A recopilación dos cómics que Alan Moore escribiu nos anos 90 para Image e Wildstorm en tomos como o de WildC.A.T.S. (Norma, 2009) ou este Wild Worlds (Norma, 2009) pode entenderse xustificada, ademáis de pola lexítima vontade dos editores de tirarlle aproveitamento económico ao nome duns dos escritores máis importantes do momento, pola conveniencia de que o conxunto da súa obra resulte accesible para calquera lector que se queira aproximar a ela. Dito iso, poucos motivos máis aconsellan a reedición ou mesmo a lectura dos cómics que integran este volume.
O tomo ábrese cun insubstancial crossover de catro capítulos entre Spawn e os WildC.A.T.S. caóticamente debuxado por un Scott Clark que se cingue ao canon gráfico da época: sacrificio da narrativa a prol dunhas composicións imposibles, dexeneración anatómica e confusión xeralizada. A historia de Moore é tan terrible coma se fose calquera outro guionista da factoría Image quen a escribise.
A miniserie Voodoo: Dancing in the dark supón unha certa mellora, tanto no argumental como no artístico. Moore tenta crear unha atmósfera de terror esotérico a partir da ambientación da historia en Nova Orleáns, mais a superficialidade do enfoque e as concesións á vergonzante exhibición anatómica da protagonista reducen os resultados a un policíaco convencional e non pouco inxenuo. Michael Lopez e Al Rio incurren nos tópicos anteditos do debuxo noventeiro, mais mantendo unha certa pulcritude narrativa.
En Deathblow: Byblows, Moore ofrece unha nova version do personaxe Deathblow que (seica) morrera e que (seica) era recuperado así para o seu posterior uso (do que non teño noticia). Ilustrada por un Jim Baikie especialmente tosco, a miniserie invirte tres capítulos para narrar o que cabería en un.
Incomprensiblemente, pecha o tomo WildC.A.T.S.: Reencarnación, unha historia escrita por Moore e debuxada por Travis Charest que sairía publicada no número 50 da cabeceira creada por Jim Lee e que Norma incluira xa no recopilatorio anterior.
Non me esquece falar de Wildstorm Spotlight: Majestic, un capítulo único debuxado por Carlos D’Anda que probablemente constitúe, malia a súa discreción, o mellor deste volume. Moore escribe unha historia protagonizada polo icónico Mr Majestic (enésimo Superman apócrifo) sobre a morte do universo, o que lle permite combinar os seus coñecidos delirios cosmogónicos cun agradecido ton de melancolía galáctica.
Entradas relacionadas
Tom Strong 1O tomo ábrese cun insubstancial crossover de catro capítulos entre Spawn e os WildC.A.T.S. caóticamente debuxado por un Scott Clark que se cingue ao canon gráfico da época: sacrificio da narrativa a prol dunhas composicións imposibles, dexeneración anatómica e confusión xeralizada. A historia de Moore é tan terrible coma se fose calquera outro guionista da factoría Image quen a escribise.
A miniserie Voodoo: Dancing in the dark supón unha certa mellora, tanto no argumental como no artístico. Moore tenta crear unha atmósfera de terror esotérico a partir da ambientación da historia en Nova Orleáns, mais a superficialidade do enfoque e as concesións á vergonzante exhibición anatómica da protagonista reducen os resultados a un policíaco convencional e non pouco inxenuo. Michael Lopez e Al Rio incurren nos tópicos anteditos do debuxo noventeiro, mais mantendo unha certa pulcritude narrativa.
En Deathblow: Byblows, Moore ofrece unha nova version do personaxe Deathblow que (seica) morrera e que (seica) era recuperado así para o seu posterior uso (do que non teño noticia). Ilustrada por un Jim Baikie especialmente tosco, a miniserie invirte tres capítulos para narrar o que cabería en un.
Incomprensiblemente, pecha o tomo WildC.A.T.S.: Reencarnación, unha historia escrita por Moore e debuxada por Travis Charest que sairía publicada no número 50 da cabeceira creada por Jim Lee e que Norma incluira xa no recopilatorio anterior.
Non me esquece falar de Wildstorm Spotlight: Majestic, un capítulo único debuxado por Carlos D’Anda que probablemente constitúe, malia a súa discreción, o mellor deste volume. Moore escribe unha historia protagonizada polo icónico Mr Majestic (enésimo Superman apócrifo) sobre a morte do universo, o que lle permite combinar os seus coñecidos delirios cosmogónicos cun agradecido ton de melancolía galáctica.
Entradas relacionadas
Ningún comentario:
Publicar un comentario