Aldebarán e Betelgeuse

Unha breve ollada ás páxinas destes dous volumes recopilatorios abonda para constatar a vistosidade dos debuxos de Leo (acrónimo de Luiz Eduardo de Oliveira): magníficas paisaxes, cores vibrantes, fascinantes deseños da flora e fauna dos dous planetas que lle dan o seu nome ás sagas e aos libros que as recollen. Mais é tras a lectura das obras cando se comprende que a grandiosidade das formas non desempeña unha función simplemente ornamental, senón que constitúe un elemento esencial do relato. Aldebarán (Planeta, 2008) e, máis claramente aínda, Betelgeuse (Planeta, 2009) son historias de colonización nas que o lector acompaña aos protagonistas na descuberta de territorios (de feito, planetas) novos. O sentido de marabilla dun e outros perante a beleza do descoñecido é o que xustifica a demora con que Leo deseña os escenarios e os seus habitantes, facendo do elemento gráfico un dos principais atractivos dos álbums. Pero non o único, xa que o autor brasileiro vai tecendo un longo relato que, no caso de Aldebarán, vai abalando dende unha fantasía con tintes ecoloxistas cara unha distopía política, ao que se engaden en Betelgeuse elementos de ficción científica, sempre a partir dunha narración na que o que predomina é a acción e a aventura. Sorprende, ademais, a demostración do pulso narrativo do autor: cada un dos volumes que mencionamos abrangue cinco álbums que foron publicados cunha cadencia aproximadamente anual, de xeito que a primeira entrega de Aldebarán (A catástrofe) viu a luz en 1990, mentres que o derradeiro álbum de Betelgeuse (O outro) data de 2005. Unha lectura conxunta demostra a minuciosidade con que foron construidos ambos ciclos narrativos, a regularidade do ritmo, a perfecta coherencia do conxunto. Hai xa un terceiro ciclo en marcha, Antares, do que só saiu polo de agora un álbum aínda inédito no noso país. Que siga e que o leamos.