A historia de Tres lampos brancos (DePonent, 2007) xira en torno á chegada dun enxeñeiro de cidade a unha pequena vila da Bretaña francesa para levar a cabo a construcción dun faro. A confrontación entre a racionalidade científica e a forza irracional da natureza escenifícase, xa que logo, por partida doble: na loita pola conquista dun anaquiño de mar e no proceso de integración do estraño na cultura local.
En termos de colonialismo, o discurso da obra resulta ambivalente. O protagonista só é capaz de progresar no seu proxecto racionalista fronte a natureza na medida en que consegue vencer as reticencias dos “indíxenas” e facelos partícipes da súa angueira. O enxeñeiro trunfa na medida en que resulta eficaz coma tentáculo dunha administración que obra en beneficio de si e non necesariamente dos habitantes da vila. Pero para conseguilo, o propio funcionario debe renunciar á súa identidade de tal e deixarse abducir polo círculo social no que se integra. Paradóxicamente, só é quen de exercer dacordo co seu estatus unha vez que renuncia a el.
De todos os lugares comúns que compoñen a trama é probable que o máis rechamante sexa o rutinario namoramento do enxeñeiro cunha moza da vila. O autor non se molesta en definir sequera mínimamente ó personaxe feminino, o cal non deixa de ter a súa lóxica xa que, de feito, carece dun papel sustantivo no relato. A súa función é, curiosamente, a de exercer coma obstáculo na relación que semella ser a realmente importante, a amizade (supoñemos) entre o enxeñeiro e un mozo local, anterior amante de aquela. A lectura en termos freudianos é obvia, máis se se contempla a escena que pecha o tomo, na que o optimismo galopante dos protagonistas aparece íntimamente vencellado á súa viril camaradería.
Pero non é na construcción do relato, senón no labor gráfico, onde Bruno LeFloc’h se amosa máis consistente. A claridade da imaxe, o seu desbordante colorido ou a perfecta ambientación acompañan á narración no seu tono optimista, mesmo próximo á inxenuidade. A súa condición de autor novo e prometedor (foi Premio René Goscinny no 2004 por esta obra) invita a pensar que mellorará no futuro, tanto como debuxante como coma contador de historias.
En termos de colonialismo, o discurso da obra resulta ambivalente. O protagonista só é capaz de progresar no seu proxecto racionalista fronte a natureza na medida en que consegue vencer as reticencias dos “indíxenas” e facelos partícipes da súa angueira. O enxeñeiro trunfa na medida en que resulta eficaz coma tentáculo dunha administración que obra en beneficio de si e non necesariamente dos habitantes da vila. Pero para conseguilo, o propio funcionario debe renunciar á súa identidade de tal e deixarse abducir polo círculo social no que se integra. Paradóxicamente, só é quen de exercer dacordo co seu estatus unha vez que renuncia a el.
De todos os lugares comúns que compoñen a trama é probable que o máis rechamante sexa o rutinario namoramento do enxeñeiro cunha moza da vila. O autor non se molesta en definir sequera mínimamente ó personaxe feminino, o cal non deixa de ter a súa lóxica xa que, de feito, carece dun papel sustantivo no relato. A súa función é, curiosamente, a de exercer coma obstáculo na relación que semella ser a realmente importante, a amizade (supoñemos) entre o enxeñeiro e un mozo local, anterior amante de aquela. A lectura en termos freudianos é obvia, máis se se contempla a escena que pecha o tomo, na que o optimismo galopante dos protagonistas aparece íntimamente vencellado á súa viril camaradería.
Pero non é na construcción do relato, senón no labor gráfico, onde Bruno LeFloc’h se amosa máis consistente. A claridade da imaxe, o seu desbordante colorido ou a perfecta ambientación acompañan á narración no seu tono optimista, mesmo próximo á inxenuidade. A súa condición de autor novo e prometedor (foi Premio René Goscinny no 2004 por esta obra) invita a pensar que mellorará no futuro, tanto como debuxante como coma contador de historias.
Ningún comentario:
Publicar un comentario