A literatura “de xénero” (ou con apelidos, como a chamaba Cela) sempre foi considerada menor. As obras de ciencia ficción, de xénero negro, mesmo as de aventuras, non digamos xa a literatura romántica, adoitaban ser minusvaloradas de seu, pola súa mera pertenza a cadanseu xénero. As cousas non teñen mudado excesivamente, malia que hai tempo que certos críticos e escritores asumiron o deber de dignificar certas obras e autores “de xénero”.
Así, cinguíndonos ó xénero policíaco, voces autorizadas teñen gabado notablemente o traballo de autoras coma Ruth Rendell, Patricia Cornwell ou P.D. James, por mencionar tan só ás que teño lido ata agora. E debo dicir que a miña modesta aproximación á obra destas escritoras (linlle unha novela a cada unha) rematou sempre en decepción. Se sempre se tratou de novelas ben escritas e con tramas resoltas de xeito máis ou menos eficaz, non é menos certo que en nengún caso atopei elementos trascendentes que permitisen cualificar as obras devanditas como algo mellor que entretidas.
E malia iso sigo coa miña (vagarosa) política de achegamento a este tipo de literatura, dende a idea de que, sendo como son consumidor habitual e entusiasta de cultura popular noutros eidos, debería ser capaz de atopar unha certa literatura de consumo cuio sabor me resultase igualmente satisfactorio.
Veño de rematar Os segredos de Connaught Square de Anne Perry, autora dunha serie de novelas de misterio ambientadas na Inglaterra victoriana e protagonizadas polo detective Thomas Pitt. Recoñezo que non ten demasiado sentido acometer a lectura dunha serie de novelas por un punto intermedio e escollido aleatoriamente. Se cadra iso explica algúns dos motivos polos que esta obra supuxo una nova decepción.
Os segredos... non é unha novela tan ben deseñada nen tan pulcramente redactada coma as que mencionaba anteriormente. Á trama, aparentemente ben documentada (¿e qué sei eu da Inglaterra victoriana e da descolonización de Exipto?), sóbralle tanto academicismo como emoción lle falta. O feito de deseñala como dúas investigacións que arrancan en contrapunto (Thomas Pitt por unha banda e a súa dona pola outra) para despóis xunguírense nunha réstalle verosimilitude. A viaxe a Exipto do protagonista, excepcional e significativa para a época, solvéntase coma unha excursión a Greenwich, sen que quede claro a súa función no argumento. Os personaxes carecen de calquera carisma, se cadra porque éste derivará do acontecido en novelas anteriores. Por último, o estilo literario da autora amosa evidentes limitacións, sendo o máis salientable o abuso dos diálogos: prácticamente o cen por cen da información relevante pasa por boca dos protagonistas; a novela podería entenderse lendo só os diálogos.
Así, cinguíndonos ó xénero policíaco, voces autorizadas teñen gabado notablemente o traballo de autoras coma Ruth Rendell, Patricia Cornwell ou P.D. James, por mencionar tan só ás que teño lido ata agora. E debo dicir que a miña modesta aproximación á obra destas escritoras (linlle unha novela a cada unha) rematou sempre en decepción. Se sempre se tratou de novelas ben escritas e con tramas resoltas de xeito máis ou menos eficaz, non é menos certo que en nengún caso atopei elementos trascendentes que permitisen cualificar as obras devanditas como algo mellor que entretidas.
E malia iso sigo coa miña (vagarosa) política de achegamento a este tipo de literatura, dende a idea de que, sendo como son consumidor habitual e entusiasta de cultura popular noutros eidos, debería ser capaz de atopar unha certa literatura de consumo cuio sabor me resultase igualmente satisfactorio.
Veño de rematar Os segredos de Connaught Square de Anne Perry, autora dunha serie de novelas de misterio ambientadas na Inglaterra victoriana e protagonizadas polo detective Thomas Pitt. Recoñezo que non ten demasiado sentido acometer a lectura dunha serie de novelas por un punto intermedio e escollido aleatoriamente. Se cadra iso explica algúns dos motivos polos que esta obra supuxo una nova decepción.
Os segredos... non é unha novela tan ben deseñada nen tan pulcramente redactada coma as que mencionaba anteriormente. Á trama, aparentemente ben documentada (¿e qué sei eu da Inglaterra victoriana e da descolonización de Exipto?), sóbralle tanto academicismo como emoción lle falta. O feito de deseñala como dúas investigacións que arrancan en contrapunto (Thomas Pitt por unha banda e a súa dona pola outra) para despóis xunguírense nunha réstalle verosimilitude. A viaxe a Exipto do protagonista, excepcional e significativa para a época, solvéntase coma unha excursión a Greenwich, sen que quede claro a súa función no argumento. Os personaxes carecen de calquera carisma, se cadra porque éste derivará do acontecido en novelas anteriores. Por último, o estilo literario da autora amosa evidentes limitacións, sendo o máis salientable o abuso dos diálogos: prácticamente o cen por cen da información relevante pasa por boca dos protagonistas; a novela podería entenderse lendo só os diálogos.
En suma, novela básica, lixeira e defectuosa en moitos sentidos. Terei que seguir buscando.
Ningún comentario:
Publicar un comentario