As máis das recensións que teño lido sobre a serie orixinal de Nightwing coinciden en emitir un xuízo matizadamente positivo, o cal non deixa de ser sorprendente. As causas que se me ocurren coma posible explicación deste fenómeno son dúas.
Por unha banda, semella que o escritor Chuck Dixon tiña unha idea moi clara do que quería levar a cabo: conceder entidade de seu ó personaxe, emancipándoo da figura paternal de Batman por unha banda, pero mantendo vasos comunicantes con aquel por outra. Pode intuirse que o labor é doado só en teoría: Blüdhaven coma versión deformada de Gotham, o inspector Soames coma dexeneración do comisario Gordon, a galería de villanos, tomados da segunda fila de inimigos do morcego, secundarios novos, team-ups con heroes gothamitas… A combinación require un equilibrio que Dixon foi quen de atopar, algo do que en última instancia se beneficiou Nightwing, cuxa evolución coma personaxe tería sido outra sen esta cabeceira.
Por outra banda, é innegable o oficio de Dixon como escritor, desenvolvendo tramas convencionalmente superheroicas repletas de acción desenfadada e poñendo en funcionamento o reloxio soterrado que marca as horas da evolución futura da serie: intereses sentimentais, inimigos que virán, liñas argumentais que irán materializándose paulatinamente…
Quixera salientar outra vez o labor de Scott McDaniel. En consonancia co tono das tramas, o debuxante deixa de lado calquera pretensión de verosimilitude para deixarse caer precisamente no contrario: a acción sen límites, os escorzos imposibles, o recital de acrobacias que as leis da natureza prohiben. Sendo esa a premisa, a perfecta lexibilidade do resultado final supón recoñecerlle a McDaniel un indiscutible dominio narrativo e perdoarlle os excesos noventeiros nos que, por outra banda, incurre repetidamente.
Entradas relacionadas
Nightwing Ano I
Nightwing: Un cabaleiro en Blüdhaven
Por unha banda, semella que o escritor Chuck Dixon tiña unha idea moi clara do que quería levar a cabo: conceder entidade de seu ó personaxe, emancipándoo da figura paternal de Batman por unha banda, pero mantendo vasos comunicantes con aquel por outra. Pode intuirse que o labor é doado só en teoría: Blüdhaven coma versión deformada de Gotham, o inspector Soames coma dexeneración do comisario Gordon, a galería de villanos, tomados da segunda fila de inimigos do morcego, secundarios novos, team-ups con heroes gothamitas… A combinación require un equilibrio que Dixon foi quen de atopar, algo do que en última instancia se beneficiou Nightwing, cuxa evolución coma personaxe tería sido outra sen esta cabeceira.
Por outra banda, é innegable o oficio de Dixon como escritor, desenvolvendo tramas convencionalmente superheroicas repletas de acción desenfadada e poñendo en funcionamento o reloxio soterrado que marca as horas da evolución futura da serie: intereses sentimentais, inimigos que virán, liñas argumentais que irán materializándose paulatinamente…
Quixera salientar outra vez o labor de Scott McDaniel. En consonancia co tono das tramas, o debuxante deixa de lado calquera pretensión de verosimilitude para deixarse caer precisamente no contrario: a acción sen límites, os escorzos imposibles, o recital de acrobacias que as leis da natureza prohiben. Sendo esa a premisa, a perfecta lexibilidade do resultado final supón recoñecerlle a McDaniel un indiscutible dominio narrativo e perdoarlle os excesos noventeiros nos que, por outra banda, incurre repetidamente.
Entradas relacionadas
Nightwing Ano I
Nightwing: Un cabaleiro en Blüdhaven
Ningún comentario:
Publicar un comentario