Explícitamente inspirada nun feito real, a liberación dos animais do zoo de Bagdad como consecuencia da invasión da cidade polos norteamericanos, Brian K. Vaughan plantexa en Os leóns de Bagdad unha fábula dirixida a reflexionar sobre a recente guerra de Irak e, mediatamente, sobre a disxuntiva clásica entre liberdade e seguridade. Trátase, xa que logo, dunha obra marcada pola súa vocación reflexiva, o que determina o grao de esixencia que nos podemos permitir fronte a ela.
O principal problema que lle atopo a este traballo é que non vexo claro a que carta quere xogar. Por unha banda, os seus propósitos van alén da mera narración da peripecia, que resulta de seu escasa e mesmo pouco interesante. Pero por outra banda, a profundidade da súa análise é mínima, reducindo ós animais protagonistas a personificacións (obviemos que non son propriamente persoas) planas dos estereotipos que representan. Inevitablemente, os dilemas plantéxanse en termos simplistas e mesmo chegan a resolverse cunha incómoda ambigüidade. O resultado é, ó meu entender, unha obra claramente fallida, fatalmente superficial cando o que pretende é precisamente o contrario.
O labor gráfico de Niko Henrichon si resulta digno de aprecio. O seu deseño dos personaxes protagonistas apela á versión edulcorada dos animais antropomórficos proprios do cinema infantil de debuxos animados o que, se cadra, confirma o reduccionismo da trama. Malia iso, as súas imaxes, ben apoiadas nun eficaz uso das cores, resultan dunha espectacularidade notable, confirmándoo como un artista que axiña se abrirá paso no mainstream norteamericano.
Entradas relacionadas – Brian K. Vaughan
Ex Machina: Malos fumes
O principal problema que lle atopo a este traballo é que non vexo claro a que carta quere xogar. Por unha banda, os seus propósitos van alén da mera narración da peripecia, que resulta de seu escasa e mesmo pouco interesante. Pero por outra banda, a profundidade da súa análise é mínima, reducindo ós animais protagonistas a personificacións (obviemos que non son propriamente persoas) planas dos estereotipos que representan. Inevitablemente, os dilemas plantéxanse en termos simplistas e mesmo chegan a resolverse cunha incómoda ambigüidade. O resultado é, ó meu entender, unha obra claramente fallida, fatalmente superficial cando o que pretende é precisamente o contrario.
O labor gráfico de Niko Henrichon si resulta digno de aprecio. O seu deseño dos personaxes protagonistas apela á versión edulcorada dos animais antropomórficos proprios do cinema infantil de debuxos animados o que, se cadra, confirma o reduccionismo da trama. Malia iso, as súas imaxes, ben apoiadas nun eficaz uso das cores, resultan dunha espectacularidade notable, confirmándoo como un artista que axiña se abrirá paso no mainstream norteamericano.
Entradas relacionadas – Brian K. Vaughan
Ex Machina: Malos fumes
Ex Machina: En pe de guerra
Ex Machina: Realidade contra ficción
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia
Ex Machina: Realidade contra ficción
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia
Ningún comentario:
Publicar un comentario