Tanto por esta cabeceira como pola xa concluida Y o último home, recoñecemos a Brian K. Vaughan coma un escritor máis enxeñoso e hábil plantexando argumentos que desenvolvéndoos. Porén, en Ex cátedra (Norma, 2009), séptimo volume da serie Ex Machina, atopamos exemplos dos seus defectos habituais e ningunha das súas virtudes.
A historia que ocupa os catro primeiros números do volume parte dunha idea tan pouco verosímil como que o Papa de Roma invite ao ex-superheroe e agora alcalde de Nova York Mitchell Hundred a unha audiencia no Vaticano. Máis forzado aínda resulta que o propósito do encontro sexa comprobar se Hundred está poseído polo demo ou se, atención, é o propio anticristo. Velaí, Xoán Paulo II concertando un tête a tête con quen podería ser, en palabras de Madonna, the devil in disguise. E se a premisa é de seu mala, prolongala durante catro números só a empeora. Consecuentemente, estamos ante un dos momentos máis baixos da cabeceira ata o momento.
O tomo péchase cun capítulo autoconclusivo que relata a historia da Comisaria Angiotti. Trátase dunha historia de transición, de plantexamento sinxelo e pretensións modestas, narrado cos constantes saltos temporais que caracterizan a Vaughan e destinada a redondear a personalidade dunha secundaria que ata agora non acadou excesivo protagonismo. Sen conter grandes aportacións á cabeceira, mellora considerablemente os capítulos precedentes.
Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: Apagón
A historia que ocupa os catro primeiros números do volume parte dunha idea tan pouco verosímil como que o Papa de Roma invite ao ex-superheroe e agora alcalde de Nova York Mitchell Hundred a unha audiencia no Vaticano. Máis forzado aínda resulta que o propósito do encontro sexa comprobar se Hundred está poseído polo demo ou se, atención, é o propio anticristo. Velaí, Xoán Paulo II concertando un tête a tête con quen podería ser, en palabras de Madonna, the devil in disguise. E se a premisa é de seu mala, prolongala durante catro números só a empeora. Consecuentemente, estamos ante un dos momentos máis baixos da cabeceira ata o momento.
O tomo péchase cun capítulo autoconclusivo que relata a historia da Comisaria Angiotti. Trátase dunha historia de transición, de plantexamento sinxelo e pretensións modestas, narrado cos constantes saltos temporais que caracterizan a Vaughan e destinada a redondear a personalidade dunha secundaria que ata agora non acadou excesivo protagonismo. Sen conter grandes aportacións á cabeceira, mellora considerablemente os capítulos precedentes.
Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: Apagón
Ningún comentario:
Publicar un comentario