A apariencia deste A miña mamá está en América e coñece a Buffalo Bill (Ponent Mon, 2008) pode levar a engano. Tanto polo estilo gráfico de Emile Bravo como polo aspecto formal do volumen podería pensarse que éste é un libro dirixido ós máis cativos. De feito, a narración é dunha sinxeleza máxima, con textos moi breves (ou mesmo ausentes) e un abundante colorido que ofrecen un aspecto dunha amabilidade aparentemente infantil. E sen embargo, a idea que centra a historia é precisamente a perda da inocencia infantil e a imposibilidade de impedir indefinidamente que os máis cativos experimenten a perda e a dor.
Dito así pode soar moi solemne. O plantexamentto de Jean Regnaud non o é en absoluto. Pola contra, os momentos dramáticos son escasos e o que predomina é a tenrura e o humor. O recurso á presentación da realidade adulta peneirada pola ollada infantil semella inesgotable, vistos os bos resultados que ofrece nesta enésima aproximación ás dúbidas e malas interpretacións que os rapaces fan do mundo dos maiores.
O apartado gráfico é unha lúcida mostra tanto da pericia do artista coma das posibilidades do medio. Sobre uns fondos de cor variable dun capítulo a outro, Bravo desprega unha consciente variedade de recursos coa sinxeleza coma denominador común. Textos escasos, ausencia de textos, sustitución por pictogramas, viñetas tradicionais, ausencia de viñetas, lances mudos, splash pages… E por riba de todo, a supeditación dos mesmos a unha narración que flúe cunha naturalidade extrema, compoñendo un relato que cativa dende todos os seus extremos.
Dito así pode soar moi solemne. O plantexamentto de Jean Regnaud non o é en absoluto. Pola contra, os momentos dramáticos son escasos e o que predomina é a tenrura e o humor. O recurso á presentación da realidade adulta peneirada pola ollada infantil semella inesgotable, vistos os bos resultados que ofrece nesta enésima aproximación ás dúbidas e malas interpretacións que os rapaces fan do mundo dos maiores.
O apartado gráfico é unha lúcida mostra tanto da pericia do artista coma das posibilidades do medio. Sobre uns fondos de cor variable dun capítulo a outro, Bravo desprega unha consciente variedade de recursos coa sinxeleza coma denominador común. Textos escasos, ausencia de textos, sustitución por pictogramas, viñetas tradicionais, ausencia de viñetas, lances mudos, splash pages… E por riba de todo, a supeditación dos mesmos a unha narración que flúe cunha naturalidade extrema, compoñendo un relato que cativa dende todos os seus extremos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario