Malia a súa longa carreira coma escritor de superheroes, non hai dúbida de que a tendencia natural de Greg Rucka en canto ten unha certa liberdade creativa é o xénero negro. Así, o seu primeiro traballo para Oni Press antes da súa exitosa Queen & Country foi a miniserie Whiteout (Norma, 2005), que continuaría un ano máis tarde con Whiteout: Melt (Norma, 2005). É Rucka un escritor con moito oficio e as súas historias axéitanse sen apenas vocación de orixinalidade ós tópicos do xénero. E sen embargo, nos máis dos casos a simplicidade aparente dos seus relatos constrúese a partir dunha indiscutible claridade de ideas e da exactitude narrativa precisa para executalas.
Pode soar a tópico, pero en Whiteout o relato resulta absolutamente condicionado pola paisaxe antártica en que transcurre a acción. O escenario non pode ser máis suxerente para unha intriga policial con asesinato incorporado: o clima extremo, o illamento, a escasez de actores, o ambiente abafante… Pero en banda deseñada isto só pode ser así se hai un debuxante capaz de plasmalo. E de feito así é, Steve Lieber, un artista de trazo clásico e duro, consigue concederlle presenza ó entorno con recursos moi tradicionais e alonxados do efectismo máis contemporáneo.
Rucka concede de novo a iniciativa a unha muller, desta volta a unha Carrie Stetko que, cos seus matices, ten moito en común coa Tara Chace de Queen & Country. O seu carácter pétreo e a súa constante autoafirmación nun entorno masculinizado semella ser o único elemento que reivindica esta trama coma un noir do século XXI.
Paradóxicamente, o que concede forza ó relato tamén o fai máis feble de cara ás súas dimensións. A miniserie inicial e Melt, a súa continuación, esgotan as posibilidades do entorno: non se pode estar a resolver casos na Antártida perpetuamente. Agora ben, o círculo queda proveitosamente pechado con estes oito de números de lectura máis que agradecida. Que eu saiba Rucka non renunciou explícitamente a engadirlle máis episodios á saga pero facelo perxudicaría á súa verosimilitude e mudar o escenario sería desnaturalizar a cabeceira. Se coa versión cinematográfica que ven de camiño non hai novidades o máis probable é que xa non as vaia haber.
Pode soar a tópico, pero en Whiteout o relato resulta absolutamente condicionado pola paisaxe antártica en que transcurre a acción. O escenario non pode ser máis suxerente para unha intriga policial con asesinato incorporado: o clima extremo, o illamento, a escasez de actores, o ambiente abafante… Pero en banda deseñada isto só pode ser así se hai un debuxante capaz de plasmalo. E de feito así é, Steve Lieber, un artista de trazo clásico e duro, consigue concederlle presenza ó entorno con recursos moi tradicionais e alonxados do efectismo máis contemporáneo.
Rucka concede de novo a iniciativa a unha muller, desta volta a unha Carrie Stetko que, cos seus matices, ten moito en común coa Tara Chace de Queen & Country. O seu carácter pétreo e a súa constante autoafirmación nun entorno masculinizado semella ser o único elemento que reivindica esta trama coma un noir do século XXI.
Paradóxicamente, o que concede forza ó relato tamén o fai máis feble de cara ás súas dimensións. A miniserie inicial e Melt, a súa continuación, esgotan as posibilidades do entorno: non se pode estar a resolver casos na Antártida perpetuamente. Agora ben, o círculo queda proveitosamente pechado con estes oito de números de lectura máis que agradecida. Que eu saiba Rucka non renunciou explícitamente a engadirlle máis episodios á saga pero facelo perxudicaría á súa verosimilitude e mudar o escenario sería desnaturalizar a cabeceira. Se coa versión cinematográfica que ven de camiño non hai novidades o máis probable é que xa non as vaia haber.
Ningún comentario:
Publicar un comentario