Dende as súas primeiras obras, Víctor Santos revelouse coma un debuxante talentoso e cun grande instinto narrativo, malia que o seu estilo gráfico dista moito dos estándares proprios do mainstream americano. De aí que a súa proxección internacional non tivese como primeiro punto de destino Marvel ou DC, senón Europa ou editoriais americanas como Anctartic Press ou Image. Non parece casual que o primeiro traballo de Santos para DC cómics, Noxentamente rica (Panini, 2010), se integre en Vertigo Crime, o novo selo da compañía adicado ao relato criminal. A obra do valenciano está repleta de relatos de xénero, do fantástico ao negro, pasando por superheroes ou historias de yakuzas. De aí que non resulte estraña a súa afinidade (artística e seica tamén persoal) con Brian Azzarello, creador xuntamente co debuxante Eduardo Risso de 100 Balas, primero grande éxito noir do selo Vertigo, nin tampouco que ambos recibiran a encarga de Karen Berger de elaborar unha so-called "novela gráfica" para a nova liña editorial da compañía especializada en xénero negro.
Se 100 Balas constituía un perfecto exemplo de noir contemporáneo, en Noxentamente rica Azzarello plantexa unha historia que ten como referentes aos clásicos literarios e cinematográficos (non son os mesmos?) do xénero. Ambientado a finais dos anos 50, o relato ten como protagonistas a uns personaxes que non agachan a súa condición de estereotipos: un ex-deportista, a non-tan-inocente filla dun empresario rico, unha actriz de Hollywood... Tampouco a trama elude a previsibilidade que abrolla das súas premisas. Ao contrario, Azzarello percorre o camiño que outros deseñaron hai tempo, facendo da fidelidade ao tópico a razón de ser do relato. É apenas nesta imitación consciente ou nun final exento da moralidade clásica que recoñecemos a contemporaneidade dun texto que quece pero non queima.
De feito, poderiamos dicir que é moito máis o que o debuxo de Víctor Santos aporta á escrita de Azzarello que ao contrario. O autor de Os Reis Elfos non só desenvolve un labor de ambientación intenso e efectivo, senón que é quen de superar os límites do seu estilo gráfico para dotar aos personaxes dun acabado moito máis realista do que resulta habitual na súa obra. E non só iso, lonxe de abandonarse ás que serían as súas referencias naturais (Darwyn Cooke ou o Frank Miller de Sin City, por exemplo), Santos rebaixa a súa vistosidade narrativa habitual ata acadar un ton igualmente funcional pero moito máis discreto.
Para finalizar, unha curiosidade. A tradución do título por parte de Panini desfai a ambigüidade da versión inglesa, xa que o rich do orixinal non só vale indistintamente para "rico", "rica" e "ricos", senón que ademáis é o nome do protagonista.
Ningún comentario:
Publicar un comentario