O novo traballo de Fermín Solís supón un importante xiro respecto á súa traxectoria previa. Lúas de papel é un relato de xénero, moi alonxado das historias intimistas ás que este autor nos tiña afeitos, cuia coidada edición a cargo de Dib·buks incorpora outro elemento novidoso: a cor.
Solís adopta unha estrutura tradicional, seis cadros por páxina, para unha historia inzada de tópicos de xénero. O propio nome do protagonista, Cornelius Moon, exemplifica o enfoque excesivo e próximo á parodia que se lle imprime a un relato que, por outra banda, resulta lineal e directo, correctamente perfilado anque excesivamente simple. Xa que logo, o proxecto parece esgotarse nas súas pretensións superficialmente revisionistas, funcionando mellor como primeiro ensaio nun terreo descoñecido ou como vehículo de afirmación da versatilidade do autor que como obra en si mesma.
Resulta estraño atopar problemas de narración, un tanto abrupta por momentos, nun autor tan solvente a este respecto como Solís. Sen embargo, é precisamente no aspecto gráfico onde menos peros se lle poden poñer a este traballo, a cuia perfecta definición estética hai que engadir un atinado uso das cores. Paradóxicamente e ó contrario do que sostiña respecto a O banyan vermello, da mesma editorial, o trazo simple de Solís vese favorecido cando o tamaño de páxina é menor. Manías dos lectores, que nunca estamos contentos.
Entradas relacionadas:
Non te quero pero...
Ningún comentario:
Publicar un comentario