O criterio seguido na organización do primeiro volume recopilatorio das historias de Valentina (Norma, 2008) resulta cando menos cuestionable. No canto de seguir a orde de publicación orixinal, seguiuse a cronoloxía do personaxe, de xeito que as historias protagonizadas pola Valentina nena e adolescente anteceden a A curva de Lesmo, aventura inaugural do personaxe. Esta ordenación non só dificulta o seguimento da evolución do autor, senón que entorpece a percepción dun rasgo nada irrelevante: que Valentina naceu como secundaria e terminou devorando ao suposto protagonista, o detective cultureta Phillip Rembrandt “Neutrón”. E non é de estrañar que así fose, considerando que a fotógrafa imaxinada por Guido Crepax non só segue a ser chic e sexy cuarenta anos despois da súa creación, senón que probablemente non deixou de selo en todo este tempo.
Non se pode dicir o mesmo das súas aventuras, que dan lugar, cando menos, a sentimentos enfrontados. Por unha banda, o pastiche de deseños pop-art sobre música de jazz con intrigas que lembran ás películas de Flint e demáis excesos xenuinamente sesenteiros invitan a unha lectura indulxente e desprexuizada. Porén, algunhas historias teñen un punto pretensioso tan molesto como propio do seu tempo, e o mesmo pode dicirse das continuas apelacións a autoridades do mundo da cultura (artistas de vangarda, clásicos da literatura, sociólogos, críticos…) nas que Crepax semella buscar unha lexitimación artística que hoxe só pode interpretarse como acomplexada.
No outro extremo, a delicada liña gráfica de Crepax, o seu poderío iconográfico e a naturalidade con que integra a experimentación formal son sólidos argumentos a prol do disfrute estético deste clásico que, aínda que ancorado no seu tempo, segue a manter un indiscutible interese.
Non se pode dicir o mesmo das súas aventuras, que dan lugar, cando menos, a sentimentos enfrontados. Por unha banda, o pastiche de deseños pop-art sobre música de jazz con intrigas que lembran ás películas de Flint e demáis excesos xenuinamente sesenteiros invitan a unha lectura indulxente e desprexuizada. Porén, algunhas historias teñen un punto pretensioso tan molesto como propio do seu tempo, e o mesmo pode dicirse das continuas apelacións a autoridades do mundo da cultura (artistas de vangarda, clásicos da literatura, sociólogos, críticos…) nas que Crepax semella buscar unha lexitimación artística que hoxe só pode interpretarse como acomplexada.
No outro extremo, a delicada liña gráfica de Crepax, o seu poderío iconográfico e a naturalidade con que integra a experimentación formal son sólidos argumentos a prol do disfrute estético deste clásico que, aínda que ancorado no seu tempo, segue a manter un indiscutible interese.
Ningún comentario:
Publicar un comentario