Poucos guionistas de cómics gozan dunha sona tan merecida como Neil Gaiman. A súa creación capital, Sandman (non confundir co Sandman da entrada anterior), non só constitúe de seu unha obra merecedora do maior aprecio, senón que ademáis supuxo unha lúcida alternativa ó modelo de cómic imperante nos anos 90, ampliou o espectro de lectores (trátase dunha obra moi apreciada polo público feminino) e dinamizou o medio ata o punto de dar lugar a unha serie de productos que seguiron o seu ronsel, case sempre con resultados notablemente inferiores.
O certo é que, anque Gaiman ten outras obras moi notables (Casos violentos, Mr Punch, Signal to noise...), a súa producción máis recente resulta considerablemente inferior. O británico semella acomodado: reincide sistemáticamente nos tópicos da súa propria narrativa e limítase a desenvolver historias planas e carentes de ambición.
Nesta desgraciada tendencia insírese Criaturas da noite. Non podo afirmalo con total seguridade, pero coido que non se trata propriamente dunha obra guionizada por Gaiman, senón dunha adaptación por parte do ilustrador Michael Zulli de dous relatos do británico. O resultado, en calquera caso, é igualmente decepcionante. Tanto O prezo coma A filla dos mouchos son dúas historias o suficientemente diferentes coma para que o feito de reunilas nun volumen dé lugar a un producto heteroxéneo e estraño. Curiosamente, o que as vincula é súa escasa forza emocional e a previsibilidade do seu desenvolvemento. Nen sequera un debuxante tan notable como Zulli é quen de sobrepoñerse á mediocridade do producto, resultando pouco favorecido pola indefinición do trazo e por unha coloración excesivamente intensa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario