mércores, decembro 12, 2007

A Cruzada dos Nenos



Os anos 90 foron especialmente convulsos para o cómic norteamericano. Un dos sucesos capitais daquel tempo foi a eclosión da liña Vertigo de DC, alternativa semiadulta ó tebeo superheroico que daquela pasaba o seu sarampión post-Watchmen. O éxito de Vertigo naqueles anos foi consecuencia da feliz converxencia de dúas liñas creativas: por unha banda, Neil Gaiman estaba a ofrecer o mellor de si en Sandman, obra que creou escola e foi desenvolvida (en numerosos spin-offs) e imitada a partes iguais, sendo a serie Os libros da maxia, con ese ineludible precursor de Harry Potter que é Tim Hunter, filla desta tendencia; por outra, series e personaxes clásicos de DC como A cousa do pantano, Animal Man, Orquídea Negra ou a Doom Patrol estaban a ser revisitados con singular orixinalidade, dende a ollada vitriólica e desmitificadora de escritores (británicos, non o esquezamos) coma Alan Moore, Jamie Delano ou Grant Morrison. A liña Vertigo converteuse, é probable que involuntariamente, no refugium pecatorum ó que acudían os lectores escaldados polo reduccionismo infantiloide que, dende a escola Image dos primeiros anos, impregnaba o cómic de superheroes.

A derradeira década do século XX foi tamén un tempo no que a utilización de cruces entre coleccións, macroeventos editoriais e, en definitiva, crossovers, como estratexia comercial alcanzou o paroxismo primeiro e o colapso despois. As grandes editoriais aprenderon tarde e polas malas que os éxitos de vendas resultan ermos (ou contraproducentes) se non van acompañados duns mínimos artísticos.

Neste escenario adquire perfecta lóxica un proxecto coma A Cruzada dos Nenos, unha historia que enlazaba as series Vertigo mencionadas (agás Sandman) a través dos seus Anuais ós que se engadían dous especiais. As bases do evento quedaban sentadas no primeiro dos especiais que lle dan título: inspirándose na seudo-histórica Cruzada dos nenos, alicerce mítico do conto do Flautista de Hamelin, tecíase unha trama na que os personaxes infantís do Universo Vertigo eran levados a unha outra dimensión chamada o País Libre. O fío conductor era unha parella de nenos mortos que se autoproclamaban detectives e se embarcaban na procura dos rapaces desaparecidos.

A premisa ten o seu aquel e este primeiro volume contén probablemente os mellores momentos de todo o proxecto, centrados en Charles e Edwin, os nenos detectives, dous personaxes entrañables moi proprios do Gaiman daqueles anos. Os problemas xurden cando o desenvolvemento da historia se vai trasladando ás sucesivas series, poñéndose de manifesto a esquizofrenia propria deste tipo do proxectos, que teñen que cumplir simultáneamente coas servidumes do crossover e da cabeceira principal. E así, acontece que cada Anual resulta insatisfactorio tanto no contexto do proprio título (cuxo decurso altera inevitablemente) coma no do macroevento que se superpón (ó duplicárense explicacións, repetírense esquemas, entrecortarse o ritmo narrativo, etc). É certo que o segundo especial, co que conclúe o proxecto, recupera un chisco o tono inicial e, ó confluir nel as distintas liñas narrativas, aporta unha certa coherencia ó relato. Pero non é menos certo que, atendendo á nómina de escritores implicados e considerando o seu excelente momento artístico naqueles anos, o resultado é plenamente decepcionante.

No apartado gráfico, destacan sobremaneira o labor dun Chris Bachalo cuxa personalidade estaba aínda en boa medida por desenvolver, e tamén, en menor medida, o de Peter Snejbjerg. O resto de debuxantes, malia seren representativos do mediocre nivel dos debuxantes Vertigo daquel tempo (ou se cadra por iso), desenvolven un traballo perfectamente esquecible.

Ningún comentario: