Tracy Lawless, personaxe que xa aparecera no segundo volume de Criminal, é reclamado en Os pecadores (Panini, 2010), quinto volume da serie, por dous bandos aparentemente contrapostos: o exército e unha organización criminal. Trátase nos dous casos de grupos violentos, mais cunha diferencia fundamental entre ambos: fronte o carácter claramente ilegal das bandas mafiosas, o exército é un dos corpos a través dos cales o poder estatal exerce o seu monopolio sobre a violencia lexítima (ou socialmente lexitimada). A conducta de Lawless ignora esta diferencia, o que implica que, no que a el atinxe, ambas son lexítimas/ilexítimas por igual. Mais non nos trabuquemos, Lawless non é un inmoral e moito menos un cínico. Ao contrario, a súa é unha conducta claramente moral, ata o punto de pretender aplicar principios éticos na súa acción ao servizo dun capo, o que o convirte, en palabras do seu xefe, no “peor sicario do mundo”. Ed Brubaker establece unha premisa que lembra o argumento central de Sleeper, no que Holden Carver debía optar tamén entre as forzas da orde e unha organización criminal. Brubaker suxire, acolléndose máis outra vez aos lugares comúns do xénero negro, que nunha sociedade totalmente corrompida non hai outra saída moral que o individualismo. No traxecto, plantexa e resolve con corrección unha intriga criminal na que atopamos outras imaxes que evocan a súa produción previa, coma a dun mozo que monta nun scooter ao xeito de Deadenders.
Pola súa banda, Sean Phillips segue co seu labor sobrio e contundente, tan escasamente espectacular como eficaz. A coherencia gráfica da cabeceira e a súa perfecta sintonía cos guións de Brubaker ten moito que ver coa discreta mestría de Phillips, mais tamén coa sólida expresividade que aportan as cores de Val Staples. No plano argumental, a serie ofreceu ata agora un perfil variable; no gráfico, a súa regularidade vén sendo envexable.
Entradas relacionadas - Criminal
Pola súa banda, Sean Phillips segue co seu labor sobrio e contundente, tan escasamente espectacular como eficaz. A coherencia gráfica da cabeceira e a súa perfecta sintonía cos guións de Brubaker ten moito que ver coa discreta mestría de Phillips, mais tamén coa sólida expresividade que aportan as cores de Val Staples. No plano argumental, a serie ofreceu ata agora un perfil variable; no gráfico, a súa regularidade vén sendo envexable.
Entradas relacionadas - Criminal
Entradas relacionadas - Ed Brubaker
Ningún comentario:
Publicar un comentario