Pílulas azuis

Este sensacional álbum que é Pílulas azuis xurde, seica, como un xeito de abordar por parte do seu autor, Frederik Peeters, a súa relación cunha muller e un neno portadores do VIH. Coido que é doado asumir que o que en termos persoais pode ser de utilidade non ten por que resultar valido creativamente; é máis, a veracidade (en sentido fondo) dos feitos non só non ten por que resultar fecunda artísticamente, senón que, unha vez que asume a forma narrativa, resulta mesmo irrelevante. Dito doutro xeito, para o lector o esencial é o relato, non o coñecemento da traxectoria vital do autor ou a revelación acerca da personalidade deste á que supostamente pode conducir. Iso sen perder de vista que unha obra que parte destes plantexamentos corre o risco de caer tanto nun exhibicionismo gratuito canto nunha sensibleiría autocompracente, extremos opostos pero igualmente indesexables.

O anterior contribúe a ponderar máis ainda o indiscutible éxito artístico desta obra. O autor foi quen de enfocar a narración dende un punto de vista abertamente intimista, apelando a unha sensibilidade que non só non resulta artificiosa, senón que se ve modulada por unha agradecida dose de sensatez. Malia que se refire a unha realidade á que estamos pouco afeitos, en parte por ser afortunadamente pouco frecuente, en parte polo manto de silencio que cubre todo canto rodea á sida, o tono non é nunca excesivo ou grandilocuente. Lonxe de exacerbar o enfoque dramático, Peeters postula unha achega debidamente racionalizada, é dicir, a pugna entre sentimento e razón parte da peripecia vital e alcanza a obra, que resulta así inusualmente equilibrada. Do mellor que teño lido en moito tempo.