Probablemente foi a consolidación da carreira espacial a partir dos anos 60, o que abriu novas perspectivas para a ciencia ficción. Se ata entón o xénero fora un campo de recreo pulp, un espazo para elucubrar sobre a capacidade de superación do ser humano ou xustamente o contrario, unha válvula para liberar certo pesimismo atropolóxico, comezou a agromar daquela unha visión diferente. O espacio deixou de observarse dende unha perspectiva futurista para ser abordado dende unha óptica máis próxima e humanizada, na que o entorno de ciencia ficción deixa de ser o nodo de atención para se converter nunha simple paisaxe diante da cal se escenifica o teatro das relacións humanas.
Lupus (Astiberri, 2005-2007) de Frederik Peeters semella recuperar, xa entrado o século XXI, este futurismo melancólico, a través dun drama intimista ambientado nun exuberante contexto de ciencia ficción. Os catro álbums que compoñen a saga relatan unha fuxida que, como adoita acontecer, é ao tempo viaxe exterior e interior do protagonista. O título da tetraloxía non deixa lugar a equívocos: o conxunto dos acontecementos que se nos relatan están consagrados ao propósito de exteriorizar a personalidade de Lupus, o protagonista, e tamén a ese fin se supedita o reducido aínda que atractivo e moi correctamente tratado elenco de secundarios. Peeters adéntrase no perigoso terreo da introspección, coa afectividade e especialmente as relacións familiares como argumento principal, nun complicado tour de force no que consegue eludir calquera afectación ou exceso dramático, engadindo un agradecido xiro argumental cara o final do relato que lle permite desviar a narración do que sería o seu traxecto previsible. Cómpre engadir que a obra gaña nunha lectura conxunta e sucesiva dos seus catro capítulos, por máis que estes gocen de identidade individual.
O labor gráfico de Peeters debe ser salientado sempre, especialmente porque a falta de espectacularidade do seu debuxo, máis aínda cando, como é o caso, traballa en branco e negro, pode facer menos evidentes as súas enormes virtudes. En Lupus atopamos mostras da súa imaxinación e pulcritude narrativa, sen esquecer a relevancia que para o ton do narración teñen tanto os seu deseños (fermosa e orixinal a súa proposta dun Universo eminentemente vexetal) coma unhas excursións oníricas plenamente xustificadas e dosificadas con sabedoría. Unha demostración de xenio tamén no apartado gráfico que se revela á altura do conxunto do relato.
Entradas relacionadas
Pílulas azuis
RG: Riyad-Sur-Seine
RG: Bangkok-Belleville
Lupus (Astiberri, 2005-2007) de Frederik Peeters semella recuperar, xa entrado o século XXI, este futurismo melancólico, a través dun drama intimista ambientado nun exuberante contexto de ciencia ficción. Os catro álbums que compoñen a saga relatan unha fuxida que, como adoita acontecer, é ao tempo viaxe exterior e interior do protagonista. O título da tetraloxía non deixa lugar a equívocos: o conxunto dos acontecementos que se nos relatan están consagrados ao propósito de exteriorizar a personalidade de Lupus, o protagonista, e tamén a ese fin se supedita o reducido aínda que atractivo e moi correctamente tratado elenco de secundarios. Peeters adéntrase no perigoso terreo da introspección, coa afectividade e especialmente as relacións familiares como argumento principal, nun complicado tour de force no que consegue eludir calquera afectación ou exceso dramático, engadindo un agradecido xiro argumental cara o final do relato que lle permite desviar a narración do que sería o seu traxecto previsible. Cómpre engadir que a obra gaña nunha lectura conxunta e sucesiva dos seus catro capítulos, por máis que estes gocen de identidade individual.
O labor gráfico de Peeters debe ser salientado sempre, especialmente porque a falta de espectacularidade do seu debuxo, máis aínda cando, como é o caso, traballa en branco e negro, pode facer menos evidentes as súas enormes virtudes. En Lupus atopamos mostras da súa imaxinación e pulcritude narrativa, sen esquecer a relevancia que para o ton do narración teñen tanto os seu deseños (fermosa e orixinal a súa proposta dun Universo eminentemente vexetal) coma unhas excursións oníricas plenamente xustificadas e dosificadas con sabedoría. Unha demostración de xenio tamén no apartado gráfico que se revela á altura do conxunto do relato.
Entradas relacionadas
Pílulas azuis
RG: Riyad-Sur-Seine
RG: Bangkok-Belleville
Ningún comentario:
Publicar un comentario