No mundo en que vivimos, organizado en torno á absoluta primacía dos valores xuvenís, unha historia sobre a terceira idade como a que narra Paco Roca en Engurras (Astiberri, 2007) constitúe, de seu, unha auténtica ousadía. Non se lle pode negar, xa que logo, a valentía ó autor de O faro, como tampouco se pode discutir o seu inmenso talento gráfico. O seu estilo limpo e sinxelo vese especialmente favorecido neste caso polo recurso a cores pastel que suavizan ainda máis o resultado final.
Hai moito máis que reivindicar neste volume que podería interpretarse coma unha recreación do Alguén voou sobre o niño do cuco de Ken Kesey, logo popularizado pola versión cinematográfica de Milos Forman. Se daquela eran os deficientes mentais os que cuestionaban as condicións da súa reclusión e se rebelaban en defensa da súa dignidade, nesta obra son un fato de anciáns (nomeadamente un) os que se resisten a asumir pacíficamente a súa condición residual e pasiva. E entrementres, o alzheimer preséntasenos como a ameaza que é, avanzando paseniño, reseteando as lembranzas das súas víctimas ó tempo que as inhabilita para a vida diaria.
Enrugas é unha historia de supervivencia e camaradería nun escenario no que a familia está triste e comprensiblemente ausente e fica só, como delegado da sociedade, o institucional. Pode que o argumento se resinta da súa condición de anecdotario e mesmo que lle sobre algún episodio escabroso, pero non por iso deixa de ser un volume notable e merecedor do premio que obtivo no recente Saló de Barcelona.
Hai moito máis que reivindicar neste volume que podería interpretarse coma unha recreación do Alguén voou sobre o niño do cuco de Ken Kesey, logo popularizado pola versión cinematográfica de Milos Forman. Se daquela eran os deficientes mentais os que cuestionaban as condicións da súa reclusión e se rebelaban en defensa da súa dignidade, nesta obra son un fato de anciáns (nomeadamente un) os que se resisten a asumir pacíficamente a súa condición residual e pasiva. E entrementres, o alzheimer preséntasenos como a ameaza que é, avanzando paseniño, reseteando as lembranzas das súas víctimas ó tempo que as inhabilita para a vida diaria.
Enrugas é unha historia de supervivencia e camaradería nun escenario no que a familia está triste e comprensiblemente ausente e fica só, como delegado da sociedade, o institucional. Pode que o argumento se resinta da súa condición de anecdotario e mesmo que lle sobre algún episodio escabroso, pero non por iso deixa de ser un volume notable e merecedor do premio que obtivo no recente Saló de Barcelona.
Ningún comentario:
Publicar un comentario