Freddy Lombard

Nos extras deste Freddy Lombard – Obra Completa (Glénat, 2007) atopamos un testemuño de Yves Chaland no que recoñece que a primeira aventura do personaxe, O testamento de Godofrío de Bouillon, foi debuxada directamente, sen guión, e que a conclusión da mesma xurdiu espontáneamente cando ía aproximadamente pola metade. Ese espíritu de improvisación está presente non só nese primeiro álbum, senón en todas as aventuras do personaxe. Probablemente porque os seus obxectivos son outros, Chaland non sente a necesidade de dotar ás súas obras dunha estrutura equilibrada nin de xustificar excesivamente as súas eleccións argumentais. As aventuras xorden da nada e envolven aos personaxes polos motivos máis exóticos, especialmente no primeiro álbum e no seguinte, O cemiterio dos elefantes. A partires de aí, a incorporación de Yann Lepennetier aos guións tradúcese nunhas tramas máis convencionais e equilibradas. Malia iso, a personalidade dos tres protagonistas da cabeceira muda dun relato a outro coa mesma facilidade que a súa ocupación. Concluidos os cinco álbums que compoñen os dous recopilatorios de Glénat, non podemos afirmar con seguridade quen son Freddy, Dina e Sweep, cales son as súas motivacións, os rasgos da súa conducta, entroutros motivos porque se prescinde de calquera historicidade, facendo tabula rasa ao final de cada historia. Así, en O cometa de Cartago, terceiro álbum da serie, temos a primeira e última noticia de que Dina está namorada de Freddy (aínda que se cadra non é así e todo é consecuencia do ton onírico que tinxe o relato). Vacacións en Budapest semella o intento de construir unha aventura ao xeito da tradición franco-belga que deriva directamente de Tintin, cunha viaxe ao estranxeiro e a interacción en sucesos históricos, neste caso a desestalinización de Hungría. Finalmente, en F.52 atopamos unha historia ambivalente, que mistura situacións abertamente humorísticas con cuestións tan delicadas como os nenos con discapacidade, o secuestro de cativos ou o suicidio (fermosísimo suicidio, por certo).

A indolencia de Chaland como escritor (ou co-escritor) contrasta co seu perfeccionismo como debuxante. As páxinas dos cinco álbums compilados amosan a un artista metódico, minucioso e plenamente convencido da súa opción gráfica. Se tomamos como estándar da liña clara o establecido por Herge ou Jacobs, Chaland optaría por un debuxo menos realista, máis caricaturesco, probablemente tamén máis dinámico e plano, con resultados moi semellantes a Daniel Torres, o primeiro Max ou a Mique Beltrán. O vizoso colorismo de Isabelle Beaumenay-Joannet é o complemento perfecto para as súas pranchas. Entre o primeiro álbum e o derradeiro pode percibirse unha evolución, mais nunca un cambio de coordenadas e moito menos unha relaxación na súa esixencia. As páxinas de Freddy Lombard aportaron unha visión renovadora da liña clara e demostraron que nos anos 80 (os cinco álbums foron publicados entre 1981 e 1990) o estilo era aínda viable. Como así foi ata hoxe.