venres, agosto 25, 2006

Sandman Mystery Theatre: A noite do carniceiro – Hourman



Sandman Mystery Theatre é unha serie que gaña a medio e longo prazo. Ainda que a súa estructura episódica casa ben coa concepción da serie como renovación de fórmulas seriais clásicas (novelas pulp, seriais radiofónicos, cómics...), a lectura de arcos completos revela máis claramente os seus acertos principais: a fonda preocupación dos autores pola definición dos personaxes e a súa evolución persoal como argumento predominante da serie.

Neste senso, os capítulos que compoñen A noite do carniceiro plantexan, como é habitual, unha trama policíaca de estructura clásica (descubrir quen é o autor dunha serie de crimes atroces) cuia resolución se ve supeditada a obxectivos máis importantes: amosar a rivalidade entre Sandman e o cínico tenente Burke e levar un paso máis aló o vínculo sentimental que une a Wesley Dodds e Dian Belmont. A este respecto, é moi evidente o interese de Matt Wagner e Steven T. Seagle por representar a Dian como unha muller forte, intelixente e liberada, trascendendo o modelo de mero interese romántico do protagonista.

Se, como teño sinalado en máis de unha ocasión, a regularidade é unha das notas máis características desta serie, Hourman, o arco seguinte, marca un dos picos de calidade da mesma ata o momento. Como o proprio nome indica, dase entrada nel a outro superheroe clásico do Universo DC, Hourman, baixo cuia máscara se oculta Rex Tyler, un químico que adquire superforza durante unha hora tras inxerir unhas pílulas da súa invención. De novo, a relación entre personaxes predomina nunha trama máis complexa do que se cadra aparentar e con Dian Belmont asumindo un novo rol próximo ó dos sidekicks tradicionais. Agradécese o sabor a clásico que deixan as múltiples referencias a cómics e personaxes da Idade de Ouro dos superheroes.

Pouco máis que engadir agás destacar unha vez máis o labor gráfico de Guy Davis, que deixa constancia do seu sentido da perspectiva e do seu dominio do espacio, e cuia continuidade na serie permite dotala dunha coherencia formal igualmente loubable.

Ningún comentario: