venres, xullo 20, 2007

Profesor Bell: Os bonecos de Xerusalén



Á miña confesa predilección por Joann Sfar debo engadir a debilidade que sinto, dentro das súas creacións, polo Profesor Bell. Son tantos os arquetipos ós que apela este personaxe que a súa ascendencia se dilúe nunca multitude que participa no esencial da narrativa fantástica e policial do XIX, pero tamén dos pulp do século pasado ou da máis recente reconstrucción (ou deconstrucción) posmoderna daqueles mitos.


Os bonecos de Xerusalén, segunda entrega da serie, reúne os elementos que sostiñan o episodio anterior, O mexicano de dúas cabezas, isto é, unha intriga entre policial e esotérica conducida cun alento un tanto irracional e con mostras dun sentido do humor caústico e penetrante. Ó anterior engádese, neste capítulo, un dos temas recurrintes na obra de Sfar e que, tratándose dun relato cuia acción se traslada a Jerusalén, non podía permanecer ausente: a relixión. O conxunto é unha obra animosa e desmitificadora, na que a solemnidade de figuras fantasmais e demoníacas se ve corroída pola distancia irónica e cuio espíritu lembra por intres a outra obra esencial do mesmo autor, A mazmorra.


No aspecto gráfico, o traballo de Sfar presenta unha factura algo máis coidada do que adoita. O trazo inacabado e un tanto desleixado propio das súas creacións máis recentes contrasta coa liña precisa, estructurada e ben definida desta obra, máis convencional se se quere, pero tamén de lectura máis doada.

sábado, xullo 14, 2007

Top 10



A invasión dun apartamento por unha colonia de super-ratos é combatida mandando unha manada de super-gatos ó contraataque. Da colisión entre ambas especies xurde un crossover de crises e guerras segredas que termina por afectar ó tecido temporal, mudando a continuidade e facendo que a familia afectada non queira pagarlle ó exterminador, por non lembrar nada do acontecido. Un exemplo do sentido do humor que destila o Top 10 de Alan Moore, irónico e intelixente, xenuinamente británico, un tanto distante e, en calquera caso, só apto para lectores cunha bagaxe previa.

Moore eleva a norma o extraordinario creando un universo no que todo o mundo é un superheroe con pixama. A partires de aí, os policías dotados de superpoderes da comisaría de Top 10 non deixan de ser xente normal que debe afrontar casos policiais comúns. Todo indica, nun principio, que non hai mensaxe alén do paródico: un mundo estrafalario e excesivo, un mosaico no que o lector pode empregarse a fondo na pescuda de referencias e homenaxes, e unhas aventuras sinxelas, tan enxeñosas como aparentemente intrascendentes.

Sen embargo, as distancias longas benefician á serie. Cando un chega á altura do décimo capítulo as tramas que parecían inocuas comezan a tomar forma ó servizo de fins superiores. Personaxes que resultaban case grotescos amosan agora un perfil ben definido e o lector, este lector cando menos, sorpréndese de se identificar con eles. O que parecía un mero xogo paródico adquire un tono máis serio sen necesidade de renunciar ós seus sinais de identidade.

Anque Moore traballou en productos de xénero (ciencia ficción, superheroes, terror), a súa tendencia natural parece ser a de interpoñer unha certa distancia e xogar coas convencións dos mesmos. Un xogo como éste, consistente en facerlle explícitas ó lector as costuras do medio, non resulta doado. De feito, á intelixencia e capacidade analítica imprescindibles para levar a cabo proxectos deste tipo hai que engadirlle unha considerable dose de talento para non caer nunha certa asepsia. Sen abandonarmos a producción de Moore, unha obra tan indicutible como Watchmen trunfa no terreo emocional sen perder forza como disección (¿autopsia?) do xénero superheroico; pola contra, un traballo tan apreciable como Supreme funciona só como exercicio de estilo, sumamente elegante e mesmo revelador, pero virtualmente incapaz de implicar emocionalmente ó lector.

Top 10, non estando á altura das obras mestras de Moore, consegue sobrepoñerse á súa vocación meramente lúdica e ofrecer momentos brillantes non só no enxeño devaluador propio da ironía, senón tamén na defensa duns personaxes e tramas cos que, en última instancia, o británico semella amosar un indiscutible cariño polo xénero superheroico. O resultado é unha pequena marabilla, unha obra que require paciencia e unha certa madurez para poder ser disfrutada ó máximo.

A definición gráfica da serie corre a cargo dun Gene Ha prometedor pero, daquela, con defectos evidentes. Poucas obxeccións se lle poden facer ó seu labor no deseño de personaxes, sendo quen de dotar de dignidade ó que noutras mans podería non pasar de simplemente extravagante. Sen embargo e malia a mellora que evidenciaron traballos posteriores, resultan frecuentes nesta obra problemas coas perspectivas e coa definición espacial que veñen a dificultar a súa lectura en momentos concretos.

xoves, xullo 05, 2007

Solo: Darwyn Cooke



Encomiable iniciativa a de DC comics coa súa serie Solo, na que se poñen 48 páxinas a disposición dun artista para que desenvolva con total liberdade creativa (poñéndolle os debidos matices ó adxectivo “total”) as historias que desexen, con ou sen personaxes da editorial. Pola súa banda, Darwyn Cooke é un valor en alza dende a súa volta ó medio, tras un tempo traballando en animación. Á súa indiscutible excelencia gráfica hai que engadir un considerable talento como escritor, ben representado en obras como O grande golpe de Selina ou especialmente DC: A nova fronteira.

Dito isto, non podo ocultar unha certa decepción co traballo de Cooke en Solo, dada a evidente asimetría entre a calidade gráfica e a argumental. No que ó debuxo se refire, o traballo de Cooke pode calificarse de auténtico alarde. A variedade de estilos, a perfecta composición, a mestría narrativa, o uso da cor, do claroscuro, etc, compoñen case un manual de recursos para debuxantes. As súas planchas invitan a unha contemplación demorada e recurrinte, atenta ós detalles, ós cambios de rexistro.

Sen embargo, a irregularidade das historias ven a estragar considerablemente o resultado final. A narración titulada Deja vu, protagonizada por Batman, na miña opinión a mellor do caderno, constitúe un bo exemplo do pouco que se precisa para aproveitar ó máximo o talento do autor. Trátase dunha historia lineal e simple, sen apenas contido literario, que o bo facer narrativo de Cooke troca nunha pequena xoia de precisión e coñecemento das entranas do medio. Sen embargo, nengún dos restantes capítulos chega a este grao de perfección. A historia A xanela do mundo, de contido aparentemente autobiográfico, non pasa de tenra e agradable, de igual xeito que Tolemia cotiá ou as Tiras cómicas se quedan en simplemente simpáticas; pola contra, O Rei de América (narración protagonizada por King Faraday e integrada na realidade de A nova fronteira) e The question (protagonizada por... The Question, claro) resultan abertamente decepcionantes. Por todo isto, o que se cadra cómpre para un mellor disfrute deste traballo é unha rebaixa das expectativas, especialmente no que atinxe ó contido argumental.

Entradas relacionadas
DC: A nova fronteira

martes, xullo 03, 2007

Sleeper: Todo é mentira - Unha liña borrosa



A pesares de tratarse de dous tomos consecutivos hai unha grande diferencia entre o segundo e o terceiro arco argumental da serie Sleeper. O primeiro deles, Todo é mentira, desenvolve o plantexamento inicial da serie e o leva á sua conclusión parcial co peche do primeiro volume e un sutil cambio de estatus do protagonista. Grande parte do interese da serie pivota en torno á súa suxerente premisa: Holden Carver, axente infiltrado nunha organización criminal queda á súa sorte cando a única persoa que sabe da súa condición de axente doble cae en coma. O instinto de conservación, o coñecemento íntimo do inimigo e o rancor cara quen o puxo nunha posición tan complicada lévano a cuestionarse as súas lealdades, nun proceso contradictorio que se complica a medida que na organización criminal medran as sospeitas de contaren cun infiltrado nas súas filas.

Ed Brubaker desenvolve con pulso firme a potencialidade deste escenario e faino co bo criterio de non prolongar as situacións máis do debido. As dúbidas de Carver e a súa posición ambivalente resólvense no número 12 da serie orixinal, capítulo final deste primeiro tomo e punto de partida para a segunda etapa da serie. Malia a dar por finalizada unha premisa que funcionaba correctamente, paréceme atinada a idea de non prolongala en exceso e, pola contra, someter á serie a unha evolución proveitosa.

Unha liña borrosa é o primeiro arco desta segunda etapa no que, co escenario, muda considerablemente o tono da serie. Perde forza o enfoque de xénero negro ó tempo que se lle da entrada a elementos ata entón prácticamente ausentes, como algún concepto de ciencia ficción. O resultado é, como a liña do título, un tanto difuso, perdendo a serie boa parte dos seus rasgos de identidade e caendo nunha certa indefinición. Conserva, iso si, a ollada cáustica e socarrona sobre as convencións superheroicas, explicitada nesas orixes dos personaxes narradas en terceira persoa.

O que se mantén inalterado dun a outro volume é o labor de Sean Phillips no debuxo, inconmensurable na tarefa de responder gráficamente ás esixencias do guión. Unha ollada ós traballos anteriores deste artista pon de manifesto ata que punto altera o seu estilo, especialmente no deseño de páxina, para dotar á serie dunha imaxe de seu.

Entradas anteriores
Sleeper: Á súa sorte