Norma publica na súa colección Nómadas o primeiro volume da serie Aya de Yopougon, escrita pola marfileña Marguerite Abouet e debuxada polo francés Clément Oubrerie. A obra tivo un inesperado éxito en Francia e gañou o Premio ó Mellor Primeiro Álbum no Festival de Angoulême 2006, polo que non é de estrañar que os autores decidiran continuala con dous volumes máis.
A historia, ambientada na Costa de Marfil dos anos 70, ten como protagonistas a tres rapazas adolescentes e xira en torno ás cuestións proprias desa idade: as relacións sentimentais, a apertura á idade adulta, a asunción de responsabilidades e a preparación para o futuro. Non pode negarse unha certa intención moralizante, ó apareceren as posicións respecto á necesidade de obter unha educación e basear as relacións persoais no mutuo respecto nítidamente dicotomizadas. Non obstante, a escritora non cae no adoutrinamento nin nun maniqueísmo simplista; pola contra, opta por modular a mensaxe cun comedido sentido do humor, fresco e intelixente. O resultado é una obra de lectura áxil e moi agradecida, en boa parte grazas á correcta execución de Oubrerie ós lápices. O debuxante, cun estilo moi europeo (ainda que posúe personalidade propria, lembra a Sfar ou, en menor medida, a Blain), desenvolve a narración cunha estructura simple pero moi eficaz.
A obra ten ademáis a virtude de poñer en cuestión a imaxe que das sociedades africanas se difunde en Occidente. Os marfileños preséntansenos coma xente de carácter festivo e despreocupado, nun retrato que se asemella máis á idea que temos dos países caribeños que ás fotografías de pobreza e enfermidade que adoitamos a relacionar con África. Xa que logo, tanto polos dilemas que plantexa como pola súa capacidade para cuestionar estereotipos, a lectura deste libro parece especialmente axeitada para rapaces de secundaria, como un xeito de fomentar o debate sobre os contidos e introducir ós máis novos na análise da BD coma vehículo de ideas. En calquera caso, tamén recomendable para lectores de calquera idade.
A historia, ambientada na Costa de Marfil dos anos 70, ten como protagonistas a tres rapazas adolescentes e xira en torno ás cuestións proprias desa idade: as relacións sentimentais, a apertura á idade adulta, a asunción de responsabilidades e a preparación para o futuro. Non pode negarse unha certa intención moralizante, ó apareceren as posicións respecto á necesidade de obter unha educación e basear as relacións persoais no mutuo respecto nítidamente dicotomizadas. Non obstante, a escritora non cae no adoutrinamento nin nun maniqueísmo simplista; pola contra, opta por modular a mensaxe cun comedido sentido do humor, fresco e intelixente. O resultado é una obra de lectura áxil e moi agradecida, en boa parte grazas á correcta execución de Oubrerie ós lápices. O debuxante, cun estilo moi europeo (ainda que posúe personalidade propria, lembra a Sfar ou, en menor medida, a Blain), desenvolve a narración cunha estructura simple pero moi eficaz.
A obra ten ademáis a virtude de poñer en cuestión a imaxe que das sociedades africanas se difunde en Occidente. Os marfileños preséntansenos coma xente de carácter festivo e despreocupado, nun retrato que se asemella máis á idea que temos dos países caribeños que ás fotografías de pobreza e enfermidade que adoitamos a relacionar con África. Xa que logo, tanto polos dilemas que plantexa como pola súa capacidade para cuestionar estereotipos, a lectura deste libro parece especialmente axeitada para rapaces de secundaria, como un xeito de fomentar o debate sobre os contidos e introducir ós máis novos na análise da BD coma vehículo de ideas. En calquera caso, tamén recomendable para lectores de calquera idade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario