Paul Karasik visitou A Coruña nunha das primeiras edicións do Salón do cómic “Viñetas dende o Atlántico”. Deu daquela dúas magníficas charlas, tan amenas como repletas de coñecemento e amor pola banda deseñada. A unión dun talento tan notable cun debuxante da personalidade de David Mazzuchelli predispuña a un excelente resultado, calquera que fose o proxecto en que se embarcasen. Se éste consistía nada menos que en adaptar ó cómic un dos mellores textos de Paul Auster, Cidade de cristal, un non pode pensar en dous autores capaces de levaren a cabo con éxito angueira semellante.
Vaia por diante que son un escéptico das adaptacións de calquera tipo. Cústame entender a necesidade de trasladar obras de éxito dun medio a outro. ¿Por qué toda novela de éxito debe ter versión cinematográfica? ¿Cantos cómics se teñen levado ó cinema nos últimos anos? ¿Qué balance podemos facer desas adaptacións, cal é a súa aportación? Hai que ter unha visión raquítica para pensar que a calidade da materia adaptable garante a excelencia do resultado; pola mesma, todo medio ten innumerables obras mestras que non parten doutra anterior. Tendo a pensar, ademáis, que a tarefa adaptadora tende inevitablemente a trasladar o continxente (unha trama), ante a imposibilidade de apropiarse do que realmente convirte unha obra en destacable: a mestría narrativa no medio de que se trate.
Dito isto, debo salientar que a reinterpretación que de Cidade de cristal fixeron Karasik e Mazzuchelli resulta interesante de seu. Os autores optaron por transformar as simetrías literarias de Auster en simetrías gráficas, partindo dun esquema clásico de nove cadriños por páxina. Precisamente, xa que non podían apropiarse do persoalísimo estilo literario de Auster, Karasik e Mazzuchelli desenvolveron toda unha serie de recursos propios da banda deseñada, maximizando a expresividade do medio nunha dirección converxente coa obra orixinal. Dito doutro xeito, os autores desta novela gráfica buscaron o seu propio camiño para chegar ó mesmo destino que Auster coa súa Cidade de cristal. É a comunicación entre recursos artísticos coa trama como nexo o que dota de sentido a esta nova versión.
A obra ven de ser reeditada por Anagrama (a obra fora editada previamente por La Cúpula), dentro da súa colección Panorama de Narrativas. É este un dato curioso, xa que se emprega na edición dun cómic un formato pensado para novelas, coas conseguintes eivas: reproducción mellorable, reducción do tamaño, papel de gramaxe inaxeitada, non inclusión das cubertas orixinais... Agora ben, a opción sinalada ten igualmente unha consecuencia positiva, e é que o grao de difusión desta obra será equivalente ó do resto de obras de Auster publicadas por Anagrama, algo que sería inimaxinable se a editorial fose outra. E se non, que llo digan ós de La Cúpula.
Vaia por diante que son un escéptico das adaptacións de calquera tipo. Cústame entender a necesidade de trasladar obras de éxito dun medio a outro. ¿Por qué toda novela de éxito debe ter versión cinematográfica? ¿Cantos cómics se teñen levado ó cinema nos últimos anos? ¿Qué balance podemos facer desas adaptacións, cal é a súa aportación? Hai que ter unha visión raquítica para pensar que a calidade da materia adaptable garante a excelencia do resultado; pola mesma, todo medio ten innumerables obras mestras que non parten doutra anterior. Tendo a pensar, ademáis, que a tarefa adaptadora tende inevitablemente a trasladar o continxente (unha trama), ante a imposibilidade de apropiarse do que realmente convirte unha obra en destacable: a mestría narrativa no medio de que se trate.
Dito isto, debo salientar que a reinterpretación que de Cidade de cristal fixeron Karasik e Mazzuchelli resulta interesante de seu. Os autores optaron por transformar as simetrías literarias de Auster en simetrías gráficas, partindo dun esquema clásico de nove cadriños por páxina. Precisamente, xa que non podían apropiarse do persoalísimo estilo literario de Auster, Karasik e Mazzuchelli desenvolveron toda unha serie de recursos propios da banda deseñada, maximizando a expresividade do medio nunha dirección converxente coa obra orixinal. Dito doutro xeito, os autores desta novela gráfica buscaron o seu propio camiño para chegar ó mesmo destino que Auster coa súa Cidade de cristal. É a comunicación entre recursos artísticos coa trama como nexo o que dota de sentido a esta nova versión.
A obra ven de ser reeditada por Anagrama (a obra fora editada previamente por La Cúpula), dentro da súa colección Panorama de Narrativas. É este un dato curioso, xa que se emprega na edición dun cómic un formato pensado para novelas, coas conseguintes eivas: reproducción mellorable, reducción do tamaño, papel de gramaxe inaxeitada, non inclusión das cubertas orixinais... Agora ben, a opción sinalada ten igualmente unha consecuencia positiva, e é que o grao de difusión desta obra será equivalente ó do resto de obras de Auster publicadas por Anagrama, algo que sería inimaxinable se a editorial fose outra. E se non, que llo digan ós de La Cúpula.
Ningún comentario:
Publicar un comentario