Zero Girl

Sam Kieth é un deses autores norteamericanos que alternan traballos no mainstream con obras de vocación minoritaria. Zero Girl viría sendo un punto intermedio entre estas dúas esferas aparentemente lonxanas. Planeta acaba de editar os catro primeiros números da serie, publicada orixinalmente nos Estados Unidos dentro do selo Homage. A rapaza que lle da nome ó cómic é o típico bicho raro que sufre a marxinación e o desprezo das súas compañeiras de instituto. Se, sendo esa a premisa, engadimos que a rapaza en cuestión goza de estraños poderes, a aproximación ó cómic comercial americano é evidente. Cómpre matizar, porén, que tales poderes consisten na emisión dun líquido viscoso polos pés ó verse sometida a situacións stress, o que da unha idea da vocación de extravagancia que guía ó autor no seu traballo.

Penso que a procura de orixinalidade debe ser esencial para calquera autor. Quen queira calificarse de artista debe buscar unha voz e unha ollada propias, que o fagan recoñecible entre a morea de productos que asulagan o mercado. Agora, tal orixinalidade debe ser a ferramenta que forneza un traballo apreciable de seu. Quero dicir que de pouco valen os excesos argumentais ou gráficos se a historia de fondo, reducida ás súas liñas mestras, non só non aporta nada orixinal, senón que ademáis carece de maior interese.

A estrafalaria batalla entre círculos e cadrados que plantexa Zero Girl pérdese nese mar de inanidade. As recalcadas solucións gráficas de Kieth semellan especialmente forzadas nun contexto no que todo pretende ser unha idea xenial sen selo realmente. A historia, concebida para satisfacer a dous mundos, remata perdida en terra de ninguén.

En USA xa saiu a recopilación en tomo dun segundo arco argumental que, moito me temo, non seguirei.