Individualmente consideradas, as narracións que conforman o ciclo de Hellboy poden interpretarse coma un simple divertimento, a reciclaxe en clave lúdica dos lugares comúns do xénero terrorífico. Porén, unha lectura global e ordenada revela unha realidade máis complexa, un texto hipercodificado, transxenérico e irónico co que se revisa o xénero e se explora a súa viabilidade contemporánea. Recoñecendo as limitacións de Mike Mignola como guionista, penso que tampouco debemos pasar por alto a súa claridade de ideas respecto ao proxecto que quixo desenvolver (e está a desenvolver) coma autor completo. As historias de Hellboy poden parecer simples, repetitivas ou superficiais, pero o conxunto da proposta resulta, en moitos sentidos, máis moderno e estimulante que outras moitas producións mellor consideradas.
Hai na cabeceira dous tipos de historias. Dunha banda, arcos argumentais dunha certa extensión, organizados en miniseries de varios números e normalmente centrados principal ou secundariamente na tensión entre liberdade individual e predestinación que constitúe o drama persoal do protagonista; doutra, narracións breves a través das cuais o autor dialoga coa tradición do xénero terrorífico. A escuridade chama (Norma, 2008) estaría no primeiro grupo, levando un paso máis aló a rivalidade entre Hellboy e Baba Yaga, que nos últimos tempos se está revelando como a principal antagonista do demo vermello en sustitución de Rasputín. O relato axéitase ao que o autor nos ten afeitos, coa habitual recuperación de figuras arquetípicas do xénero macabro (desta volta as meigas, ata agora prácticamente ausentes), unha incursión no folclore ruso e a habitual resolución a puñadas dos conflitos esotéricos aos que o protagonista se ve sometido.
Cómpre destacar o soberbio labor aos lápices dun Duncan Fegredo que mantén un perfecto equilibrio entre a súa personalidade como ilustrador e a coherencia visual da cabeceira, ben secundado por un Dave Stewart que se reivindica coma un dos mellores coloristas do momento.
Entradas relacionadas
Hai na cabeceira dous tipos de historias. Dunha banda, arcos argumentais dunha certa extensión, organizados en miniseries de varios números e normalmente centrados principal ou secundariamente na tensión entre liberdade individual e predestinación que constitúe o drama persoal do protagonista; doutra, narracións breves a través das cuais o autor dialoga coa tradición do xénero terrorífico. A escuridade chama (Norma, 2008) estaría no primeiro grupo, levando un paso máis aló a rivalidade entre Hellboy e Baba Yaga, que nos últimos tempos se está revelando como a principal antagonista do demo vermello en sustitución de Rasputín. O relato axéitase ao que o autor nos ten afeitos, coa habitual recuperación de figuras arquetípicas do xénero macabro (desta volta as meigas, ata agora prácticamente ausentes), unha incursión no folclore ruso e a habitual resolución a puñadas dos conflitos esotéricos aos que o protagonista se ve sometido.
Cómpre destacar o soberbio labor aos lápices dun Duncan Fegredo que mantén un perfecto equilibrio entre a súa personalidade como ilustrador e a coherencia visual da cabeceira, ben secundado por un Dave Stewart que se reivindica coma un dos mellores coloristas do momento.
Entradas relacionadas
Ningún comentario:
Publicar un comentario