A recente reedición en formato BoME da etapa de Grant Morrison á fronte dos X-Men (Panini, 2006) permite contemplar o labor que desenvolveu o escocés na principal cabeceira mutante coa distancia suficiente para emitir un xuízo equilibrado. Morrison é un escritor de talento cuxas obras máis destacadas difícilmente encaixan nos parámetros do mainstream, polo que a súa chegada á oficina-X levantou unha comprensible expectación. De feito, decisións tan accesorias como a sustitución dos pixamas dos membros da Patrulla por uniformes máis realistas e claramente inspirados no referente cinematográfico resultaron sorprendentemente polémicas no seu momento. Sen embargo, existe un certo consenso en que a súa etapa foi cando menos un revulsivo nun intre no que estaba a resultar especialmente complicado para o equipo directivo de Marvel atopar a un escritor capaz de lle dar un enfoque interesante e novidoso á familia mutante.
O primeiro que me chama a atención deste arranque de etapa é que a formación á que recurre é peculiar e, para o meu gusto persoal, ben pouco atractiva: o Profesor Xavier, Cíclope, Jean Grey, a Besta, Emma Frost e o inevitable Lobezno. A inimiga é un personaxe de nova creación, Cassandra Nova, sustentándose na enésima recuperación duns antagonistas tan esgotados como os Centinelas. Polo demáis, a revelación ó público da natureza da Escola Xavier é a excusa que concede un novo punto de partida a outro elemento clásico da cabeceira: a histeria antimutante. Xa que logo, atopamos unha aliñación semellante á orixinal rodeada de conceptos clásicos apenas reciclados. É o sino dos universos superheroicos, condenados a repetirse unha e outra vez.
Polo demáis, os sete números que integran este primeiro volume compoñen unha trama errática e falta de nervo, na que da a impresión de que Morrison tenta ser irónico sen conseguilo (ou sen que llo permitan). Só así, como ironía malograda, pode interpretarse a introducción duns rivais tan febles e absurdos coma a secta dos Homes U, liderados por un personaxe chamado John Sublime que resulta batante máis ridículo que intimidador. Sen embargo, a esixencia de rendemento inmediato é un dos principais defectos do mercado ianqui actual, polo que prefiro agardar a ler algúns números máis antes de elevar as miñas impresións iniciais a xuízo a definitivo.
O primeiro que me chama a atención deste arranque de etapa é que a formación á que recurre é peculiar e, para o meu gusto persoal, ben pouco atractiva: o Profesor Xavier, Cíclope, Jean Grey, a Besta, Emma Frost e o inevitable Lobezno. A inimiga é un personaxe de nova creación, Cassandra Nova, sustentándose na enésima recuperación duns antagonistas tan esgotados como os Centinelas. Polo demáis, a revelación ó público da natureza da Escola Xavier é a excusa que concede un novo punto de partida a outro elemento clásico da cabeceira: a histeria antimutante. Xa que logo, atopamos unha aliñación semellante á orixinal rodeada de conceptos clásicos apenas reciclados. É o sino dos universos superheroicos, condenados a repetirse unha e outra vez.
Polo demáis, os sete números que integran este primeiro volume compoñen unha trama errática e falta de nervo, na que da a impresión de que Morrison tenta ser irónico sen conseguilo (ou sen que llo permitan). Só así, como ironía malograda, pode interpretarse a introducción duns rivais tan febles e absurdos coma a secta dos Homes U, liderados por un personaxe chamado John Sublime que resulta batante máis ridículo que intimidador. Sen embargo, a esixencia de rendemento inmediato é un dos principais defectos do mercado ianqui actual, polo que prefiro agardar a ler algúns números máis antes de elevar as miñas impresións iniciais a xuízo a definitivo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario