Achegándose ó final de Zarzarrosa, Robert Coover escribe: “o feitizo da fada [comprometeuna] non a unha incerta espera do que todavía podería ser, senón á eterna recreación do que non pode senón ser”. Ben podería ser un resumo da idea central da novela.
Os contos populares, especialmente os contos infantís, conforman un terreo propicio para a lectura e reinterpretación en clave posmoderna, dado o conglomerado de claves literarias e morais que conteñen. Zarzarrosa supón unha peculiar recreación do conto da Bela Durminte, a través da cal o autor revela algunhas das (posibles) mensaxes soterradas da versión orixinal (se é que se pode manter a existencia dunha versión orixinal respecto dunha narración tan popular). A novela componse de narracións breves e repetitivas, que moitas veces adoptan a forma propia de relato e que, en calquera caso, destacan sempre os elementos máis crueis e contradictorios do conto. Os dous personaxes principais, bela e príncipe, permanecen atrapados na arañeira que o propio relato tece: ela nun pesadelo que se repite unha e outra vez e que a leva sempre a unha condición de durminte á que non é quen de sobrepoñerse; el prisioneiro entre as zarzas que rodean o castelo, preguntándose acerca de si mesmo, da súa condición heroica, da motivación dos seus actos. A fada exerce de contacontos perversa que introduce elementos de versións menos coñecidas do conto, como os fillos que a durminte ten durante o seu letargo ou a dona-ogro do príncipe.
A obra condensa as virtudes e defectos da literatura posmodernista e autorreferencial. Á evidente intelixencia da análise e á incuestionable mestría narrativa de Coover cómpre contrapoñer o inevitable distanciamento dun lector ó que, necesariamente, lle resultará complicado implicarse emocionalmente nunha trama tecida coa fría exactitude dun reloxeiro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario