mércores, novembro 30, 2005

The Filth

Image hosted by Photobucket.com

Grant Morrison deuse a coñecer coa interesante novela gráfica Arkham Asylum, debuxada polo xenial Dave McKean. Ocupouse posteriormente de personaxes de DC polos que ninguén daba un can, Animal Man e a Doom Patrol, dos que creou unha versión persoal e arriscada que lle mereceu o recoñecemento da crítica. O suceso de Morrison baseouse, xa que logo, na liberdade creativa coa que se desenvolveu en títulos que a ninguén interesaban antes da súa chegada como os mencionados, e tamén en cabeceiras de creación propia coma Os Invisibles. De aí saltou a series de primeira liña das grandes editoriais ianquis, a JLA para DC cómics e os X-Men para Marvel, obtendo igualmente un considerable éxito. É lóxico pensar, non obstante, que o control editorial sobre o seu labor nestas franquicias foi considerablemente maior.

The Filth (O Lixo, por máis que a traducción española leve por título El Asco) supuxo a volta de Morrison ó selo Vertigo de DC. Da a impresión de que, con este cómic, o autor non só tenta desquitarse da perda de liberdade dos últimos anos, senón tamén facerllo explícito ó lector. O resultado é un cómic disparatado, vitriólico, deliberadamente caótico e cunha evidente vontade transgresora.

O delirio sicodélico dos deseños ou a escatoloxía temática de The Filth entroncan coa vocación experimental de certos traballos europeos de ciencia ficción dos anos 70 e 80, especialmente os seriais de ci-fi da revista 2000 A.D. e boa parte dos cómics da Fleetway. O absurdo, a radicalización dos contidos e un certo feísmo estético mistúranse nesta obra co deliberado propósito de epatar ó lector, cando non de facerlle a lectura abertamente desagradable.

Agora ben, que os personaxes sexan excesivos ou a trama disparatada non debe servir como pretexto para que a narrativa resulte caótica. Dito doutro xeito, tamén o caos pode presentárselle ó lector con claridade. Un ten a impresión de que The Filth é un traballo baleiro e descoidado, que se vale do subterfuxio da experimentación e o maximalismo para prescindir da necesaria coherencia de calquera relato. Polo demáis, os intentos rupturistas resultan bastante vacuos e ineficaces. Teño para min que a transgresión é ben máis eficaz cando se disfraza de normalidade.
Polo demáis, a parte gráfica corre a cargo de Chris Weston, cuio traballo lembra, salvando as distancias, ó dun Brian Bolland primeirizo.

mércores, novembro 23, 2005

Deadenders

Image hosted by Photobucket.com

Ed Brubaker é coñecido fundamentalmente como escritor de historias de xénero negro, de superheroes e de productos que misturan as dúas tendencias. Non resulta estraño que, tendo a oportunidade de publicar unha serie de creación propia para Vertigo, o selo adulto de DC cómics, optara por un producto alonxado dos territorios que habitualmente transita.

Deadenders é un cómic coma mínimo estraño. Ambientado nun entorno de ciencia ficción (o clásico futuro post-cataclismo), incorpora elementos de folletín adolescente (hai referencias explícitas ós cómics de Archie, moi populares nos EEUU) e fantásticos (o protagonista sufre alucinacións). A trama desenvólvese sen priorizar nengún destes aspectos o que, por momentos, da lugar a unha molesta indefinición. En calquera caso, parece claro que os plantexamentos do autor son a longo prazo e presúmese que, delimitados os personaxes e o contexto, a historia comezará a camiñar nalgunha dirección concreta.

Lin ata o de agora os dous primeiros tomos editados por Norma. O primeiro, titulado Roubar o sol, comprende os catro primeiros números da serie e, como adiantaba, está adicado á introducción da trama. O fío principal da historia, que da nome ó tomo, resulta un tanto decepcionante por previsible. Os catro capítulos seguintes, recollidos baixo o título Entre o onte e o agora, céntranse en aspectos sentimentais o que reduce a cantidade de factores en xogo e fai a narración algo máis nítida. Aínda así, os clichés son abundantes e limitan o interese da historia.
A parte gráfica corre a cargo de Warren Pleece quen, non tendo un acabado excesivamente vistoso, cumple discretamente, e do sempre agradecido Phillip Bond nas portadas.

luns, novembro 21, 2005

Ruído, relatos de guerra

Image hosted by Photobucket.com


Se algo caracteriza ás columnas de opinión dos xornáis na actualidade é a monotonía, a inexistencia de voces orixinais e, no que atinxe ós contidos, unha pouco disimulada defensa dos intereses do propio grupo mediático (cos seus apéndices ideolóxicos) fronte ó adversario. Miguelanxo Murado ven sendo unha excepción a todo o anterior. As súas columnas para La Voz de Galicia destacan sempre pola singularidade da súa ollada e por unha meritoria capacidade para manter a distancia irónica sen deixar de tomar partido.

Sendo como son seguidor da actividade xornalística de Murado, decidín achegarme á súa obra literaria, comezando polo que probablemente é o seu libro máis popular, Ruído, relatos de guerra. Trátase dunha recopilación de contos ambientados na guerra de Iogoslavia, que Murado coñeceu de primeira man.

Os relatos caracterízanse pola súa brevidade, pola sinxeleza máxima da súa prosa e pola inevitable crudeza dos contidos. O esquema é reiterativo, pártese dunha anécdota real, exposta en cursiva no inicio do relato, da que se tira unha idea que é desenvolvida no conto. O efecto destes relatos é acumulativo. Os personaxes e as situacións cambian, pero a permanencia de certos elementos nas distintas historias (a mutación nos valores e nas prioridades que introduce a guerra, a presenza cotián da morte...) permiten interpretar o conxunto como unha única historia, de evidente contido sentimental e mesmo moralizante, pero que non chega a caer na sensiblería ou na pura retórica antibelicista. Un ten a sensación de que o autor tentou sempre manter un certo control para non convertir o que son historias de contido humano en simples máximas pacifistas. Ése é, sen dúbida, o seu maior logro.

venres, novembro 18, 2005

The Fall

Image hosted by Photobucket.com


Debo recoñecer que o meu coñecemento da obra de Ed Brubaker non é moi fondo. Antes de achegarme a The Fall tíñalle lido apenas os seus excelentes guións para Catwoman e Gotham Central, neste último caso a medias con Greg Rucka. Nas obras mencionadas, Brubaker amosaba un innegable talento para as historias de xénero negro, asi coma unha clara preocupación por dotar ós seus personaxes de caracteres dunha certa complexidade.

The Fall supón a colaboración de Brubaker cun dos ilustradores máis significados do independente americano, Jason Lutes, coñecido popularmente polo seu cómic Berlin. O feito de publicaren a súa obra con carácter serializado na editorial Dark Horse (posteriormente, sería Drawn & Quarterly quen editara o tomo recopilatorio), garantía unha maior liberdade artística dos autores e un dominio case total sobre o producto final. Doutra banda, o carácter policiaco da trama invitaba a confiar, dados os antecedentes, no quefacer de Brubaker.

Se cadra é por todo iso, polas altas expectativas creadas, que a miña sensación tras a lectura da obra é de decepción. O conxunto pode calificarse de impecable en moitos aspectos: a trama desenvólvese con coherencia e verosimilitude, ben apoiada na narrativa gráfica de Lutes. Sen embargo, fáltalle sustancia e, sobre todo, emoción. De feito, o cómic lése en pouco tempo e o número de páxinas que ocupa a historia ten máis que ver co considerable tamaño dos cadriños que coa profundidade real da trama. Por se fora pouco, esa escaseza de contidos leva a sacar á luz todas as eivas do debuxo de Lutes (o seu estatismo, a falta de contrastes no branco en negro, a austeridade dos fondos) e case nengunha das súas numerosas virtudes.

