Ainda sendo Vittorio Giardino un clásico contemporáneo da BD europea, penso que o adxectivo que mellor lle acae á súa obra Sam Pezzo (Norma, 2006) é o de neoclásica. Giardino crea a este detective de sombreiro e gabardina a finais dos 70 e a súa intención, máis explícita nos primeiros capítulos, é a de recuperar o sabor do noir americano proprio das novelas de Hammett ou Chandler dos anos 30 e 40 que o cinema popularizara apenas uns anos máis tarde. Non se manifesta nengunha intención de revisión ou actualización. Pola contra, Giardino disimula a paisaxe da cidade que despois se revelaría claramente como Bolonia con rúas de apariencia neoiorquina e rótulos en inglés, ó tempo que introduce constantemente apelidos anglosaxóns. Un lector pouco atento ben podería pensar que a historia transcurre nos USA.
Sam Pezzo é un personaxe canónico de serie negra, un clásico recuperado que non pode lerse hoxe sen un sorriso desmitificador. De feito, Giardino dalle vida no que poderiamos considerar o último momento en que a súa literalidade ainda podía afrontarse directamente sen resultar cómica, a primeira metade da década dos 80. A partires de aí, un personaxe das súas características non pode sobrevivir sen o cuestionamento irónico e posmoderno das súas proprias coordenadas. E non hai rastro de ironía na anatomía emocional deste Sam Pezzo rudo e rosmón, noble baixo a súa apariencia descreída, que fuma, bebe e gosta das mulleres, afeito a encaixar máis golpes dos que propina. Ata o seu bigote rezuma unha virilidade trasnoitada.
As primeiras historias son curtas, directas e participan do amarguexo argumental proprio do hard-boiled. Nelas, Giardino amosa un trazo delicado e elegante, herdeiro da tradición franco-belga da liña clara, pero ainda en proceso de perfeccionamento. Co tempo, os argumentos gañan en complexidade e o debuxo acada unha desafiante mestría, con oito, nove e ata dez cadriños por páxina (un exceso en termos de historieta actual), un dominio total do branco e negro e un sentido da profundidade do que carecían as súas primeiras planchas.
Sam Pezzo é un personaxe canónico de serie negra, un clásico recuperado que non pode lerse hoxe sen un sorriso desmitificador. De feito, Giardino dalle vida no que poderiamos considerar o último momento en que a súa literalidade ainda podía afrontarse directamente sen resultar cómica, a primeira metade da década dos 80. A partires de aí, un personaxe das súas características non pode sobrevivir sen o cuestionamento irónico e posmoderno das súas proprias coordenadas. E non hai rastro de ironía na anatomía emocional deste Sam Pezzo rudo e rosmón, noble baixo a súa apariencia descreída, que fuma, bebe e gosta das mulleres, afeito a encaixar máis golpes dos que propina. Ata o seu bigote rezuma unha virilidade trasnoitada.
As primeiras historias son curtas, directas e participan do amarguexo argumental proprio do hard-boiled. Nelas, Giardino amosa un trazo delicado e elegante, herdeiro da tradición franco-belga da liña clara, pero ainda en proceso de perfeccionamento. Co tempo, os argumentos gañan en complexidade e o debuxo acada unha desafiante mestría, con oito, nove e ata dez cadriños por páxina (un exceso en termos de historieta actual), un dominio total do branco e negro e un sentido da profundidade do que carecían as súas primeiras planchas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario