a inmigración en varios dos seus traballos. O pequeno Polio (La Cúpula, 2007) non é unha excepción. Ambientado na Francia gobernada plenipotenciariamente por DeGaulle, o relato aborda simultáneamente asuntos tan dispares como a guerra de Alxeria e a situación dos arxelinos residentes en Francia, a integración dun rapaz fillo de inmigrantes e ademáis enfermo de polio, ou as dificultades dos adultos para lles explicar ós nenos á realidade da morte.

É probable que esa pluralidade temática sexa un dos principais obstáculos a que debe enfrontarse esta obra. As máis de cen páxinas que a compoñen semellan non ser abondo para lle dar un tratamento completo e coherente ó conxunto de temas abordados, o que fai que o ritmo da narración resulte irregular, sen que os picos de interese posúan a forza suficiente para lle dar nervio á totalidade. Isto tampouco implica que se trate dun traballo completamente fallido. Pola contra, a historia rexistra bos momentos, especialmente aqueles nos que se deixa sentir o predominio da ollada infantil, recurso narrativo que semella inesgotable.

Gráficamente, Boudjellal amosa unha solvencia pouco discutible. Cunha técnica próxima á acuarela, as súas páxinas destilan orixinalidade (apenas repite esquemas) e un colorismo sobrio.

xoves, febreiro 14, 2008

Aya de Yopougon



Norma publica na súa colección Nómadas o primeiro volume da serie Aya de Yopougon, escrita pola marfileña Marguerite Abouet e debuxada polo francés Clément Oubrerie. A obra tivo un inesperado éxito en Francia e gañou o Premio ó Mellor Primeiro Álbum no Festival de Angoulême 2006, polo que non é de estrañar que os autores decidiran continuala con dous volumes máis.

A historia, ambientada na Costa de Marfil dos anos 70, ten como protagonistas a tres rapazas adolescentes e xira en torno ás cuestións proprias desa idade: as relacións sentimentais, a apertura á idade adulta, a asunción de responsabilidades e a preparación para o futuro. Non pode negarse unha certa intención moralizante, ó apareceren as posicións respecto á necesidade de obter unha educación e basear as relacións persoais no mutuo respecto nítidamente dicotomizadas. Non obstante, a escritora non cae no adoutrinamento nin nun maniqueísmo simplista; pola contra, opta por modular a mensaxe cun comedido sentido do humor, fresco e intelixente. O resultado é una obra de lectura áxil e moi agradecida, en boa parte grazas á correcta execución de Oubrerie ós lápices. O debuxante, cun estilo moi europeo (ainda que posúe personalidade propria, lembra a Sfar ou, en menor medida, a Blain), desenvolve a narración cunha estructura simple pero moi eficaz.

A obra ten ademáis a virtude de poñer en cuestión a imaxe que das sociedades africanas se difunde en Occidente. Os marfileños preséntansenos coma xente de carácter festivo e despreocupado, nun retrato que se asemella máis á idea que temos dos países caribeños que ás fotografías de pobreza e enfermidade que adoitamos a relacionar con África. Xa que logo, tanto polos dilemas que plantexa como pola súa capacidade para cuestionar estereotipos, a lectura deste libro parece especialmente axeitada para rapaces de secundaria, como un xeito de fomentar o debate sobre os contidos e introducir ós máis novos na análise da BD coma vehículo de ideas. En calquera caso, tamén recomendable para lectores de calquera idade.

mércores, febreiro 13, 2008

Comprender o cómic



A lectura de Comprender o cómic de Scott McCloud (Astiberri, 2005) resultou para min tan sorprendente como adoitan ser as lecturas que se emprenden con ideas preconcebidas. Achegueime a esta obra na procura dun tratado sobre cómic, que explicase os mecanismos esenciais de funcionamento do medio (os máis deles intuitivamente coñecidos por min, coma para calquera afeccionado) e que, eventualmente, introducise algún concepto ou termo algo máis complexo de cara á mellor comprensión da novena arte. Xa que logo, o que eu buscaba eran certezas e o que atopei foi algo distinto por máis que semellante.

Comprender o cómic é máis a exposición dunha tese (ou conxunto de teses) sobre a narración gráfica que a simples divulgación dun coñecemento longamente destilado. Poderíase dicir que McCloud se fai preguntas e comparte cos lectores as súas respostas, pero mantendo sempre e dun xeito explícito as súas proprias reservas. Así concebida, a obra semella, antes que un ensaio ó uso (na medida en que se poida considerar ó uso un ensaio en viñetas), a exposición de temas e argumentos para o debate. Este plantexamento resulta posible nun medio como o cómic no que a ensaística e a teoría son aínda escasas nun intre como o actual, no que os avances nas tecnoloxías da comunicación posibilitan non só un diálogo rápido e directo dos lectores cos autores, senón mesmo a divulgación por parte daqueles dos seus puntos de vista sen necesidade de edición en papel. O proprio McCloud invita, no epílogo da obra, a que os lectores se dirixan a el para comentar, rebatir ou enriquecer os seus argumentos, explicitando a vocación desta obra como proxecto permanentemente inacabado.

Polo demáis, cómpre salientar a pericia de McCloud no aspecto expositivo. É tan certo que a explicación dunha tese sobre cómic reclama a presencia de imaxes explicativas coma que acometer o conxunto do proxecto en formato cómic é unha auténtica ousadía e a posta a proba das proprias habilidades coma narrador gráfico. E nese senso pode dicirse que o didactismo de McCloud fala por si só. Non só o seus postulados fican perfectamente expostos, senón que o conxunto da obra resulta áxil, amena e fondamente enriquecedora, o que fai que a súa lectura resulte altamente recomendable para calquer afeccionado á banda deseñada.