En definitiva, trátase, na miña opinión, dun traballo fallido e dunha ocasión perdida. Esperemos que ámbolos dous artistas non tarden en volver sumar as súas forzas para levar a cabo un proxecto mellor.

xoves, novembro 17, 2005

Jack Staff

Image hosted by Photobucket.com

Veño de rematar Jack Staff, todo solía ser en branco e negro, cómic co que Paul Grist leva a cabo un peculiar achegamento ó xénero superheroico. O tomo recopila os 12 primeiros capítulos da serie, cronolóxicamente anteriores ós outros dous volumes publicados en España deste personaxe.

A maior virtude de Grist é, sen dúbida, a de facer pasar por sinxelo o que non o é. As aventuras de Jack Staff teñen un tono desenfadado e desmitificador, mesmo inxenuo, e sen embargo a simplicidade do relato é só aparente. O autor é quen de manter varias liñas argumentais abertas e vivas, con cadanseus protagonistas en constante definición (¡cantos secundarios e que ben atendidos todos eles!), avanzando simultáneamente e sen dar lugar á menor confusión.

Algo semellante pode dicirse do seu debuxo. Tras o seu trazo sobrio e de estilo probablemente inaxeitado para un comic de superheroes, agóchase unha indiscutible mestría narrativa e un sentido do ritmo envexable.

Máis aínda, malia a inxenuidade da trama e o seu regusto clásico, o constante xogo referencial de personaxes e autores vencella a este cómic á liña revisionista do xénero superheroico, sendo o seu pulcro sentido do humor e a falta de pretensións as notas que o fan destacar fronte a productos semellantes.

A edición de Recerca, cos seus defectos (bótanse en falta as portadas orixinais dos 12 capítulos, o artigo introductorio é bastante prescindible), resulta satisfactoria e o prezo (uns 20 euros) non é excesivo en comparación co de outros productos semellantes. Por un afortunado erro no etiquetado, a min valeume 12 euros. Un motivo máis para a felicidade.

mércores, novembro 16, 2005

Afinidade

Image hosted by Photobucket.com
Lin Tipping the velvet (algo así como “fregar o veludo”), a primeira novela de Sarah Waters, haberá uns meses. Atopei daquela un texto longo que, aínda que tiña un bó comezo, ía perdendo forza a medida que a narración avanzaba. Ó remate quedei un tanto decepcionado pola corrección política e un tanto moralizante coa que a autora resolveu a trama.

Veño de ler agora a que foi a seguinte novela desta autora e, aínda que por motivos diferentes, a sensación é semellante. Ambientada a finais do século XIX, Afinidade conta a historia dunha muller que se adica a visitar caritativamente ás mulleres recluidas no cárcere de Millbank. Alí coñece a unha rapaza que exercía como médium e pola que comeza a sentir unha crecente fascinación.

Entendo que, de novo, a narración resulta excesivamente longa, sendo especialmente superfluas as pasaxes que a autora adica a rentabilizar a súa fonda documentación histórica. No narrativo, o uso do tempo presente en combinación co pretérito perfecto ou indefinido resta, na miña opinión, claridade ó texto. Ademáis, a novela remata cun twist final que resulta forzado e mesmo algo tramposo.
En definitiva, teño a impresión de que Waters bota a perder na execución o acertado dos seus intereses temáticos.

luns, novembro 14, 2005

Certo día fitoume unha vaca

Comezo aquí Un ollo de vidro, que pretendo sexa o diario persoal de lecturas deste esquelete. Non son un crítico, carezo de bó gusto e máis aínda de criterio. Falo dende a audacia que proporciona a ignorancia, mais con vontade de aprender.

Sexan benvidos todos os leitores, ocasionais e habituais.