A pesares da súa orixinalidade e consistencia, a serie Ex Machina de Vaughan e Harris non deixa de plantexar algún problema. A súa vocación é a de ter un pe no contexto superheroico e outro fóra del, o cal abre certas posibilidades e limita outras. Así, cando os guións de Brian K. Vaughan se centran en aspectos políticos, o sustrato pixameiro funciona coma unha anclaxe que lle impide sumerxirse alén dunha certa profundidade. Pola contra, os anacos de historia que retoman o pasado superheroico do protagonista non deben abandonarse ós tópicos do xénero, so pena de desnaturalizar a cabeceira. É por iso que a serie é ás veces víctima da súa propria condición híbrida.
O cuarto tomo da serie que ven de publicar Norma pode constituir un bo exemplo do anterior. Na primeira das historias, En pe de guerra, prima a compoñente política, plantexando a cuestión, clásica e actual a un tempo, do equilibrio entre seguridade e liberdade. A segunda, Vida e morte, ainda que tendo como trasfondo a pena de morte, supón a maior achega, no que ata agora se viu publicado, a unha historia clásica de superheroes. En conxunto, non deixa de parecerme que os dilemas políticos plantexados resultan tópicos, en boa medida previsibles e, por tanto, superficiais, e o que é peor, entorpecen o desenvolvemento argumental. Pola contra, a trama superheroica resulta a priori agradecida: a Grande Máquina atopa a súa némese, dotada tamén de superpoderes. Sen embargo, supeditándoa a un debate tan estereotipado coma o da pena de morte, a sensación final é de insatisfacción.
No que atinxe ó labor gráfico de Tony Harris, pouco que engadir ó dito respecto de entregas anteriores. Sucede que neste volume, os dous últimos capítulos están debuxados polo xenial Chris Sprouse, que aquí disimula o seu estilo de xeito que apenas se alonxa do do seu predecesor. De feito, o que máis claramente sinala as diferencias é a desaparición da hiperexpresividade facial e das posturas excesivamente forzadas proprias de Harris, o cal resulta moi de agradecer e marca un camiño que o debuxante habitual da serie debería considerar.
Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: Realidade contra ficción
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia
Entradas relacionadas – Brian K. Vaughan
Y o último home: Bonecas de papel
Y o último home: Moza con moza
Y o último home: O anel da verdade
Y o último home: Palabra clave
Ningún comentario:
Publicar un comentario