Isaac o pirata

Non parece a saga de Isaac o pirata sexa precisamente un prodixio de planificación, senón máis ben o contrario. En apenas cinco álbumes cambiou varias veces de rexistro, de argumento central e mesmo de protagonistas. Así, a pulsión aventureira do primeiro álbum (As Américas, Norma, 2003) deixa lugar a un ton máis lóbrego no segundo (Os xeos, Norma, 2004); á altura do terceiro (Olga, Norma, 2005), a cualificación de Isaac como “pirata” comeza a renxer; o cuarto (A capital, Norma, 2006) marca a transformación da historia en relato picaresco; Jacques, personaxe irrelevante na primeira metade da saga, capitaliza o quinto álbum ata darlle nome (Norma, 2007). A de Isaac é unha viaxe sen brúxula nin destino aparente, viaxe que o autor, Christophe Blain, suspendeu sine die, ainda que seguro que non por non saber cara onde conducila. Todo indica que nunca o soubo.

Así descrita a serie parece desastrosa, a carreira dun polo sen cabeza. Nada máis lonxe da realidade. O certo é que malia o exceso de improvisación, Isaac o pirata é unha cabeceira exemplar en moitos sentidos. O autor non só dá un recital gráfico, senón que demostra unha extraordinaria capacidade para manter tensa a corda dunha narración que non decae nin por un intre. O que podería ser un pastiche é realmente unha hábil combinación de xéneros: da aventura ao folletín, do terror á picaresca. As tramas ábrense pero non se pechan, todo permanece nunha perpetua indeterminación, pero a emoción perdura.

É de supoñer que Blain retomará a serie nalgún momento, se cadra para pechar o círculo definitivamente, reunir a Isaac coa súa amada e resolver o conflicto máis irrelevante da cabeceira, o da súa continuidade como parella. Porque é precisamente da súa separación de onde parte a historia e só manténdoos arredados hai espazo para a narración.