Ademáis de tópico, sería enganoso dicir que este primeiro tomo da serie O gato do rabino de Joann Sfar é un cómic de simplicidade só aparente. O debuxo de Sfar é de seu sinxelo e espontáneo, características que neste caso se ven potenciadas por unha estructura narrativa clásica (seis cadriños de iguais dimensións por plancha) e inamovible. O autor dota deste xeito dun envoltorio tradicional a unha historia que non deixa de ser unha fábula desenfadada e mordaz, un conto sutil pero sen excesivas pretensións. A sinxeleza non está, xa que logo, só nas formas, senón tamén no fondo, sendo ésta unha das maiores virtudes da obra e do seu autor.
Protagoniza a historia un gato que adquire o don da fala despois de comer un loro. A humanización do felino conleva a súa infelicidade, xa que o seu amo, o rabino, decide arredalo da súa filla, que ata entón o coidara, por consideralo unha mala influencia. O gato expresa entón a súa intención de convertirse ó xudaísmo, para recuperar a respectabilidade fronte ó seu amo e que éste lle permita achegarse de novo á súa filla.
Parece obvio que a pretensión de Sfar recurrindo a un personaxe tan socarrón e descreído era a de cuestionar algúns dos fundamentos do credo xudeu dende unha perspectiva occidental, como de feito así se suxire no propio texto. Agora ben, o acerto fundamental da obra é facer predominar un tono desenfadado e irónico no canto de desenvolver unha profunda tese sobre o xudaísmo. O gato do rabino destaca algunhas contradiccións da relixión xudía e dos seus seguidores, pero a súa motivación egoísta e o seu espíritu bromista alónxano de pretensións moralizantes. Como mostra, a conclusión do tomo: abrupta, sarcástica e desmitificadora.
Ningún comentario:
Publicar un comentario