Non lía nada de Jaime Martín dende aquel Sangue de barrio tan alonxado no tempo e no contido deste magnífico O que o vento trae (Norma, 2008). O acabado gráfico deste álbum amosa unha evolución evidente, inevitable se consideramos non só o tempo transcurrido, senón tamén as características do proxecto (cor agora, branco e negro entón) e mesmo os avances técnicos cuxa utilización explica brevemente o autor nas páxinas finais. Pero o feito de poder explicarnos a mellora non debe levarnos a loubala menos. E é que a primeira liña de disfrute desta obra ven dada por un estilo de debuxo persoal, sobrio ou espectacular segundo os requerimentos da acción, cunha narrativa impecable e inzada de recursos (moitos deles invisibles nunha primeira lectura, o que indica que están supeditados ó relato e por tanto plenamente xustificados) e unhas cores que contribúen sabiamente tanto á ambientación espacial da obra coma a dotarlle do tono requerido pola historia. Todo o anterior debidamente resaltado, é xusto dicilo, pola excelente edición de Norma.
Pero é que ademáis o autor foi quen de construir un relato apaixoante a partires da recreación dunha atmósfera que combina a ambientación da literatura rusa do XIX cos rasgos de estilo da narrativa fantástica dese mesmo século. E así, escenifícase o dó entre razón e superstición nun relato extremo e ambicioso no marco das súas pretensións recreadoras. Nen a resolución resulta excesivamente orixinal nen a orixinalidade resulta necesaria nun texto coma este, concebido como reivindicación dunhas formas narrativas que manteñen unha persistente ascendencia sobre a producción contemporánea en medios tan diversos coma a literatura, o cinema e o cómic. A diversidade do conxunto de elementos que Martín introduce na trama (a Revolución Rusa, o folclore ruso, a estructura do conto de pantasmas e a propria das investigacións criminais) permite ponderar ainda máis a súa capacidade para darlles congruencia e integralos no relato.
Pero é que ademáis o autor foi quen de construir un relato apaixoante a partires da recreación dunha atmósfera que combina a ambientación da literatura rusa do XIX cos rasgos de estilo da narrativa fantástica dese mesmo século. E así, escenifícase o dó entre razón e superstición nun relato extremo e ambicioso no marco das súas pretensións recreadoras. Nen a resolución resulta excesivamente orixinal nen a orixinalidade resulta necesaria nun texto coma este, concebido como reivindicación dunhas formas narrativas que manteñen unha persistente ascendencia sobre a producción contemporánea en medios tan diversos coma a literatura, o cinema e o cómic. A diversidade do conxunto de elementos que Martín introduce na trama (a Revolución Rusa, o folclore ruso, a estructura do conto de pantasmas e a propria das investigacións criminais) permite ponderar ainda máis a súa capacidade para darlles congruencia e integralos no relato.
Ningún comentario:
Publicar un comentario