.JPG)
Sinalar o carácter icónico do personaxe de Tom Strong é pouco menos que caer na obviedade. Así o indican a sonoridade do seu nome, a súa orixe, que lembra a Verne, Rice Borroughs e tantos outros, e o seu perfil moral, dunha simplicidade típicamente heroica. Porén, en poucas ocasións ten construido Alan Moore unha narración tan ancorada na súa literalidade e, por tanto, tan frontal e sinxela, coma nos capítulos que compoñen este primeiro tomo (Norma, 2006) das aventuras do personaxe, nos que a vontade de recuperar unha ollada inocente predomina sobre calquera intención revisionista ou referencial.
Así, a ese personaxe-icona incorpórase unha familia heroica, dous secundarios amables (un simio parlante e un robot mordomo que aportan o contrapunto cómico) e uns viláns tan xenerosos en grandilocuencia coma escasos en matices. Establécese deste xeito o marco idóneo para desenvolver unha forma de relato centrado na aventura e o enxeño nun contexto moralmente plano, no que a literalidade da trama capitaliza o interese do texto por riba duns dilemas éticos prácticamente inexistentes. Chris Sprouse contribúe eficazmente aos mesmos fins, con deseños perfectamente acaídos e un debuxo asequible e luminoso, e igual sintonía presentan as páxinas que aportan outros debuxantes, primeiras figuras como Arthur Adams, Gary Frank, Dave Gibbons ou Jerry Ordway que participan en calidade de “artistas invitados” .
O texto reclama, xa que logo, un lector de ollada limpa e disposto a marabillarse ou, dito doutro xeito, mal encarreirado estará o lector habitual de Moore que busque nas páxinas desta cabeceira a mensaxe analítica e desmitificadora que lle é característica: o obxectivo non é derrubar mitos senón reconstruilos. Atopamos, é certo, algúns dos rasgos de estilo propios do de Northamton, coma o xogo metaliterario do primeiro capítulo ou a presentación de acontecementos pasados baixo fórmulas narrativas anticuadas ao xeito do que xa fixera en Supreme. Fóra diso, o único subtexto semella ser precisamente a falta de subtexto.
Así, a ese personaxe-icona incorpórase unha familia heroica, dous secundarios amables (un simio parlante e un robot mordomo que aportan o contrapunto cómico) e uns viláns tan xenerosos en grandilocuencia coma escasos en matices. Establécese deste xeito o marco idóneo para desenvolver unha forma de relato centrado na aventura e o enxeño nun contexto moralmente plano, no que a literalidade da trama capitaliza o interese do texto por riba duns dilemas éticos prácticamente inexistentes. Chris Sprouse contribúe eficazmente aos mesmos fins, con deseños perfectamente acaídos e un debuxo asequible e luminoso, e igual sintonía presentan as páxinas que aportan outros debuxantes, primeiras figuras como Arthur Adams, Gary Frank, Dave Gibbons ou Jerry Ordway que participan en calidade de “artistas invitados” .
O texto reclama, xa que logo, un lector de ollada limpa e disposto a marabillarse ou, dito doutro xeito, mal encarreirado estará o lector habitual de Moore que busque nas páxinas desta cabeceira a mensaxe analítica e desmitificadora que lle é característica: o obxectivo non é derrubar mitos senón reconstruilos. Atopamos, é certo, algúns dos rasgos de estilo propios do de Northamton, coma o xogo metaliterario do primeiro capítulo ou a presentación de acontecementos pasados baixo fórmulas narrativas anticuadas ao xeito do que xa fixera en Supreme. Fóra diso, o único subtexto semella ser precisamente a falta de subtexto.
Entradas relacionadas
Ningún comentario:
Publicar un comentario