O final de O sulfato atómico, probablemente o gran clásico entre as aventuras protagonizadas por Mortadelo e Filemón, refuta a teima de Francisco Ibáñez por presentar o seu traballo como intrascendente e inmune á penetración do marasmo cultural que o rodea. A imaxe dun exército de parafernalia seudo-nazi enfrontándose a unha invasión de formigas xigantes non só apela ao cinema de serie B ou ás noveliñas de a peso, senón que mesmo nos pode servir para establecer un nexo con Alan Moore.
E é que neste terceiro tomo de Tom Strong (Norma, 2007), título consagrado á reciclaxe do imaxinario fantástico máis desacomplexado, atopamos tamén unha invasión de formigas xigantes, neste caso de orixe extraterrestre, que se propoñen converter o noso planeta nunha enorme reserva alimenticia. O concepto evoca non só as imaxes de xigantismo animal tradicionais nas ficcións de terror e fantasía (de King Kong ás arañas king-size de Tarzán), senón tamén as recurrentes metáforas da Guerra Fría que presentaban as formas de vida colectiva dalgúns insectos como remedo do réxime soviético, cunha especial fixación pola redución do ser humano á faceta de agricultor-colleiteiro. Moore retoma o concepto aínda que opta por presentalo limpo de calquera subtexto político e, probablemente para subliñalo, incorpora á confraría que resiste a invasión a un secundario de orixe rusa (secundaria, para ser máis exactos: Svetlana X).
Outra idea moi propia de certa ciencia-ficción clásica que Moore recupera é a da diferencia física como signo da abducción, do maimiño que non se dobra ás cicatrices na caluga. O de Northampton opta por un terceiro ollo na fronte que só podemos cualificar como pouco sutil, por máis que resulte coherente co ton desenfadado que preside o relato, o mesmo ton que sitúa na vangarda da resistencia a un cowboy espacial que monta un cabalo futurista e fala como John Wayne.
Sorprendentemente, o resultado desta combinación de factores non é tanto unha parodia como unha aventura que non recoñece límites. Moore parece defender a posibilidade de naturalizar calquera extravagancia unha vez que se establece o enfoque fantástico do relato, evitando o ridículo pola vía de non tomarse a si mesmo demasiado en serio. Sáelle ben a xogada ou simplemente vemos con bos ollos calquera texto asinado por el? Difícil responder.
O tomo péchase cun capítulo que contén tres historias de oito páxinas: a primeira debuxada por un Howard Chaykin que coñeceu tempos mellores; a segunda escrita por Leah Moore, filla do barbudo, e debuxada por Shawn McManus; e a terceira, a máis inspirada, na que o equipo creativo habitual desenvolve un argumento tipo Golden Age (Tom Strong atrapado nun tebeo!) que agacha unha divertida reflexión metaliteraria (metatebeística?) sobre a censura nos cómics.
Entradas relacionadas – Tom Strong
Tom Strong 1
Tom Strong 2
Entradas relacionadas – Alan Moore
Promethea 1
Promethea 2
Promethea 3
Promethea 4
Promethea 5
Tomorrow Stories 1
Tomorrow Stories 2
Tomorrow Stories 3
Top 10
Top 10: The Forty Niners
Terra Obscura 1
Terra Obscura 2
Lost Girls
A Cousa do Pantano
O día do xuízo
Watchmen
WildC.A.T.S.
Wild Worlds
E é que neste terceiro tomo de Tom Strong (Norma, 2007), título consagrado á reciclaxe do imaxinario fantástico máis desacomplexado, atopamos tamén unha invasión de formigas xigantes, neste caso de orixe extraterrestre, que se propoñen converter o noso planeta nunha enorme reserva alimenticia. O concepto evoca non só as imaxes de xigantismo animal tradicionais nas ficcións de terror e fantasía (de King Kong ás arañas king-size de Tarzán), senón tamén as recurrentes metáforas da Guerra Fría que presentaban as formas de vida colectiva dalgúns insectos como remedo do réxime soviético, cunha especial fixación pola redución do ser humano á faceta de agricultor-colleiteiro. Moore retoma o concepto aínda que opta por presentalo limpo de calquera subtexto político e, probablemente para subliñalo, incorpora á confraría que resiste a invasión a un secundario de orixe rusa (secundaria, para ser máis exactos: Svetlana X).
Outra idea moi propia de certa ciencia-ficción clásica que Moore recupera é a da diferencia física como signo da abducción, do maimiño que non se dobra ás cicatrices na caluga. O de Northampton opta por un terceiro ollo na fronte que só podemos cualificar como pouco sutil, por máis que resulte coherente co ton desenfadado que preside o relato, o mesmo ton que sitúa na vangarda da resistencia a un cowboy espacial que monta un cabalo futurista e fala como John Wayne.
Sorprendentemente, o resultado desta combinación de factores non é tanto unha parodia como unha aventura que non recoñece límites. Moore parece defender a posibilidade de naturalizar calquera extravagancia unha vez que se establece o enfoque fantástico do relato, evitando o ridículo pola vía de non tomarse a si mesmo demasiado en serio. Sáelle ben a xogada ou simplemente vemos con bos ollos calquera texto asinado por el? Difícil responder.
O tomo péchase cun capítulo que contén tres historias de oito páxinas: a primeira debuxada por un Howard Chaykin que coñeceu tempos mellores; a segunda escrita por Leah Moore, filla do barbudo, e debuxada por Shawn McManus; e a terceira, a máis inspirada, na que o equipo creativo habitual desenvolve un argumento tipo Golden Age (Tom Strong atrapado nun tebeo!) que agacha unha divertida reflexión metaliteraria (metatebeística?) sobre a censura nos cómics.
Entradas relacionadas – Tom Strong
Tom Strong 1
Tom Strong 2
Entradas relacionadas – Alan Moore
Promethea 1
Promethea 2
Promethea 3
Promethea 4
Promethea 5
Tomorrow Stories 1
Tomorrow Stories 2
Tomorrow Stories 3
Top 10
Top 10: The Forty Niners
Terra Obscura 1
Terra Obscura 2
Lost Girls
A Cousa do Pantano
O día do xuízo
Watchmen
WildC.A.T.S.
Wild Worlds
Ningún comentario:
Publicar un comentario