O primeiro que cómpre é celebrar que Panini retome a publicación de Powers, a magnífica cabeceira de Brian Michael Bendis e Michael Avon Oeming, e o faga ademáis no punto onde o deixara Planeta. A nova entrega, Para sempre (Panini, 2009), marca un punto de inflexión importante na cabeceira. A decisión de Bendis de esclarecer a orixe do personaxe principal (e da mitoloxía superheroica do seu microuniverso de ficción) pode resultar ata certo punto lóxica mais tamén arriscada: elucidar o pasado misterioso dun personaxe non só supón cancelar unha fonte importante de recursos argumentais, senón que frecuentemente adoita traducirse nunha grave perda de carisma. Ademáis, este arco argumental vén a alonxarse de feito da liña marcada nas entregas anteriores, ao poñer a cuestión dos superpoderes nun primeiro plano cando ata o de agora fora só parte, anque importante, da paisaxe.
Bendis leva adiante a súa opción con coherencia pero sen excesiva brillantez. Remontándose nos estadios evolutivos do ser humano e expoñendo teorías cosmogónicas resultan inevitables unhas pouco favorecedoras comparanzas con Stanley Kubrick ou Alan Moore, por máis que sexan de agradecer tanto o ton livián como as chiscadelas referenciais. Concluido o relato, non pode dicirse que a estrutura do personaxe principal mellorara, mais tampoco empeora. Se cadra a viaxe era innecesaria, pero o importante é que todo indica que, tras o inciso, a cabeceira recobrará os seus sinais de identidade: policíaco impuro, diálogos artificiosos (no mellor estilo Bendis), tensión sexual non resolta entre os protagonistas e distancia irónica. Ou sexa, unha delicatessen.
Avon Oeming, como sempre, é dicir: magnífico.
Bendis leva adiante a súa opción con coherencia pero sen excesiva brillantez. Remontándose nos estadios evolutivos do ser humano e expoñendo teorías cosmogónicas resultan inevitables unhas pouco favorecedoras comparanzas con Stanley Kubrick ou Alan Moore, por máis que sexan de agradecer tanto o ton livián como as chiscadelas referenciais. Concluido o relato, non pode dicirse que a estrutura do personaxe principal mellorara, mais tampoco empeora. Se cadra a viaxe era innecesaria, pero o importante é que todo indica que, tras o inciso, a cabeceira recobrará os seus sinais de identidade: policíaco impuro, diálogos artificiosos (no mellor estilo Bendis), tensión sexual non resolta entre os protagonistas e distancia irónica. Ou sexa, unha delicatessen.
Avon Oeming, como sempre, é dicir: magnífico.
Ningún comentario:
Publicar un comentario