Profesor Bell: o mexicano de dúas cabezas

Dada a pluralidade e diversidade de elementos que mestura esta obra de Joann Sfar, se cadra unha das súas maiores virtudes sexa a coherencia final. O personaxe principal que da nome á serie entronca abertamente cos detectives e aventureiros da literatura anglosaxona de principios do século XX; a trama constrúese sobre os rasgos típicos do relato fantástico decimonónico; pola súa banda, o tono da narración fuxe do académicamente aventureiro ou terrorífico mediante unha saludable ironía. En definitiva, un pastiche no mellor sentido, unha obra na que as numerosas referencias icónicas se alinean ó servizo dunha trama (e non ó contrario) e na que a persoal voz do autor se deixa sentir en todo momento.

Sfar conduce a historia coa súa habitual soltura. Os distintos episodios sucédense sen que o autor se deteña excesivamente en presentar ou definir os personaxes; é o proprio transcurso da historia o que delimita os caracteres. Nun dos rasgos máis característicos deste autor, o absurdo xurde alí onde a trama precisa avanzar, demostrando que a irracionalidade posta ó servizo dunha narración pode ser unha ferramenta extremadamente útil.

O estilo gráfico de Sfar caracterízase pola imaxe caricaturesca e a sinxeleza do trazo e, sendo evidentes as súas limitacións, as súas solucións narrativas resultan sempre eficaces, aproveitando ó máximo a capacidade expresiva dos recursos dos que fai uso.

Polas páxinas de Profesor Bell: o mexicano de dúas cabezas desfilan zombies, fantasmas de saba branca, mulleres mortas, homes xigantes e apariencias espectrais varias, ademáis do home bicéfalo a que alude o título. E malia o tratamento irónico cando non abertamente humorístico do autor, o ambiente creado non deixa de ser desacougante. En Francia xa saíron varios volumes máis desta serie, mentres que aquí só se editou un segundo tomo, publicado tamén por Sins Entido. Dende logo, eu penso lelo.