Probablemente, un dos maiores acertos de Unha sensación coñecida (La Cúpula, 2009), primeiro volume da proxectada triloxía de Rosalie Blum, resida no contraste entre o inocente das formas e o turbio do contido. Camille Jourdy adopta un rexistro gráfico próximo á ilustración infantil, cun trazo ben definido, cores vivas e unha tipografía caligráfica, para narrar unha historia consagrada a revelar o lado escuro dos personaxes. Non estamos ante unha burda exposición de escabrosidades senón ante unha máis sutil exploración do espazo íntimo dos protagonistas, aquel no que abrollan as actitudes máis difícilmente xustificables. Así, o voyeurismo de Vincent e a súa obsesiva vixilancia de Rosalie Blum revela os seus problemas de relación mais tamén unha vontade de intromisión na intimidade allea e mesmo un desexo de apropiación do outro. Algo semellante pode dicirse da súa nai, refinada manipuladora de fíos emocionais que se prevale da súa condición de anciá para manexar ao seu fillo. Ou da propia Rosalie Blum, de vida aparentemente abandonada e que intuimos coñecedora (consentidora?) do seguimento de que é obxecto. Lonxe de xulgar, a ollada de Jourdy naturaliza os comportamentos inconfesables, conducindo esta historia de deixe melancólico cara un final que é sobre todo principio do que seguirá.
Ningún comentario:
Publicar un comentario