Hai en O local (Sins entido, 2008), o último álbum do italiano Gipi publicado en España ata o de agora, un conflicto xeracional que poderiamos cualificar como de baixa intensidade. Os catro mozos que protagonizan o libro manteñen relacións convulsas cos seus proxenitores, pero non máis do que adoitan ser as relacións entre pais e fillos. Tanto a personalidade de cada un dos rapaces como as súas relacións familiares posúen rasgos proprios. O feito de formaren un grupo musical é o que todos eles teñen en común e o que lles permite superar as súas diferenzas.
Agradécese que o enfoque de Gipi trascenda a concepción da música como canle de evasión para adolescentes. De acordo co seu relato, o feito de compoñer cancións e ensaiar no local ó que se refire o título non é para os protagonistas un xeito de se arredaren da realidade senón, pola contra, unha forma de aproximación a ela. Estes mozos compoñen e tocan para comprender e interpretar o mundo en que viven. A súa creatividade non é un refuxio no que illarse do entorno, senón unha axuda para o día a día. Esta forma de concebir o que implica estar nun grupo ten pouco que ver coa música como producto, como o proprio autor explicita no texto.
Non estamos perante unha obra excesivamente orixinal e as reflexións que contén tampouco chegan moi lonxe. Porén, Gipi consegue que os seus personaxes se alonxen do tópico e a súa historia proporciona unha certa sensación de autenticidade. Non teñen lugar grandes acontecementos, senón sinxelas aprendizaxes conducentes a un final que é, ó mesmo tempo, un principio.
Entradas relacionadas – Gipi
S
Agradécese que o enfoque de Gipi trascenda a concepción da música como canle de evasión para adolescentes. De acordo co seu relato, o feito de compoñer cancións e ensaiar no local ó que se refire o título non é para os protagonistas un xeito de se arredaren da realidade senón, pola contra, unha forma de aproximación a ela. Estes mozos compoñen e tocan para comprender e interpretar o mundo en que viven. A súa creatividade non é un refuxio no que illarse do entorno, senón unha axuda para o día a día. Esta forma de concebir o que implica estar nun grupo ten pouco que ver coa música como producto, como o proprio autor explicita no texto.
Non estamos perante unha obra excesivamente orixinal e as reflexións que contén tampouco chegan moi lonxe. Porén, Gipi consegue que os seus personaxes se alonxen do tópico e a súa historia proporciona unha certa sensación de autenticidade. Non teñen lugar grandes acontecementos, senón sinxelas aprendizaxes conducentes a un final que é, ó mesmo tempo, un principio.
Entradas relacionadas – Gipi
S
Ningún comentario:
Publicar un comentario