Foi o evento Marvel da pasada tempada e trunfou no seu propósito publicitario. Numerosos medios de comunicación fixéronse eco desta guerra civil entre superheroes e máis ainda do efectista asasinato dun deles que lle puxo punto e final. Plantexado como un macrocrossover con vocación de mudar o escenario para todas e cada unha das series da compañía, a miniserie principal atopaba interminables ramificacións tanto nas coleccións regulares dos personaxes coma noutras series creadas ad hoc. Limitareime a comentar aquí a serie limitada matriz, escrita por Mark Millar e debuxada por Steve McNiven.
De todos é coñecida a premisa inicial do evento. A actuación imprudente dun fato de superheroes de segunda remata coa morte dun alto número de civís, o que leva ó goberno dos USA a plantexar a creación dun rexistro de seres superpoderosos e a tentar reglamentar a función superheroica. A iniciativa atopa partidarios e detractores dentro da familia de capas e leotardos, os primeiros liderados por Tony Stark, Iron Man, e os segundos un grupo de rebeldes co Capitán América á cabeza. A guerra civil está servida.
O plantexamento pode resultar atractivo a priori, por máis que non resulte totalmente novidoso. De feito, a lexitimidade da función superheroica ten sido cuestionada tanto de xeito individual (caso de Spiderman ou os mutantes, por exemplo) como colectivo (así se viu en series coma Watchmen ou Legends). Se cadra, a novidade derivaría da vontade de levar a confrontación ós seus máximos extremos, coa derrota dunha das faccións, a imposición pola outra do seu proxecto e a vocación de permanencia das consecuencias no Universo Marvel (por máis que a idea de permanencia na serialidade superheroica sexa sempre relativa).
Pode chamar a atención que a miniserie central sexa breve e concisa no seu relato, o cal non deixa de ser positivo. O feito de que boa parte das súas potencialidades queden aparentemente sen desenvolver para seren obxecto de tratamento nas distintas cabeceiras marvelitas, favorece a concentración nos sucesos centrais do evento sen engadidos prescindibles. E así, a trama desenvólvese ata a súa resolución con certa coherencia, dando lugar a un novo status quo que pode dar xogo durante unha tempada.
Un dos puntos fortes do evento é a construcción da figura de Tony Stark como adversario do século XXI, actualización do supervilán tradicional. Este novo Iron Man non pretende conquistar o mundo senón transformar as leis e, lonxe de levarse por plantexamentos maniqueos, non deixa de contar con bos argumentos o seu favor. Agora ben, se as posicións de Stark resultan cribles a partir da súa evolución como personaxe non se pode decir o mesmo dalgúns dos heroes que o secundan. Así, a adhesión inicial de Spiderman ás súas teses só se pode interpretar como antesala do seu cambio de bando. Por outra banda, que un personaxe como Mr Fantástico acepte crear un clon asasino de Thor ou valerse para os seus fins dalgúns dos malvados máis crueis do Universo Marvel resulta simplemente inverosímil. Polo demáis, o inciso final da miniserie, a maneira en que se resolve a guerra non deixa de resultar anticlimático e decepcionante.
No que atinxe ó aspecto gráfico, Steve McNiven semella ser un falso bo debuxante, efectista nalgúns planos e composicións, pero de capacidade máis que discutible en canto á súa habilidade narrativa ou os seus fondos.
De todos é coñecida a premisa inicial do evento. A actuación imprudente dun fato de superheroes de segunda remata coa morte dun alto número de civís, o que leva ó goberno dos USA a plantexar a creación dun rexistro de seres superpoderosos e a tentar reglamentar a función superheroica. A iniciativa atopa partidarios e detractores dentro da familia de capas e leotardos, os primeiros liderados por Tony Stark, Iron Man, e os segundos un grupo de rebeldes co Capitán América á cabeza. A guerra civil está servida.
O plantexamento pode resultar atractivo a priori, por máis que non resulte totalmente novidoso. De feito, a lexitimidade da función superheroica ten sido cuestionada tanto de xeito individual (caso de Spiderman ou os mutantes, por exemplo) como colectivo (así se viu en series coma Watchmen ou Legends). Se cadra, a novidade derivaría da vontade de levar a confrontación ós seus máximos extremos, coa derrota dunha das faccións, a imposición pola outra do seu proxecto e a vocación de permanencia das consecuencias no Universo Marvel (por máis que a idea de permanencia na serialidade superheroica sexa sempre relativa).
Pode chamar a atención que a miniserie central sexa breve e concisa no seu relato, o cal non deixa de ser positivo. O feito de que boa parte das súas potencialidades queden aparentemente sen desenvolver para seren obxecto de tratamento nas distintas cabeceiras marvelitas, favorece a concentración nos sucesos centrais do evento sen engadidos prescindibles. E así, a trama desenvólvese ata a súa resolución con certa coherencia, dando lugar a un novo status quo que pode dar xogo durante unha tempada.
Un dos puntos fortes do evento é a construcción da figura de Tony Stark como adversario do século XXI, actualización do supervilán tradicional. Este novo Iron Man non pretende conquistar o mundo senón transformar as leis e, lonxe de levarse por plantexamentos maniqueos, non deixa de contar con bos argumentos o seu favor. Agora ben, se as posicións de Stark resultan cribles a partir da súa evolución como personaxe non se pode decir o mesmo dalgúns dos heroes que o secundan. Así, a adhesión inicial de Spiderman ás súas teses só se pode interpretar como antesala do seu cambio de bando. Por outra banda, que un personaxe como Mr Fantástico acepte crear un clon asasino de Thor ou valerse para os seus fins dalgúns dos malvados máis crueis do Universo Marvel resulta simplemente inverosímil. Polo demáis, o inciso final da miniserie, a maneira en que se resolve a guerra non deixa de resultar anticlimático e decepcionante.
No que atinxe ó aspecto gráfico, Steve McNiven semella ser un falso bo debuxante, efectista nalgúns planos e composicións, pero de capacidade máis que discutible en canto á súa habilidade narrativa ou os seus fondos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario