A edición española de Y o último home achégase ó seu final apenas uns meses despois da conclusión da serie nos USA. O presente tomo, titulado Terra nai (Planeta, 2008) recolle os números 49 a 54 da serie orixinal e deixa por tanto media ducia de capítulos para un volume final que pechará a epopea de Yorick Brown e as súas cofrades nun mundo sen (apenas) homes. Tendo recoñecido en máis dunha ocasión a miña debilidade por esta serie, confeso agora que se debezo por ler o seu final non é só para comprobar a veracidade dos rumores que chegan dende Estados Unidos e que din que o peche está á altura dos mellores momentos da cabeceira; tamén porque hai xa un tempo que a serie da mostras dun cansazo para o que un correcto desenlace pode ser o mellor remedio.
Os capítulos que compoñen este tomo adiantan unha explicación (que tomaremos como provisional) para un aspecto tan relevante da trama coma a praga que emasculou á humanidade. Son dos que pensa que o devandito andazo resulta demasiado determinante para a composición do escenario en que se desenvolven os feitos como para consideralo un mero macguffin. Sen embargo, non deixa de ser certo que o que a narración prima é a odisea persoal de Yorick e compañía, de xeito que para esclarecer o relativo á praga abondaría cunha explicación mínimamente congruente. Nese senso, a solución que se apunta nestes capítulos cumpre cunha certa elegancia, por máis que a súa sinxeleza e a normalidade con que é exposta e aceptada polos personaxes me levan a pensar que ainda pode haber sorpresas a este respecto.
Polo demáis, Yorick segue a ser vítima da súa propria inanidade, ou dito doutro xeito, 355 e a doutora Mann seguen a reivindicarse coma personaxes bastante máis interesantes que un protagonista determinado pola súa pasividade e o seu talante inmaduro. Por outra banda, o escritor Brian K. Vaughan comeza a recoller os seus xoguetes, adicando os dous últimos capítulos deste tomo a retomar a personaxes do pasado e deixalos prontos para a conclusión. Pia Guerra e Goran Sudzuka cumpren como adoitan no aspecto gráfico.
Entradas relacionadas – Y o último home
Y o último home: Dragóns no kimono
Y o último home: Bonecas de papel
Y o último home: Moza con moza
Y o último home: O anel da verdade
Y o último home: Palabra clave
Os capítulos que compoñen este tomo adiantan unha explicación (que tomaremos como provisional) para un aspecto tan relevante da trama coma a praga que emasculou á humanidade. Son dos que pensa que o devandito andazo resulta demasiado determinante para a composición do escenario en que se desenvolven os feitos como para consideralo un mero macguffin. Sen embargo, non deixa de ser certo que o que a narración prima é a odisea persoal de Yorick e compañía, de xeito que para esclarecer o relativo á praga abondaría cunha explicación mínimamente congruente. Nese senso, a solución que se apunta nestes capítulos cumpre cunha certa elegancia, por máis que a súa sinxeleza e a normalidade con que é exposta e aceptada polos personaxes me levan a pensar que ainda pode haber sorpresas a este respecto.
Polo demáis, Yorick segue a ser vítima da súa propria inanidade, ou dito doutro xeito, 355 e a doutora Mann seguen a reivindicarse coma personaxes bastante máis interesantes que un protagonista determinado pola súa pasividade e o seu talante inmaduro. Por outra banda, o escritor Brian K. Vaughan comeza a recoller os seus xoguetes, adicando os dous últimos capítulos deste tomo a retomar a personaxes do pasado e deixalos prontos para a conclusión. Pia Guerra e Goran Sudzuka cumpren como adoitan no aspecto gráfico.
Entradas relacionadas – Y o último home
Y o último home: Dragóns no kimono
Y o último home: Bonecas de papel
Y o último home: Moza con moza
Y o último home: O anel da verdade
Y o último home: Palabra clave
Ningún comentario:
Publicar un comentario